با “رونمائی” منشور راستها(۱) (شازده اینا) و بعد انتشار منشور “حداقلی” تشکلهای صنفی و مدنی ارائه شد صحنه نبرد سیاسی جنبشهای سرنگونی طلب بسیار شفاف تر شد.
گرایشات چپی که در ابتدای انتشار “منشور حداقلی” برایش سینه می زدند بنا به مواضع انها نسبت به جایگاه انقلاب اتی ایران در مقابل نظام سرمایه داری، بتدریج در حال قطب بندیهای جدید هستندو بسیاری الان می گویند که “منشور حداقلی” روندی دارد و هنوز باید تحول بیابد” .
من خوشحالم که این تجدید نظرها را می بینم و مشاهده می کنم برخی تازه یادشان افتاده که “ماکیزمالیست” بودند و این منشور حداقلی بواقع از مسئله اصلی انقلاب تا بحال شانه خالی کرده.این خودش جای امید دارد!
انتشار “منشور حداقلی” باعث شد که منشور راستها(شازده اینا) قبل از رائیده شدن و بلافاصله بعد زائیده شدن بادت خالی شد و هیاهوی شاه اللهی ها هم نمی تواند انرا نگه دارد.
محور اختلاف این دو منشور طبیعتا یکیش در اعلام علنی نفی نظام پهلویست و دومیش در عمق نگاهی که به مطالبات جامعه وجود دارد.براحتی می توان دید که تیم شازده اینا آویزان حکومتهای غربی هستند برای ورود به قدرت در حالیکه منشور “حداقلی ” درکی اجتماعی و توده ای دارد و به قدرت جامعه تکیه می کند.
منشور شازده اینا یک برنامه “حداقل” حامیان سرمایه داریست و کلماتی مثل دموکراسی هم ابزاریست برای تداوم نظم سرمایه داری. لذا طبیعتا این منشور رفرمیستی است و دنبال بازسازی نظم سرمایه داری مدل غربی که در کشورهای حاشیه ای منجمله ایران نمی تواند برپا شود مگر سرکوب طبقه کارگر.
منشور “حداقلی” هم از زاویه پاسخ به مسئله نظم سرمایه داری دچار سکوت است که من در مقالات متعدد به ان پرداختم(۲) از دید من نویسندگان “منشور حداقلی” دچار توهم “انقلاب همگانی” هستند و فکر می کنند اعلام مطالبه طبقه کارگر برای کسب قدرت سیاسی و حکومت شورائی “متحدین را می راند”!
تا اینجا نکته روشن شده که قیام اخیر در ایران طبق قانون مبارزه طبقاتی محبور است تکلیف الترناتیو سیاسی را روشن کند و مهملاتی مثل “همه با هم و اختلاف بعد پیروزی” بر باد داده شده اند و حتی راستها که تلاش داشتند دورانی مهر سکوت به دهان ازادیخواهان بزنند و با زبان شازده می گفتند که “فعلا همه اتحاد” بیشتر مچشان باز شده.
اما چند نکته دیگر را تاکیید می کنم:
(۱)قانون مبارزه طبقاتی و ظهور الترناتیوها و نبرد الترناتیوها واقعیت دارد!
راست و گرایشات باسمه ای وابسته همواره مدعی بوده اند که قانون مبارزه طبقاتی یک ایدئولوژی گمونیستهاست و واقعیت ندارد. می گفتند که انقلاب می تواند پیروز شود بدون تعیین تکلیف قدرت سیاسی در کانتکس الترناتیوها.
تلویزیون انترناشنال نمونه خوبیست که نشان می دهد در طول اغاز و تداوم قیام در ایران مرتب تاکیید می شد که “شعار الترناتیو ندهید” چرا؟ چون حرکت با چراغ خاموش توسط راست بسیار راحت تر است تا قرار گرفتن زیر نور مبارزه فکری و نظری که بی تردید راستها درش شکست خواهند خورد.
راست با استفاده از ابزارهای تبلیغاتی و مدیا چند نفر “تازه وارد” را دور شازده جمع کرده و فکر می کند می تواند به این راحتی دوباره مثل سال ۵۷ سر مردم را شیره بمالد.
خوب یکی از تبعات “منشور حداقلی” این بود که این راست دنبالچه شازده بدجوری بور شد!
وچه نظری و درس مهم برای ازادیخواهان اینست که اگر مارکس اساس نظریات خود را روی قانون مبارزه طبقاتی استوار کرده امری “ایدئولوژیک” نبوده و زمان نشان می دهد که قانون مبارزه طبقاتی و نبرد الترناتیوها همانقدر واقعی است که قانون جاذبه و قانون تکامل!
محالست در جامعه طبقاتی از سیاست حرف زد و پراتیک کرد مگر وارد نبرد طبقاتی شد.محالست این قانون را ندیده گرفت.محالست این قانون را دور زد.
این را هم راستهای دور شازده دچارش شدند هم امثال فرقه تقوائی که دنبال “انقلاب همگانی” بودند!
