اخباروگزارش های کارگری ۳ آذرماه ۱۴۰۲
– بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران
به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز جهانی منع خشونت بر زنان
– اعتصاب کارگران شرکت فراسکو عسلویه دراعتراض به عدم پرداخت ۳ ماه حقوق
– فراخوان تجمع اعتراضی کارگران بازنشسته صنعت فولاد کشور
زمان:یکشنبه ۵ آذر
مکان:مقابل ساختمان صندوق بازنشستگی فولاد کشوردرتهران – خیابان وزرا (خالداسلامبولی) مابين خیابان‌های ۱۲ و ۱۴
– تحریم مراسم روز جهانی معلولان/ زینت‌‌بخش مجالس ناقضان حقوق معلولان نباشیم
– بیانیه پایان اعتصاب دانشجویان دانشگاه بهشتی(ملی)
– شعبه ۲۱ اجرای احکام مشهد عاتکه رجبی را برای اجرای حکم زندان فراخواند
*******
*بیانیه‌ی کانون نویسندگان ایران
به مناسبت ۲۵ نوامبر، روز جهانی منع خشونت بر زنان
تقویم‌نوشته‌ها ٢٥ نوامبر (٤ آذر) را روز مبارزه با خشونت بر زنان می‌دانند، یادآور کشته شدن خواهران مبارز «میرابال» به دست دیکتاتور دومنیکن در سال ١٩٦٠. اما نانوشته‌های خشونت بر زنان طوماری به گستردگی تاریخ دارد. تاریخ زنانی که زنده به‌گور شدند، در آتش سوزانده شدند، سنگسار یا مثله شدند، برده‌ی جنسی شدند، به دار آویخته شدند، در جنگ‌ها و نزاع‌ها اسیر شدند، قربانی تجاوز شدند و با انواع قوانین و سنت‌ها بر آنها ستم روا داشتند، کارشان کم‌ارزش‌تر از مردان شمرده شد یا اساسا به حساب نیامد.
خشونت بر زنان، گذشته از ژرفای تاریخی، پهنه‌ای به گستردگی جهان دارد؛ خشونتی است ریشه‌دوانده در سراسر مناسبات و ساختارهای اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی که در همه‌ی عرصه‌های زندگی زنان ــ از پنهان‌ترین زوایا تا عرصه‌ی اجتماع ــ پیوسته تولید و بازتولید میشود؛ و جز سرکوب زن و بهره‌کشی از نیروی کار و زایندگی او هدفی ندارد.
به‌رغم تمامی پیشرفت‌های دانش و فناوری، گسترش روزافزون فقر و حاشیه‌نشینی در سراسر جهان و سربرآوردن انواع نظام‌های سلطه و بنیادگرا جهنمی به پا کرده‌اند که تیشه به ریشه‌ی تمامی دست‌آوردهایی می‌زند که با سال‌ها مقاومت و مبارزه‌ی مردم به‌ویژه زنان به چنگ آمد. در این جهنم، فشارهای نظام‌مند بر زنان در قالب تجاوز جنسی، زن‌کشی و خشونت خانگی از همه‌گیریِ مرگ‌بارِ گونه‌ای «زن‌ستیزی» حکایت دارد.
در ایران نیز ستم و خشونت تجربه‌ی زیسته‌ی زنان بوده اما این زن‌ستیزی نظام‌مند با توسل به عناصر واپس‌گرای فرهنگی و مذهبی و سنتی هم‌اکنون به ابعادی تازه و فاجعه‌آمیز رسیده است. نخستین گام حاکمیت اسلامی برای سرکوب زنان سلب آزادی پوشش با تحمیل «حجاب اجباری» بود که سپس به شتاب تمامی عرصه‌های زندگی زنان از خانه و خانواده، محل کار و تحصیل و قوانین ذیربط را درنوردید و مجوزی شد برای تشدید انواع ستم‌ها بر زنان از خشونت‌های خانگی و «کودک‌همسری» گرفته تا «قتل‌های ناموسی» و اسیدپاشی به بهانه‌های گوناگون. این زن‌ستیزی در مقابله با جنبشی که با شعار «زن، زندگی، آزادی» سر برآورد درنده‌خویی خود را به‌غایت نشان داد.
