چند هفته از تعرض مجدد به گورستان خاوران و قرار دادن هموطنان بهایی در مقابل دوگانه دفن محترمانه و مطابق با آیین مذهبی درگذشتگانشان با نادیده گرفتن حق خانواده ها و بازماندگان دفن شدگان در خاوران و یا درگیر شدن با ماموران گمارده شده در قبرستان و تن دادن به دفن درگذشتگانشان بدون حضور و اطلاع بستگان و انجام مراسم خاکسپاری قرار گرفته اند.
ماجرا از آنجا آغاز شد که مامور گمارده شده در گلستان جاوید بهاییان (مسعود مومنی) اعلام میکند که علاوه بر مبالغی که قبلا از طریق سازمان بهشت زهرا بدون ارائه هرگونه خدماتی از بازماندگان گرفته میشده می بایستی از از این پس مبلغی در حدود ۲۸ میلیون تومان بابت هر دفن در محلهای از قبل تدارک دیده شده توسط مسئولان گلستان از سوی بازماندگان پرداخت شود و در غیر اینصورت باید محل دفن در قسمت پایین گلستان و در قسمتی که محل دفن سربداران و زنده نامان کشته شده در دهه شصت باشد.
با خودداری و مقاومت بازماندگان و مسئولان تا کنون حداقل شش نفر پس از چند روز نگهداری در سردخانه بدون اطلاع و بدون انجام هرگونه مراسمی در تاریکی شب در قسمت یادمان خاوران دفن شده اند.
مسئولین مرتبط از سوی جامعه بهایی از آن جمله هییت امنای گلستان و وکلای آنها با ارائه مدارک و اسناد و تنظیم شکایت به مراجع گوناگون مراجعه کرده و در عین حال حاضر به پذیرش این اجحاف نشده اند.
اقدامات و اعتراضات انجام شده از سوی هموطنان بهائی به صورت گسترده در فضای مجازی و بخصوص اینستاگرام مطرح شده که توضیحات بیشتر در اینجا را غیرضروری میسازد و میتوان به آنها مراجعه کرد.
کاملا روشن است که پس از سالها کتمان حقیقت دفن بهترین فرزندان خلق به صورت گمنام در این قطعه ، سعی و تلاش برای از بین بردن هرگونه آثار و بقایایی با چندین بار خاکبرداری و تسطیح محل ، دیوارکشی بلند و نصب دوربینهای مراقبتی و حضور مداوم ماموران برای عدم حضور خانواده ها ، تلاش اخیر نیز در راستای از خاطره ها زدودن این محل بعنوان یادمانی تاریخی از جنایتهای صورت گرفته در حق زنده نامان و خانواده های آنان میباشد.
جای تعجب است که با گذشت چندین هفته از این ماجرا شاهد کوچکترین عکس العملی از سوی خانواده های بازمانده ، نهادهای دادخواهی و سازمانها و نهادهای حقوق بشری در این زمینه نبوده ایم.
این روشن است که اگر بازماندگان حق آگاهی از سرنوشت فرزندانشان و محل دفن آنها را دارند بدون پابرجا ماندن این محل و حفظ و نگهداری از آن این امر بسیار مشکلتر خواهد بود. سوال اینجاست حالا که اغلب خانواده ها در خارج کشور هستند و امکانات رسانه ای و تماس با مراجع بین المللی گسترده تری دارند چرا از هرگونه اقدامی خودداری کرده اند.
نهادهای ایجاد شده از سوی دادخواهان در کنار کلیه نهادها و حتی سازمانها و احزاب سیاسی موظفند با رسانه ای کردن و اعلام موضع در این زمینه لااقل به اقدامات هموطنان بهایی خود یاری رسانند تا این اقدام نیز هم چون سایر اقدامات گذشته خنثی شده و این یادمان تا احقاق حقوق و سمبل ظلمی که بر فرزندان رشید این مردم رفته است پایدار باقی بماند.
تجربیات قبلی چه در این مورد خاص و چه در موارد گذشته به روشنی گواه آن است که رسانه ای شدن این قبیل موارد و جلب توجه افکار عمومی و نهادهای بین المللی از طریق فضای مجازی یا اکسیونهای اعتراضی مختلف میتواند براحتی این قبیل اقدامات را به سرعت خنثی کرده و عاملان و آمران را به عقب نشینی وادار نماید.
هم اکنون هم دیر نیست
۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۲
رضا انوری