(۲)”منشور حداقلی” نمی تواند پاسخ رادیکال الترناتیو باشد و طبقه کارگر باید علنا وارد صحنه سیاسی شود:
قانون مبارزه طبقاتی نه تنها به وجود طبقات متضاد اشاره دارد بلکه به مسئله قدرت سیاسی طبقاتی و کمونیستها و چپها خصوصا و مشخصا تاکیید دارند که طبقه کارگر رهبریش شرط پیروزی انقلابست در چامعه سرمایه داری.
از این منظر “منشور حداقلی” که تلاشی عامدانه برای پوشاندن و گریز از حق مسلم طبقه کارگر برای کسب قدرت سیاسی ، این نکته مرکزی را دور زده و من تردیدی ندارم که فاز کنونی که نبرد منشورها و برنامه ها تازه علنی شده ، زمان منتظر قدم گذاشتن طبقه کارگر در صحنه سیاسی خواهد بود.
دوران “پرچم کردن مطالبات صنفی” باید پشت سر گذاشته شود و طبقه کارگر باید بطور سیاسی وارد صحنه شود.
لذا اگر الان نبرد بین حامیان “منشور حداقلی” و حامیان منشور شازده ایناست .ماچرا در این حد نخواهد ماند.
(۳) آیا قیام کنونی فروکش کرده و رژیم اسلامی پیروز شده؟ اهمیت نبرد منشورها در اینجا چیست؟
در شرایطی قرار داریم که ناظران کم تحربه فکر می کنند که قیام در ایران تمام شده و کاهش شعله های مبارزات مردم در خیابانها به معنی پیروزی رژیم اسلامی است.
رژیم اسلامی در فاز قبلی توانست با کشتار کمتر از قیام ۹۸ جامعه را به خانه ها برگرداند و از دید من حملات شیمیائی به مدارس که به متروها و اتحتمالا به مراکز دیگر انجامیده و شاید گسترده تر شود بخشی از “مجازاتی” است که رژیم برای قیام بکار می گیرد.
رژیم اسلامی بجز دستگیریها اعدامها و شکنجه ها مجبور است از ابزارهای دیگر منجمله جنگ روانی توسعه گروههای تروریست غیر دولتی ادم ربائیها و حملات شیمیائی استفاده کند تا “مسئولیت” را به گردن نگیرد و در عین حال به سرکوب خود اشکال پیچیده تر بدهد.
من از همان ابتدای این قیام توضیح دادم که این قیام امکان دارد سرکوب شود اما رادیکالیزمی که این قیام جلو برده مهمترین پتانسیل تداوم انرا در بر دارد. اجتماعی شدن و رادیکالیزه شدن این قیام به معنی اینست که این قیام به پلاتفرم سیاسی طبقه کارگر برای کسب قدرت و نظام شورائی ارتقاع یابد.
افتادن در دام راستها (شازده اینا) بر عکس این قیام را به حاشیه خواهد کشاند.
لذا از این زاویه ارائه یک منشور کارگری که نماینده واقعی اکثریت مزدبگیر جامعه باشد و اعلام صریح خواست طبقه کارگر برای حکومت شورائی به جهت سیاسی ضروریست.
اینست که جامعه باید از منشور “حداقلی” عبور کند و به منشور حکومت شورائی برسد.اینست شرط تداوم و پیروزی این قیام.
پیش بینی من اینست که گرایشات چپ و کمونیست بیشتر و بیشتر حول منشور طبقه کارگر متحد خواهند شد و نبرد بین حامیان سوسیالیزم و حامیان سرمایه داری محور قیام کنونی ایران خواهد شد.این تنها امکانی است که این قیام برای چلو رفتن در مقابل خود دارد وگرنه شکست دادن این قیام توسط رژیم را خواهیم داشت و تداوم انواع سرکوب علنی و “غیر رسمی”!
زنده باد مبارزات حامیان سوسیالیزم در ایران برای آزادی برابری و حکومت کارگری!
منابع بیشتر
(۱)رونمایی از منشور شش نفره(بهرام رحمانی)
(2)مقالات این نویسنده در نقد منشور “حداقلی” و حامیانش(سعید صالحی نیا)
نگاهی به چرائی تناقضات یاشار سهندی در “دفاع” از “منشور مال باختگان”
پاسخ به شهاب برهان در دفاعش از منشور “حداقلی
وقتی “ماکزیمالیستها ” از “حداقلی ها ” دفاع می کنند
2)پاسخ به بهروز سگوند و حمایتش از منشور مطالباتی حداقلی(ُسعید صالحی نیا)
نقدی بر “منشور مطالبات حداقلی تشکلهای مستقل صنفی و مدنی ایران(سعید صالحی نیا)
(4) نفی جدال الترناتیوها و سرگیجه “نقش شورا و حزب” در بستر قیام ۱۴۰۱
نقد اقبال نظرگاهی (از:سعید صالحی نیا)