جنبش مقاومت و آزادی‌خواهی زنان که بی‌درنگ پس از استقرار حاکمیت اسلامی نخستین گام علنی خود را با اعتراض به «حجاب اجباری» در هفدهم اسفندماه ۵۷ برداشته بود، از آن پس بارها به شکل‌های گوناگون قد علم کرد تا سرانجام در پی قتل حکومتی مهسا (ژینا) امینی شعله‌ور شد و در اندک‌زمانی به شکل جنبشی عمومی درآمد. اعتراض‌های سراسری به اعدام‌های روزافزون و دیگر قتل‌های ستم‌کارانه، سرکوب پیوسته‌ی معترضان در سراسر کشور، بازداشت‌های گسترده به‌ویژه از میان زنان، نویسندگان، هنرمندان و روزنامه‌نگاران، صدور احکام سنگین زندان، بهره‌گیری از حربه‌ی دیرینه‌ی تجاوز و خشونت سازمان‌یافته در زندان و خیابان، مسموم‌سازی در مدارس و خوابگاه‌های دخترانه، اخراج یا تعلیق دانشجویان و دانش‌آموزان، دیوانه‌انگاری‌ها و خودکشی‌سازی‌ها، ایجاد محدودیت‌های گوناگون برای معترضان و اقدام‌های «قانونی» و فرا«قانونی» برای کنترل خشم و اعتراض زنان و مطیع‌سازی آنان، روزبه‌روز به این جنبش عمق و گستره‌ی بیش‌تری داده‌اند؛ عمقی به ژرفای چالش با خاستگاه‌های اصلی این خشونت‌ها و گستره‌ای به پُرشماریِ همراهانی از هر جنس و سن و طبقه و نژاد، و از هر قوم و مسلک، که دست در دست یک‌دیگر بر مبارزه پای می‌فشارند تا کنارِ خواهران میرابال برگ درخشان دیگری در تاریخ از خود برجای بگذارند.
کانون نویسندگان ایران که بنا بر منشور خود همواره بر حق آزادی بیان و حق اعتراض همگانی تأکید کرده است، روز جهانی منع خشونت بر زنان را گرامی می‌دارد و آزاداندیشان را، هر جا که هستند، به همراهی با زنان و مردان آزاده و دلاوری فرا می‌خواند که در ایران و جای‌جای جهان در این راه گام برمی‌دارند.
کانون نویسندگان ایران
۳ آذر ۱۴۰۲
*اعتصاب کارگران شرکت فراسکو عسلویه دراعتراض به عدم پرداخت ۳ ماه حقوق
براساس گزارشمنتشره در شبکه های اجتماعی،روز پنج شنبه ۲ آذر کارگران شرکت فراسکو عسلویه(شرکت پیمانکاری درریز) برای اعتراض به عدم پرداخت ۳ ماه حقوق دست به اعتصاب زدند و از رفتن برسر کارشان خودداری کردند.
*فراخوان تجمع اعتراضی کارگران بازنشسته صنعت فولاد کشور
زمان:یکشنبه ۵ آذر
مکان:مقابل ساختمان صندوق بازنشستگی فولاد کشوردرتهران – خیابان وزرا (خالداسلامبولی) مابين خیابان‌های ۱۲ و ۱۴
جمع کثیری از بازنشستگان و ذی‌نفعان از تمامی واحدهای یازده‌گانه صنعت فولاد و معدن کشور:
با عنايت به خردجمعی، نظر تمامی بازنشستگان ذیربط جهت بیدار کردن مسئولان خواب‌زده، با عزمی راسختر از گردهمایی مطالبه‌گری ۲۱ آبان‌ماه، همه ما آماده عزيمت به تهران و بیتوته درصندوق بازنشستگی فولاد تا اخذ نتيجه نهایی خواهیم بود واين حرکت خودجوش، هیچ وابستگی به فرد یا گروهی ندارد ومسئوليت هرگونه عواقب درحرکت مذکور با خود مسئولان صندوق بازنشستگی فولاد و نهادهای بالادستی هست که با عدم پیگیری و اعلام نتايج بموقع جلسه پانزدهم مهرماه، بار دیگر بانیان تحت ستم را به تهران تاحصول نتيجه می‌کشاند
لازم‌است با اطلاع‌رسانی بموقع به ذی‌نفعان در تجمع اعتراضی و مطالبه‌گری
روز یکشنبه مورخ ۱۴۰۲,۹,۵
با پیوستن بهم، عزم جدی فولادی خودمان را بار دیگر جهت دریافت بدیهی‌ترین حقی از حقوق‌مان، به اثبات رسانیم.
