وقتی “ماکزیمالیستها ” از “حداقلی ها ” دفاع می کنند!
نگاهی به دفاعیه علی جوادی و دوستان از منضور “حداقلی”
مقدمه:
مدتی است که گرایشات مختلف چپ نظراتشان را در مورد “منشور حداقلی” ارائه می دهند و همانطور که در نقد خودم در حاشیه این منشور نوشتم(۳) کاملا منطقی است که در فضای سالم این منشور و تمامی اسناد سیاسی داخل و خارج کشور بتوانند نقد شوند و مبارزه آلترناتیوها فضا بسازد تا جامعه و خصوصا طبقه کارگر ایران این نظرات را مقایسه کند و بهترینها را انتخاب کند.
طبیعی است که نبرد الترناتیوها فقط در سطح نبرد حامیان سوسیالیزم و سرمایه داری نمی ماند و جدال سیاسی و طبقاتی درون چپ هم توسعه خواهد یافت.تاریخ تمامی انقلابها اینطور بوده که لایه به لایه نبرد الترناتیوها حلو رفته و شکست یا پیروزی انقلاب دقیقا به این مربوط است که تا چه عمقی گرایشاتی که رو به جلو دارند و رادیکال هستند بتوانند دست بالا یابند.
در مورد انقلاب اکتبر هم همین حکم صادق بود و نبرد بین “حزب سوسیال دموکرات” با انواع گرایشات راست به نبرد بین گرایش بلشویک و منشویک تعمیق شد و حتی درون بلشویزم هم نبرد ادامه یافت و گرایش لنین با ضعفهای خودش متاسفانه غالب شد و همان ضعفها بتدریج شکست انقلاب را باعث شد.
در مورد قیام کنونی در ایران هم دقیقا بنا به قانون مبارزه طبقاتی ما شاهد نبرد سیاسی در جبهه های مختلف هستیم. از یکسو نبرد راستهای پروغرب برای دزدیدن قیام و از سوئی نیرد مرگ و زندگی رژیم اسلامی برای ماندن در مقابل قیامی که هنوز بطور قطعی انتخاب خود و الترناتیو خود را انتخاب نکرده و به جهت سیاسی تعیین تکلیف نکرده .
درون طیفی که خود را چپ می داند گرایشات شبهه سوسیال دموکرات هستند یا توده ایستها و در قطبی ما گرایشات رادیکال چپ را داریم که رسما سوسیالیزم را دستور کنونی خود می دانند و این قیام را شکست خورده می دانند اگر مسیر پایان سرمایه داری را دنبال نکند.
منشور حداقلی را باید در بستر شکل گیری این قطب بندیها بررسی کرد و ماهیت این منشور را با ابزار رادیکال سنجید و محک زد.
با بررسی انواع نظراتی که در سایت آزادی بیان ارائه شده بتدریج ما شاهد “حمایتها” و “نقدهائی” هستیم که دارند با این منشور تعیین تکلیف می کنند که طبیعتا تعیین تکلیفی است دوباره با موضع اینها با مسئله قدرت سیاسی طبقه کارگر.
حامیان این منشور در چپ یا عامدانه یا غیر عمد (که اهمیت ندارد) دارند رسما اعلام می کنند که می شود مسئله قدرت سیاسی طبقه کارگر را از قلم انداخت!
این را داشته باشید تا برسم به داستان اونها که دورانی مدعی “ماکیزمالیزم” یا حداکثر طلبی بودند و حالا به حامیان “حداقلی” تنزل یافته اند. برای نمونه فقط من این “اعلامیه مانند” علی جوادی را که سالهاست مورد نقد من بوده و سمبل جالبی است از قیقاج ورزان سیاسی مورد بررسی قرار می دهم (۱)
(۱)داستان ماکزیمالیزم چی بود؟
سالها و سالها اونزمان که قیام کنونی نبود و اسمان بی ابر بود و اکثریت مطلق جامعه شعار سرنگونی رژیم اسلامی را در خیابان و همه جا نمی داد ، اونوقتها علی جوادی از ادمهائی بود که مرتب تکرار می کرد که از منصور حکمت اموخته که “ماکزیمالیزم” تنها راه حل است و سیاستی که حداکثری است و به ریشه می زند سیاست “کمونیزم کارگریست” خوب همانزمانها هم البته بیشتر شعارش را می داد و قیقاجهای سیاسی او نشان می داد که بواقع “تبیین ” ماکزیمالیزم هم مثل نرخ بهره و سود وال استریت هر روز تغییر می کند! هر روز یک جناح کمونیزم کارگری می شد “ماکزیمالیست” و با هر جابجائی علی جوادی و دوستانش مخالفان می شدند “دست راستی” و این میان من (سعید صالحی نیا) هم از دیدگاه ایشان باید می رفتم ثابت می کردم “پاسدار نیستم”!
