اخباروگزارش های کارگری ۱۲ خرداد ماه ۱۴۰۲
– آغاز کارزار جهانی علیه موج اعدام‌ها در ایران
– گردهمائی در ژنو، جمعه ۹ ژوئن ۲۰۲۳ در اعتراض به سرکوب در ایران
– در دفاع از کارگران ایران اقدامات اضطراری ضروری است
– پیام رضا شهابی به نمایندگان اتحادیه های کارگری مستقل از دولت و کارفرما، حاضر در کنفرانس سال ۲۰۲۳ سازمان‌جهانی کار،
– ادامه جمعه های اعتراضی اهالی سیستان و بلوچستان با راهپیمایی،برافراشتن پلاکاردها و سردادن شعارهای اعتراضی در زاهدان
– ورود نهادهای امنیتی به سرکوب دانشجویان دانشگاه بهشتی
– احضار آموزگار و هنرمند لردگانی، به دادگاه انقلاب لردگان
– اسماعیل خدایاری، معلم ساکن خرمدشت استان قزوین، دوباره به دادسرای قزوین احضار شد.
– حسین رمضان پور معلم زندانی در زندان بجنورد برای چهار روز مرخصی از زندان آزاد شد.
*******
*آغاز کارزار جهانی علیه موج اعدام‌ها در ایران
در ۵ ماه اخیر، مقامات جمهوری اسلامی ایران با اعدام خودسرانه دستکم ۱۷۳ نفر برای جرایم مواد مخدر، به جنگ فقیرترین‌ها رفته‌اند.۲۰% از اعدام‌شدگان از اقلیت ستمدیده بلوچ‌اند. جان صدها انسان دیگر در خطر است.
زندانیان در خطر و بستگان مضطرب‌شان به حمایت فوری شما نیاز دارند.
لطفا پتشین زیر را امضا کنید و به اشتراک بگذارید تا فشار جهانی علیه جمهوری اسلامی افزایش یابد.
https://www.amnesty.org/en/petition/stop-the-execution-spree-in-iran/
*گردهمائی در ژنو، جمعه ۹ ژوئن ۲۰۲۳ در اعتراض به سرکوب در ایران
به مناسبت کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار، ما تشکلات سندیکایی امضا کننده این متن، حمایت و شرکت خود را در گردهمائی اعتراض فراخوانده توسط پناهدهگان ایرانی برای روز ۹ ژوئن ۲۰۲۳ در مقابل مقر سازمان ملل متحد در ژنو اعلام می کنیم.
از این طریق، تشکلات ما اعتراض خود را نسبت به اقدامات سرکوبگرایانه اخیر مقامات جمهوری اسلامی ایران به گوش همگان می رساند. از آن جمله:
– افزایش تعداد اعدام‌ها از جمله بیش از ده جوان در طی هفته‌های اخیر،
– مرگ نزدیک به ۶۰۰ معترض،
– حبس بیش از ۲۲۰۰۰ نفر از جمله بسیاری از سندکالیست ها و فعلان انجمن‌ها (از جمله دو معلم فرانسوی عضو اتحادیه کارگری فرانسوی).
– تداوم سرکوب زنانی که از پوشش اسلامی خودداری می کنند،
ما هم چنین به حضور هیأتی متشکل از ۳۰ نفر از ایران در کنفرانس سازمان جهانی کار، که ۷ نفر از سوی رژیم به نمایندگی از کارگران منصوب شده اند، اعتراض می کنیم.
تا به امروز جمهوری اسلامی ایران از تصویب ۵۸ متون اساسی سازمان جهانی کار، از جمله متون مربوط به آزادی ایجاد اتحادیه های کارگری، حمایت از حقوق سندیکایی و مذاکرات جمعی (کنوانسیون های ۸۷ و ۹۸) خودداری کرده است.
به هر حال، این دولت رسماً عضو این سازمان است و این که برخلاف استانداردها و تصمیمات این نهاد عمل می کند به هیچ وجه قابل قبول نیست.