*تحریم مراسم روز جهانی معلولان/ زینت‌‌بخش مجالس ناقضان حقوق معلولان نباشیم
با توجه به عدم اجرای قوانین، مقررات و مصوبات مربوط به معلولان در کشور، ضمن تحریم مراسم روز جهانی معلولان، از افراد دارای معلولیت درخواست می‌کنیم مادامی که قانون حمایت از حقوق معلولان و مصوبات مرتبط اجرا نمی‌شوند و افق امیدبخشی در خصوص وضعیت افراد دارای معلولیت مشاهده نمی‌شود، در برنامه و مراسم کلیشه‌ای و تکراری روز جهانی معلولان که دستاوردی برای افراد دارای معلولیت ندارد، حضور نیابند و زینت‌‌بخش و سیاهی‌لشکر مجالس ناقضان حقوق معلولان نباشند.
مراسم روز جهانی معلولان صرفاً جنبه تبلیغاتی دارند و در عمل هیچ تغییری در وضعیت معلولان ایجاد نمی‌کنند. حضور در این مراسم، به معنای رضایت از وضعیت موجود و مشروعیت بخشیدن به بی‌توجهی مسئولان به حقوق معلولان است.
افراد دارای معلولیت باید با تحریم این مراسم، اعتراض خود را به عدم اجرای قوانین و مصوبات مربوط به معلولان اعلام کنند و مطالبات خود را برای تحقق حقوق قانونی خود به گوش مسئولان برسانند.
تحریم روز جهانی معلولان، اعتراض به بی‌توجهی مسئولان به حقوق افراد دارای معلولیت و نقض مستمر و آشکار این حقوق است.
بر اساس کنوانسیون بین‌المللی حقوق افراد دارای معلولیت -که ایران نیز به آن پیوسته- و قانون حمایت از حقوق معلولان، دولت موظف است زمینه‌های مشارکت و حضور فعال افراد دارای معلولیت، در تمام عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی را آماده و امکانات و تسهیلات لازم را برای دسترسی به این عرصه‌ها فراهم کند. اما متاسفانه، با گذشت نزدیک به ۲۰ سال از اولین قانون حمایت از حقوق معلولان( مصوب ۱۳۸۳)، ۱۶ سال از تصویب کنوانسیون بین‌المللی حقوق افراد دارای معلولیت در مجلس شورای اسلامی( مصوب ۱۳۸۷) و نزدیک به ۶ سال از تصویب قانون حمایت از حقوق معلولان ( مصوب۱۳۹۶)، در عمل شاهد عدم اجرای این قوانین هستیم و همین امر موجب تبعیض علیه معلولان و نقض حقوق آنها شده است.
کمپین معلولان با تحریم مراسم روز جهانی معلولان، خواستار اجرای کامل قوانین، مقررات و مصوبات مربوط به معلولان است و اعلام می‌دارد چنانچه به مطالبات قانونی و به‌حق افراد دارای معلولیت توجه نشود، اعتراضات معلولان ادامه خواهد داشت.
کمپین معلولان آذر ۱۴۰۲
*بیانیه پایان اعتصاب دانشجویان دانشگاه بهشتی(ملی)
به زنان مترقی، آزادی‌خواه و زحمتکش
تشکیلات زنان گیلان سال‌ها پیش در پیامی که به مناسبت گردهمایی این تشکیلات منتشر کرد، کلیه‌ی بانوان را «مترقی، آزادی‌خواه و زحمتکش» خطاب کرده بود.
از همان نسل‌های دور که زنان گیلان با روحانیون واپس‌گرا که ضد تحصیل زنان و مشارکت آزادانه‌ی آنان بودند، مبارزه می‌کردند؛ ما یاد گرفتیم: «بیداری و سرافرازی ملت ایران بدون شرکت زنان در رستاخیز آزادی‌خواهانه‌ی کشور امکان‌پذیر نیست.»
نسل به نسل مبارزه با پرده‌ی ننگین خرافات که دستیابی زن ایرانی به حقوق سیاسی، اجتماعی و اقتصادی برابر با مردان را برای آنها دشوار میکرد، ادامه یافت. امروز وقتی ما مشغول کسب علم در مکان‌هایی هستیم که سال‌های دور زنان از راه مبارزه توانستند به آنجا راه پیدا کنند، افراطی‌های اسلام‌گرا که هرچیزی اعم از زندگی را فدایِ فضیلت اسلامی می‌کنند، زن بودن را دستاویزی برای حمله به کلاس‌های درس‌مان قرار می‌دهند. گویی تنها وظیفه آنان نادیده گرفتن بدنِ واقعی است که از روح و روان جامعه بیرون آمده باشد.