خوب! اون دوران رسید به دوران قیلم ۱۴۰۱ و برخی فکر می کردند که اون “ماکزیمالیستها” حداقل به وعده وفا کنند و وقتی اسمان سرخ می شود جلو بیفتند اما طبق پیش بینی های من و بسیاری اینها دقیقا در زمان سرخ شدن اسمان تصمیم گرفتند کنار “حدااقلی ها” بایستند .این تا اینجا .
البته تعداد دیگری هم بجز فرقه تقوائی که مدعی کمونیزم کارگری هستند هم از قافله عقب نمانده اند و این تردستی عجیب را که “مدعی ماکزیمالیست بودن” است در حین حمایت از “حداقلی ها” طوری انجام می دهند که من به یاد شعبده بازان کم تجربه می افتم در هنگام نمایش! یعنی نمی توانند تردستی خود را به بیننده غالب کنند و باعث خنده می شوند.
(۲)چگونه با ماسک “ماکزیمالیست” می شود حامی “حداقلی ها” بود ؟!
خوب! همانطور که گفتم همانقدر سخت است که فیل از درخت بالا برود! اما چشم تیزبین می خواهد.
علی جوادی در اعلامیه حمایتی خود تعدادی بند نوشته که اصلا ربطی به منشور حداقلی ندارد صرفا نظرات قدیمی خود اوست و رفقایش و بواقع منشور دیگری را نوشته مربوط به گروهش و معلوم نیست که با نوشتن نظرات خود چگونه می خواهد به منشور حداقلی ها پل بزند؟!
اینجا اون گره اصلی است که باز بشو نیست! دقیقا از نوع گره ای که بین توده ایزم و حمایت از خمینیزم بود و هست! یعنی با ماسک مارکس ادمی بیاید از اخوند ضد امپریالیست دفاع کند!
من ۳ تکه از “اعلامیه حمایتی” علی جوادی را اینجا تکرار می کنم:
“ما تاکید میکنیم پیش شرط تحقق مطالبات مندرج در “منشور مطالبات حداقلی تشکل های مستقل صنفی و مدنی ایران” سرنگونی تمام و کمال رژیم اسلامی در ایران و امکان تحقق آن تنها در یک حکومت آزاد سوسیالیستی، ممکن است“
“. جمهوری سوسیالیستی – شورایی از نقطه نظر ما مطلوبترین حکومت ضامن تامين وسيعترين آزادى ها، برابرى و رفاه همگان است“
“اتحاد کادرهای کمونیسم کارگری مردم آزادیخواه، زنان، جوانان و کارگران را به تلاش برای تبدیل این منشور به پرچم مبارزاتی جنبش توده های مردم برای سرنگونی رژیم اسلامی فرا میخواند“
خوب! متوجه شدید؟! من که متوجه نشدم! علی جوادی بالاخره نظرات گروهش را “اعلام” کرده یا منطق اورده که منشور حداقلی درست است؟
اگر دقیقتر شوید می فهمید که علی جوادی تردستی عاجزانه ای انجام داده! انچه منشور حداقلی عامدانه ازش فرار کرده یعنی (شرط سوسیالیزم و حاکمیت طبقه کارگر ) را بیان می کند و از آزادیخواهان کمونیست و چپ می خواهد که این منشور را به “پرچم ؟! ” بله پرچم “مبارزه جنبش توده های مردم”؟! تبدیل کنند! لطفا خودتان اعلامیه جوادی را چند بار بخوانید!(۱)
(۳)توده ایزم بازهم تکرار می شود! بیشتر به شکل مضحک!