به هیچ وجه قابل قبول نیست که کشوری که رسماً عضو نهاد رهبری سازمان جهانی کار است، دولت اش هر روزه مصوبات آن را زیر پا بگذار و برخلاف آن ها عمل کند.
از سوی دیگر ایران دو میثاق بین المللی حافظ عمدتاً حق تشکیل اتحادیه‌های کارگری، پیوستن به اتحادیه ها و ملاقات با اتحادیه‌های کارگری کشورهای دیگر را امضا کرده است، از آن جمله:
میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (PIDCP-ICCPR) ماده ۲۲؛
میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (PIDESC/ICESCR) ، ماده ۸.
با وجود این، دولت ایران صدها نفر را که در چارچوب این دو میثاق امضا شده توسط دولت ایران، عمل می کنند، سرکوب می کند.
جمعه ۹ ژوئن ۲۰۲۳ از ساعت ۱۱ صبح در مقابل کاخ ملل در ژنو
کنفدراسیون دموکراتیک فرانسوی کار (CFDT) – فرانسه
کنفدراسیون عمومی کار (CGT) – فرانسه
فدراسیون اتحادیه های کارگری (FSU) – فرانسه
اتحادیه کارگری همبستگی (Solidaires)- فرانسه
اتحاد ملی اتحادیه های کارگری مستقل (UNSA)- فرانسه
سندیکای ژنو (CGAS) – سوئیس
سندیکای خدمات عمومی ژنو (SSP) – سوئیس
*در دفاع از کارگران ایران اقدامات اضطراری ضروری است
کارگران ایران نیز طی صد سال گذشته به مبارزه ای بس برای بدست آوردن حقوق خود لحظه به لحظه و وجب به وجب جنگیده اند. اما امروزهمراه تهیدستان میلیونی دیگر در زیر خط فقر زندگی می کنند.از تشکل های کارگری مستقل خود محرومند، حق تشکل و حق اعتصاب ندارند و حتی از برگزاری مراسم روز جهانی کارگر اول ماه مه محروم هستند .این طبقه وسیع شامل کارگران و معلمان و بازنشستگان پرستاران, و رانندگان و همه کارکنان بخش خدمات و غیره است. گسترش فقر و تنگدستی و زیر خط فقر قرار گرفتن بخش وسیعی از مردم ایران از یک طرف و گسترش فساد مالی و رشوه خواری در سیستم اداری از طرف دیگر موجب گسترش اعتراضات و اعتصابات کارگری، معلمان، بازنشستگان، و اقشار زحمتکش ایران شده است.
پاسخ جمهوری اسلامی به این شرایط تشدید سرکوب های سیاسی و امنیتی، زندان، شکنجه، اعدام و بکارگیری روشهای جزایی قرون وسطایی مثل شلاق زدن معترضین و صدور احکام فراقانونی و دلبخواهی توسط دادگاه های انقلاب اسلامی و بدون هر گونه دسترسی محکومین به وکیل مدافع بوده است. با این همه نه تنها وسعت این اعتراضات کاهش نیافته است بلکه روز به روز بر شدت آن افزوده نیز شده است.
خواست مشترک و اصلی بسیاری از اعتراضات و اعتصاب های کارگری اعتراض به عدم پرداخت دستمزد چند ماه کارگران اعتراض علیه خصوصی سازی ها، عدم پرداخت مزایای مختلف از جمله حق طبقه بندی شغلی، لغو قراردادهای موقت، بهبود شرایط کار و افزایش دستمزد ها بوده است می باشد.
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد بدین وسیله از سازمان جهانی کار، فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری و همچنین از گزارشگر ویژه سازمان ملل در رابطه با وضعیت حقوق بشر در ایران می خواهد که در اسرع وقت جهت بررسی و رسیدگی به این شرایط بسیار نگران کننده کارگران اعتصابی، فعالین کارگری، مدنی و سیاسی زندانی اقدامات ضروری جهت وادار کردن جمهوری اسلامی ایران به رعایت و تضمین مقاوله نامه های ۹۸، ۸۷ و از جمله ارسال نماینده ای به ایران، نمایید.