وقتی به بهانه زن بودن در کلاس درس اشک‌مان جاری میشود، تلاش می‌کنیم تا به تقلید از شیوه‌ی مبارزان نسل‌های قبلی، همان چیزی را نشان دهیم که از متن جامعه بیرون آمده؛ بدنی که از حالت انقیاد خارج شده است. بله؛ ما عهد به بیدار کردن زنِ ایرانی بسته‌ایم.
زمانی که حکومتِ تمامیت‌خواه به دشمنی با زنانگی می‌پردازد، زنانِ آزادی‌خواه از عوامل تیره روز‌ی‌شان پرده برمی‌دارند و با زبانِ جدیدی که برای بدن‌های بی‌حجابشان خلق کرده‌اند؛ آن روز خفت‌بار را به یاد همه‌ی کسانی که جویای کسب علم هستند، می‌اندازند. همان روزی که اشک‌هایشان فقط به دلیل نادیده گرفتن تنانگی و چند تار مو جاری شد: «آن روز خفت‌بارترین روز دانشکده روانشناسی بهشتی بود. قیافه بهت‌زده اساتیدمان و صدای گریه‌ی دانشجویان دختر هیچ‌وقت از ذهنم پاک نخواهد شد».
آن خاطره‌ی تلخ که برای همیشه در ذهنمان نقش می‌بندد، برای همه تکرار می‌کنیم: «بدون اجازه استاد وارد کلاس شدند و کارتِ دانشجویی هرکسی که حجاب نداشت یا به‌جای مقنعه شال داشت را ضبط کردند».
ما همان روزی را به یادِ همه خواهیم آورد که دانشجویی با دستانِ مبارز اما خسته از ترس تعلیق و تبعید با سکوتش فریاد زد: «جای حراست در کلاس درس نیست».
همراهیِ هم‌دوره‌ای‌هایِ «شریف»مان با رنجِ همگانی زنان را با افتخار به یاد خواهیم آورد اما چیزی از تلخ بودن روایت‌ها درباره‌ی تنِ فرسوده شده‌ی دانشگاه کم نمی‌کند: «اتفاقی که در دانشگاه رخ داد، آژیری برای فرار از مرز بود».
وقتی دشمنانِ زنان راهِ خودشان را به محل تحصیل‌مان باز کرده و با ذهنِ فراموش‌کارشان از ما می‌پرسند: «مگر شما اصلا در تجمعاتتان مطالبه‌ای داشتید؟»
به آنها یادآوری می‌کنیم که دانشجو یک وظیفه مدنی در قبال خود و جامعه‌ای که زنان بخش مهمی از آن هستند، دارند. به‌واسطه همین وظیفه و برای نشان دادنِ مطالبه‌مان دو روز کلاس‌های درس را تحریم کردیم تا شاید کسی بالاخره در خیابان یا دانشگاه بخواهد باور کند که ما و بدن‌هایمان همان واقعیت امروزِ ایران هستیم.
درنهایت اگرچه رنجِ همگانی به‌قوت خود باقی است و همچنان روح‌مان را می‌‌خراشد اما اگر باز هم از این دست رفتارهای خصمانه و طردگرایانه را نسبت به خود و دیگر رفقایمان در محیط دانشگاه ببینیم با وجود دلِ افسرده و جسم خسته‌مان دوباره به جنب و جوش درخواهیم آمد و بار دیگر در برابر این حرکات متحجر دست به تحصن و اعتصاب می‌زنیم.
باری با بیت شعری از محمد جودی که در مجله‌ی «پیک سعادت نسوان» به چاپ رسیده، چنین خاطرنشان می‌کنیم و به اعتصاب‌مان پایان می‌دهیم:
روزی آخر شام شوم غم به پایان می‌رسد
نوبت آسایش و اقبال نسوان می‌رسد
*شعبه ۲۱ اجرای احکام مشهد عاتکه رجبی را برای اجرای حکم زندان فراخواند
عاتکه رجبی فعال صنفی معلمان که پیش از این با رای هیات تخلفات از کار اخراج شده بود برای اجرای حکم زندان تعزیری فراخوانده شد.
رجبی پیش تر در قیام زن زندگی آزادی با انتشار ویدیوهایی از اعتراضات مردم و خصوصا زنان و کودکان حمایت کرده‌بود و از سوی نهادهای امنیتی بازداشت شده بود این فعال صنفی معلمان در زمان بازداشت با اعتصاب غذا نسبت به رویکرد دستگاههای امنیتی با بازداشت شدگان اعتراض کرده بود
بر اساس اطلاعات رسیده به شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران، عاتکه رجبی روز شنبه ۴ آذر ماه خود را به دادگاه اجرای حکم معرفی می‌کند.
#ما_خاموش_شدنی_نیستیم
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