حزب توده در برخورد به “پیش نویس قانون اساسی حکومت اسلامی” تاکیید می کرد که این قانون اساسی را بعنوان “مشروط” باید حمایت کرد و انرا “رادیکالیزه کرد”
فرمول بندی حزب توده دقیقا این بود که “حزب کمونیست باید “پرچم” بگیرد و خمینیزم را رادیکال کند به سمت اهداف طبقه کارگر! اونزمان هم حتی ادمهائی مثل من که هنوز ۲۰ سال نداشتیم دچار خنده می شدیم که چگونه خمینیزم را در کلاه می گذارند و ازش سوسیالیزم در می آورند! این بود که من در همانزمان به این متد نقد کردم و نوشتم و طبیعتا هم دچار همان مدل اخراجی از حزب توده شدم که بعدها در سن ۵۰ سالگی در حزب تقوائی بهش دچار شدم!
از دید من تاریخ چپ ایران در نسل سومش دچار یک چرخش کامل ۳۶۰ درجه ای شده و بسیاری از تردستیهای توده ایزم را حالا همین جریانات باقیمانده از منصور حکمت مرتکب می شوند.نه تنها از جهت متد فکری بلکه از جهت متدهای برخورد به مخالف که سالهاست مورد نقد من بوده.
بله! علی جوادی در این اعلامیه اش همانقدر تلاش می کند که توده ایها تلاش داشتند خمینیزم را به سوسیالیزم بچسبانند!
وجه مشترک خمینیزم سال ۵۷ با منشور حداقلی چیست؟ استفاده از خواستهای مردم برای پوشاندن عمدی اهمیت حکومت طبقه کارگر و پایان سرمایه داری.
خمینیزم سال ۵۷ تعداد زیادی خحواستهای به حق مردم را به خودش چسبانده بود تا کسی متوجه نشود که قرار است در بحث الترناتیو حرفی از پایان سرمایه داری نباشد چرا که با امریکائیها عهد داشت که در فاز بعدی ضد انقلاب خود را بنام انقلاب حقنه کند.
من منشور “حداقلی” را یک تلاش عامدانه می دانم برای فرار از مسئله محوری حاکمیت طبقه کارگر و این نکته محوریست.فکر می کنم سازندگان این منشور به هر انگیزه خواسته اند از این مسئله فرار کنند تا درون طیف خود ناراضی نسازند و لذا “حداقلی” شدند!
اما همانطور که گفتم مضحک تر اینست که ماکیزمالیست سالهای افتابی الان در کشاکش یک قیام تاریخی بیاید حامی “حداقلی ” شود!
خلاصه کنم:
در مقاله قبلی نظرات یک حامی منشور حداقلی را که رسما مدعی است که این منشور “مال باختگان است” و مدعی بود مخالفان این منشور “خائن ” هستند را بررسی کردم(۲) حالا هم “اعلامیه علی جوادی” و دوستانش را که بطور ناشیانه ای نظرات خود را نوشتند و بعد از “مردم مبارزه” خواستند که این منشور را “تبدیل کنند” مورد نقد قرار دادم.اینها همه نشان از اینست که حامیان مدعی چپ این منشور واقعا حرف حساب ندارند. چه انها که اساسا مدعی سوسیالیزم نیستند و چه انها که سابقا “ماکزیمالیست” خود را می نامیدند.
امیدوارم در روزهای اینده حامیان جدی تری را بیابم و مورد نقد قرار دهم.
منهم جزو کسانی هستم که معتقدم لایه های رادیکالتر طبقه کارگر در ایران هنوز منشورهای خود را نداده اند و باید بدهند و خواستهای به حق طبقه کارگر ایران را با اصل مهم قدرت سیاسی طبقه کارگر پیوند بزنند. من هم معتقدم طبقه کارگر برای کسب قدرت سیاسی باید پرچم واقعی ماکزیمالیزم باشد.
زنده باد آزادی برابری و حکومت کارگری!
منابع بیشتر:
(۱)در دفاع از “منشور مطالبات حداقلی تشکل های مستقل صنفی و مدنی ایران(علی جوادی)”
(2)پاسخ به بهروز سگوند و حمایتش از منشور مطالباتی حداقلی(ُسعید صالحی نیا)
(3)نقدی بر “منشور مطالبات حداقلی تشکلهای مستقل صنفی و مدنی ایران(سعید صالحی نیا)