جمهوری اسلامی ایران بیش از پیش در سرکوب فعالین کارگری و مدنی مصمم تر شده است و بر سیاست ارعاب، سرکوب و زندان خود شدت بخشیده است. در مقابل تصمیم جمهوری اسلامی بر تداوم و شدت یابی سرکوب ها اعلام موضع و دادن اطلاعیه های حمایتی از طرف تشکل ها و اتحادیه های کارگری اگرچه ضروری است اما کفایت نمی کند.
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد-ایران قبلا نیز بکرات متذکر شده بودیم که ایزوله کردن و محدود کردن نقش رژیم در سازمان جهانی کار از طریق تشکیلات مستقل خود کارگران با کمک و همبستگی با سایر سندیکاهای کارگری کشورهای عضو این نهاد می تواند انجام بگیرد.
اکنون با توجه به جنبش زن زندگی آزادی و ابتکار اخیر منشور مطالبات حداقلی تشکل های کارگران، معلمان و مدنی. کارگران بطور واضح میگویند ما شورای عالی ضدکارگری را قبول نداریم و به آن اجازه نمی دهیم که از بالای سرما برای زندگی و شرایط کاری ما تصمیم بگیرد.
برای مقابله واقعی و عملی در مقابل این سیاست باید در ابعادی بین المللی به مقابله برخاست و حرکت و اعترضات وسیع تری را باید سازمان داد. پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد اقدامات معینی را در این رابطه در دستور کار خودقرار داده است و امیدوار است که اقدامات ضروری و عاجل در دستور کار سندیکاهای کارگری در کشورهای مختلف ودر سطح دبین المللی برای مقابله با این سرکوب ها قرار گیرد.
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد ضمن محکوم کردن اعمال ضد انسانی جمهوری اسلامی ایران خواستار:
آزدای بی قید و شرط و فوری کلیه فعالین کارگری، معلمان، بازنشستگان و فعالین مدنی و روزنامه نگاران
پایان دادن به اعمال فشار و سرکوب فعالین کارگری و مدنی در ایران
الویت درجه یک قرار دادن پرداخت دستمزدهای معوقه از طرف کارفرما و تضمین پرداخت آن از طرف دولت
برسمیت شناسایی حق تجمع و تشکیل تشکل ها و اتحادیه های مستقل و آزاد کارگری
لغو اتهامات امنیتی علیه فعالین کارگری و مدنی
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد / ایران
Stockholm 2 Juni 2023
جهت اطلاع عمومی:
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد/ایران، پروژه همکاری مشترک سازمان سراسری کارگران سوئد، اتحادیه کارگران ترانسپورت سوئد، اتحادیه فلز، سازمان اتحادیه ای شهرداری ها (کمونال)، سازمان مرکزی کارمندان سوئد میباشد ((TCO)
*پیام رضا شهابی به نمایندگان اتحادیه های کارگری مستقل از دولت و کارفرما، حاضر در کنفرانس سال ۲۰۲۳ سازمان‌جهانی کار،
با درودهای گرم،
من رضا شهابی هستم، راننده شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه و عضو هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، از پشت دیوارها و میله های به هم تنیده ی زندان اوین به شما نمایندگان تشکل های کارگری مستقل از کارفرما و دولت حاضر در این نشست درود میفرستم.
از سال ۱۳۸۳، یعنی از بدو بازگشایی سندیکا من و همکارانم بارها بازداشت، اخراج، زندان، و شکنجه شده ایم. از سال ۱۳۸۹ تا سال ۱۳۹۶ به خاطر؛
– مبارزات اتحادیه ای
– مبارزه بر سردفاع از حقوق کارگران
– مبارزه برای یک زیست انسانی و شرافتمندانه
با اتهامهای واهی و پرونده سازیهای دروغین تحت شدیدترین سرکوبها قرار گرفتیم. من شخصا درین فاصله در زندان بودم و در آنجابه دلیل ضرب و شتم و شکنجه از ناحیه گردن و کمر تحت عمل جراحی قرار گرفتم.
