ما نمیتوانیم با تاریخ بجنگیم، میتوانیم از آن بیاموزیم. ما نمیتوانیم خواهان خروج اروپائیانی که در قرون پانزده و شانزدهم میلادی با براه انداختن بزرگترین نسل کشی تاریخ بشری, قاره آمریکا را تصرف کردند باشیم. نسلی از اروپائیان که ۱۰۰ میلیون ساکنین بومی قاره را قتل عام کرد. آن وحوش اروپائی صدها سال است که در بین ما نیستند. نسل کنونی ساکن آمریکا مسول جنایتها و اعمال دولتها و یا نیاکانشان نیستند.
اما ما میتوانیم خواهان خروج دولت و ستلر اسرائیلی از مناطقی باشیم که جلوی چشم ما ساکنینش را از خانه و کاشانه خود بیرون، آواره و حتی قتل عام میکنند. در یک دعوای سیاسی، اشغالگر عنصر فعال است، مفهوم و موجودیتی دور از دسترس و تاریخی نیست. فسیل سده ها و هزاره های گذشته نیست. توجیهات نظری و مذهبی اشغال صرفا توجیه اند، بیانگر علت و واقعیت اشغال نیستند. اشغال واقعیتی زنده و هولناک و در حال وقوع است. اشغالگر ماشینی دولتی است که با نیروهای مسلحش انسانهای زنده را لت و پار و آواره میکند.
در مسئله فلسطین تعیین خط حائل اشغالگر «تاریخی» و اشغالگر «جاری» به موئی بستگی دارد، اما دارد. آن خط حائل، بنا به خواست نیروهای ذینفع در فلسطین، مرز فلسطین با اسرائیل پیش از جنگ شش روزه در اول ژوئن ۱۹۶۷ است.
اینکه چنین خواستی عملی یا رویایی است، داستان دیگری است.
•••
