فراخوان به اتحاد عمل مدافعان تدارک انقلاب کارگری (خط سوّم)

رفقا و هم‌رزمان مبارز

تظاهرات، مبارزات و اعتصاب‌های چند ماه اخير شامل تجارب، درس‌های و دستاوردهای متعددی بودند. رادیکالیسم ا ین خیزش و فراگیری آن در میان توده‌های زنان، جوانان، اقليت‌های ملی و کارگران به وضوح فراتر از تمامی مبارزات ۱۳۹۶، ۹۷ و ۹۸ رفته است. اما، با وجود همۀ ازخودگذشتگی های توده‌ها، و هزينه‌های سنگين، رژيم هنوز به حيات خود ادامه می‌دهد و کشورهای امپریالیستی و ارتجاعی منطقه در حال تدارک روابط نزديکتر با آن هستند.

علی رغم آنکه موج موقعیت انقلابی در حال حاضر قوسی نزولی را نشان می دهد، اما در زیر پوست آن اکثریت جامعه به موضع نفی و فرا رفتن از حکومت فعلی رسیده و در اندیشه بدیل مناسب خود در آینده می‌باشد. موقعیتی که اگر به تسلط طبقه کارگر بیانجامد به پیروزی «انقلاب کارگری» خواهد انجامید و اگر به دست حکومت سرمایه‌داری دیگری، در هر لباس جدیدی بیفتد، مجددا به قعر بربریت سقوط خواهد کرد. بدیهی است که در چنین موقعیتی، نیروهای اجتماعی به‌سرعت قطبی (پولاریزه) می شود و جبهه بندی‌های راست و چپ و میانه شکل می گیرد و هریک سمت‌وسوی طبقاتی خود را اتخاذ می‌کنند؛ اگرچه تجربه تاریخ نشان داده که میانه، راهی به‌جز پیوستن به یکی از دو جناح دیگر را ندارد، و بازهم تجربه ثابت کرده است که اگر در دوران اعتلای انقلابی نباشیم این نیروی میانه عمدتا جذب و هضم جناح راست می‌شود.

همزمان با این گره گاه تاریخی ما اینک شاهد قطبی ‌شدن در میان نیروهای سیاسی–اجتماعی جامعه ایران هستیم. سه جناح موجود تشکیل شده از اين قرارند: خط اول، جناح راست سلطنت‌طلب، مشروطه، جمهوری‌خواه، ملی دموکرات، ملی مذهبی و سوسیال دموکرات شکل گرفته و امپریالیسم جهانی تلاش دارد با اعمال فشار از طريق آنان از رژيم فعلی سرمايه‌داری امتیازات بيشتری در مذاکرات و معاملات آينده کسب کند (اگرچه بسياری از آنان سالیان سال است که خواب سلطنت و مقام والای خود را به طور مرتب ديده اند). خط دوم، رفرميسم راست که درصدد ايجاد آشتی طبقاتی کوشش می‌کند، و در لباس دروغین مدافعین طبقه کارگر، میان کارگران و زحمتکشان توهم و سردرگمی می‌آفریند و با طرح مطالبات دموکراتیک که در وضعیت کنونی بسیار نازل تر از آگاهی توده های وسیع در خیابان ها و بخشی پیشتازان کارگری است، وظیفه اساسی انقلاب را به تعویق می‌اندازد. (و متاسفانه چندين جمع از کارگران مبارز نيز، در وضعيت نبود آلترناتيو چپ انقلابی به طور فعال و ملموس در بين آنان، به آلترناتيو «از هيچ چیز بهتر» رضایت داده‌اند و از «منشور حداقلی» پشتيبانی کرده اند _ و ما همه اميدواريم در روند مبارزات آينده اين تجمّعات کارگری به چپ انقلابی گرايش پيدا کنند).
خط سوم، نیروهای رزمنده و وفادار به انقلاب کارگری (چه در میان پیشتازان کارگری در ایران و چه گرايشات خارج از کشور)، این جریان در مقابل دو جناح اول دچار افتراق، پراکندگی، عدم اتحاد عمل و کمبود امکانات است. در چنین شرایطی لزوم اتحاد عمل کلیه اين نیروهای رزمنده بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. لولای این اتحاد عمل التزام به نفی این حکومت و هر گونه حکومت دیگر با حفظ مناسبات سرمایه‌داری، و اعتقاد به قدرت‌گیری کارگران و زحمتکشان در قالب شوراهای کارگری و دیگر زحمتکشان اردوی کار: زنان، دانشجویان، اقليت‌های ملی، بازنشستگان و دیگر لایه‌ها و اقشار تحت ستم است. این قدرت از پائین اعمال شده و بر عملکرد دولت و ارکان‌های اداری و نظامی نظارت دارد. هدف برقراری چنین مناسبات پیشرفت به سوی سوسیالیسم یعنی برابری کامل انسان‌ها و محو طبقات و دولت می‌باشد.

رفقا و هم‌رزمان مبارز
دستان ما برای یاری به سوی شما (مدافعان نظام شورایی و حاکمیت طبقه کارگر) دراز شده است. ما در کنار یک‌دیگر و در اتحاد عملی مشترک می‌توانیم حقانیت راه خود را به نمایش بگذاریم و با افشای نیروهای راست (رفرمیست های راستگرا) و میانه (رفرمیست های چپگرا) سهم خود را در پیروزی آمال طبقه کارگر به فرجام برسانیم.

در انتظار پاسخ شما هستیم
به امید پیروزی طبقه کارگر بر سرمایه داری

گرایش مارکسیست‌های انقلابی ایران
militant.com
۲۸ اسفند ۱۴۰۱