در اردیبهشت ۱۴۰۱به خاطر گفتگو و همفکری با همکاران راننده و اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد و سندیکاهای صنفی از جمله دو عضو سندیکای معلمان فرانسه، فعالین صنفی معلمان، بازنشستگان، نویسندگان، زنان، دانشجویان، دوباره به دلیل فعالیت صنفی و حق خواهی و اعتراض به وضعیت اسفبار دستمزد، معیشت، مسکن، بهداشت و آموزش کارگران، و بعد از روز جهانی کارگر ۱۴۰۱ ، مثل روال گذشته ،با پرونده سازیهای دروغین و اتهامهای واهی و کذب مواجه شده ایم و کنشگران زیر یا هنوز در زندان هستیم، یا در انتظار ابلاغ احکام ظالمانه:
رضا شهابی، داوود رضوی، حسن سعیدی از سندیکای کارگران شرکت واحد
کیوان مهتدی و آنیشا اسدالهی مدرس زبان انگلیسی و مترجمان سندیکای کارگران شرکت واحد،
ریحانه انصاری نژاد فعال کارگری، ژاله روحزاد، فعال بازنشسته ی معلمان
رسول بداقی، جعفر ابراهیمی، محمد حبیبی، مسعود نیکخواه، اسکندر لطفی، شعبان محمدی از اعضای کانونهای صنفی معلمان، و همچنین تعدادی از حامیان و فرزندان کارگران.
رفقا و هم طبقه ایها،
نظام حاکم در کشور ما از بدو تاسیس، شمشیر را از رو بر تمام کارگران و مزدبگیران بسته، و اولین کارش خارج کردن سندیکاها و تشکلهای مستقل کارگری از قانون کار، محدود و جایگزین کردن آنها با تشکل های دولتی و فرمایشی و انتصابی یعنی خانه کارگر، شورای اسلامی کار و مجمع نمایندگان کارگران بوده که همگی زیر نظارت و هدایت حکومت و دولت همچون پلیس مخفی در کارخانه ها و کارگاهها فعالیت کرده و اجازه نمیدهند صدای اعتراض کارگران بلند شود و کارگران معترض را شناسایی و به نیروهای امنیتی یا مدیریت گزارش میکنند. به عنوان نمونه، در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران، شوراهای اسلامی کار رانندگان معترض را به حراست و شورای تامین استان معرفی کردند و به دستور نیروهای امنیتی در جلسات ساختگی “کمیته انضباط کار” کارگران حق طلب و معترض را اخراج کردند که خود ما از جمله ی آن کارگران اخراجی هستیم. ما به دلیل تشکیل سندیکا بر اساس مقاوله نامه های ۹۸/۸۷ سازمان جهانی کار و حق خواهی و درخواست یک زندگی عادلانه، و اجرای طبقه بندی مشاغل سخت و زیان آور و… با گزارشات کذب تعدادی از اعضای شورای اسلامی کار و خانه کارگر به نیروهای امنیتی مستفر در کارگاهها از کار اخراج، بازداشت، و زندانی شدیم، و در حال حاضر هم دوباره به همان دلایل در زندان هستیم.
آخرین خبر این که در حالیکه ما بیش از یکسال است که در زندان بسر می بریم، پرونده جدیدی علیه حسن سعیدی، کیوان مهتدی و خود من گشوده شده است.
دوستان گرامی،
در اجلاس شما، نمایندگان به ظاهر کارگری از ایران نیز شرکت دارند. آنها نمایندگان کارگران ایران نیستند، چون اساسا در یک روند دموکراتیک و به دور از اجبار و رعب و ترس از اخراج توسط مدیریت و نیروهای امنیتی و کارفرما انتخاب نشده اند. این افراد که با رأی گیری نمایشی، اگر اصلا انتخاباتی در کار بوده باشد، معرفی شده اند، فقط به خاطر منافع خود و برای استفاده از امتیازات و رانت دولتی هر آنچه کارفرما و دولت گفته انجام داده اند. آنها هرگز کنار کارگران نبوده اند، بلکه برعکس در تمام بزنگاهها علیه کارگران اقدام کرده اند. بر هیچکس پوشیده نیست که آنها ابزار و وسیله ای در دست کارفرما و دستگاه امنیتی حکومت هستند، ماشین امضا برای تائید اخراج کارگران و ظاهرسازی برای روندهای ظالمانه علیه طبقه کارگر هستند.
درد کارگران در ایران زیاد است و خارج از حوصله شما عزیزان. حرف نهایی ما با شما همکاران این است:
که پای مقاوله نامه ها و میثاقهای بین المللی سازمان جهانی کار را امضا میکند، از جمله مقاوله نامه های بنیادین کار که برای همه دولتهای عضو الزام آور هستند، نه تنها آنها را اجرا نمیکند، بلکه شرایط سخت تر و غیر انسانی تر برای تمام زحمتکشان و مزدبگیران، چه زن و چه مرد، در تمام کارگاهها، مدارس، بیمارستانها، شرکتهای پیمانکاری و خصوصی به وجود میآورد.
مزید بر این، تورم بالای ناشی از سیاستهای سوداگرانه و رانتی، کارگر را در وضعیتی از ضعف قدرت خرید قرار داده که حتی در شرایط شاغل بودن باز هم توان پرداخت بخشی از هزینه ها مانند اجاره مسکن را ندارد، اما در همان حال باز هم از ترس اخراج، زندان و شلاق خوردن باید به این شرایط غیر انسانی تن دهد. کارگری که نه تنها صدایی در اجلاسهای جهانی که به نامش برگزار میشوند ندارد، بلکه می بیند که این نهاد نیز به اشغال همان بانیان شرایط اسف بار زندگی او درآمده است.
کشوری که اجازه تشکیل سندیکا و تشکل مستقل را نمیدهد، حق مسلم کارگران برای اعتصاب را به جرم امنیتی بدل میسازد، و اجازه انتخاب نمایندگان کارگری در یک روند دموکراتیک را نمیدهد، و هر وقت صدای اعتراض کارگری بلند شده با اخراج و زندان و شلاق و شکنجه مواجه شده، همین دستگاه امنیتی نمایندگان انتصابی و فرمایشی خود را به نام نمایندگان مستقل کارگری به مجامع بین المللی از جمله اجلاسهای سازمان جهانی کار اعزام میکند. مگر میشود یک فرد نزدیک به سه دهه دبیر کل “خانه کارگر” باقی بماند، و همزمان ۶ دوره نماینده ی مجلسی باشد که همه از فیلترهای سفت و سخت و انتصابی آن آگاه هستند؟ و در تمام این دوران مصوبات بیشمار علیه کارگران تصویب شده است. چطور است که اعضای خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار مستقیما در سرکوب مجمع عمومی کارگران شرکت واحد نقش داشته اند و آن را جزو افتخار خود در خدمت به حکومت میدانند، اما باز هم خود را به اسم نماینده ی منتخب کارگران جا میزنند؟ چطور میتوان به این افراد تا جایی اعتماد کرد که آنها برای پستهای بالاتر در سازمان جهانی کار انتخاب شوند؟
از تک تک نمایندگان محترم کارگری در اجلاس سازمان جهانی کار تقاضا دارم به درخواست کارگران تحت ستم و ظلم ایران، که در شرایط نابرابر با کمترین امکانات صرفاً برای زنده ماندن تلاش میکنند، توجه داشته باشند. در این مدت دنیا به وضوح شاهد وقایع اسف بار و ستم و بهره کشی و خشونت بی نهایت علیه زحمتکشان، جوانان، زنان، و اقلیتهای این سرزمین بوده است، به طوری که دیگر اتهامات تکراری همچون پرونده سازیهای امنیتی، یا بهانه تراشیهای دیگر، نمیتواند دستهای خونین این آقایان را بشوید. از شما میخواهیم که در کنار کارگران ایران بایستید و؛
– این ماموران امنیتی را که به عنوان نمایندگان کارگران ایران به سازمان جهانی کار فرستاده اند، در هیئت مدیره سازمان جهانی کار یا در کمیته های کارگری و غیره نپذیرید،
– خواهان اخراج آنها باشید،
– در انظار عمومی خواستار آزادی کلیه کارگران و فعالین صنفی زندانی باشید،
– اجرای کامل مقاوله نامه های سازمان جهانی کار بخصوص در رابطه با حق سازمانیابی، مذاکرات جمعی و آزادی تشکل را مطالبه کنید.
با همبستگی،
رضا شهابی،
زندان اوین، تهران
۱۲ خرداد ۱۴۰۲
*ادامه جمعه های اعتراضی اهالی سیستان و بلوچستان با راهپیمایی،برافراشتن پلاکاردها و سردادن شعارهای اعتراضی در زاهدان
شعارها:
«قسم به خون یاران ایستاده ایم تا پایان»
«جمهوری اعدامی نمیخوایم نمیخوایم»
« حکومت بچه کش نمیخوایم نمیخوایم»
«کرد بلوچ آذری آزادی و برابری»
«سلطنت ولایت یکصد سال جنایت»
*ورود نهادهای امنیتی به سرکوب دانشجویان دانشگاه بهشتی
پس از تجمع ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ دانشگاه بهشتی در اعتراض به احکام وحشیانه اعدام و سرکوب فراگیر این هفته شاهد ورود نهادهای امنیتی به فرایند سرکوب بوده‌ایم. تعدادی از دانشجویان دانشگاه بهشتی از اواخر هفته گذشته تا امروز به صورت تلفنی به دفتر پیگیری احضار شده‌اند. لازم به ذکر است که دانشجویان پس از ذکر غیرقانونی بودن احضار تلفنی، با بی اعتنایی و تهدید نهادهای امنیتی مواجه شده‌اند. همچنین گزارشات حاکی از بازداشت محمدنوید بادامی، دانشجوی کارشناسی ارشد زبان‌شناسی دانشگاه بهشتی، از هفته گذشته توسط نیروهای امنیتی است. تا کنون اطلاعی از مکان وی و نهاد بازداشت‌کننده وجود ندارد.
چنین سرکوب بی‌قاعده‌ای دربرابر هر روزنه‌ای از فعالیت دانشجویی نشان از حساسیت بالا دانشگاه‌ها و اهمیت تجمعاتی مانند ۳۰ اردیبهشت دارد.
*احضار آموزگار و هنرمند لردگانی، به دادگاه انقلاب لردگان
طبق خبری که (از همکاران لردگانی) به دست شورای هماهنگی رسیده، محمد سعیدی ابواسحاقی که پیشتر با حکم ظالمانه‌ی هیئت تخلفات اداری آموزش و پرورش چهارمحال و بختیاری از کار خویش برکنار شده بود، این بار هم به فاصله‌ی چندهفته، به دادگاه احضار شد.
*اسماعیل خدایاری، معلم ساکن خرمدشت استان قزوین، دوباره به دادسرای قزوین احضار شد.
او پیش از این نیز به اتهام «تبلیغ علیه نظام» از سوی هیات بدوی رسیدگی به تخلفات اداری به «بازنشستگی پیش از موعد با تقلیل یک گروه» محکوم شده بود.
*حسین رمضان پور معلم زندانی در زندان بجنورد برای چهار روز مرخصی از زندان آزاد شد.
