یکی از امضا کنندگان نامه حمایت از سپاه پاسداران تروریست عباس عبدی است.
من اخیرین متوجه شده ام که عباس عبدی همان برادر عبدی یکی از مسئولین سپاه پاسداران سال ۱۳۶۰ در سقز است.
چندی پیش وارد یک کلاب هاوس شدم یکی از شرکت کنندگان گفت که عباس عبدی اوایل دهه شصت یکی از مسئولین سپاه سقز بوده است.
سال شصت در ایست و بازرسی سیلوی سقز دستگیر شدم.
مامورین چهار نفر بودند و منرا به اداره اطلاعات بردند.
از بدو ورود شکنجه بسیار وحشیانه شروع شد.
چندین روز در یک زیر زمینی خیس و نمناک با روزی یک وعده غذا و یک بار دستشوی ،بدون هواخوری ، و شکنجه شبانه روزی تا سرحد مرگ نگهم داشتند.
علاوه بر شکنجه و تهدید به مرگ ،مدام سوال پیچم می کردند تا اعتراف کنم.
بعد از شکنجه های شبانه روزی ،
روزی دور نفر با چشمان بسته مرا به اطاق برادر عبدی (عباس عبدی) بردند.
چشمانم را باز کردند عبدی روبرویم نشسته بود
همراه او (تا جایی که یادم هست) رضا،الهیاری و شخص دیگری به نام سیادت که به قول خودش رئیس اطلاعات بود در اطاق حضور داشتند. شخص دیگری به نام مرتضی که زندان بان بود.
یک سرنیزه روی میز بود .عبدی سرنیزه را برداشت و گفت :بعدا نگویی با زور سرنیزه وادار به اعترافم کردند.
یک کمپوت برایم باز کرد اما گفتم میل ندارم و نخوردم.
خلاصه ،بازجویی رسمی شروع شد.
هر چه پرسیدن یا سکوت کردم و یا گفتم نمی دانم.
عاقبت برادر عبدی دستور داد و گفت ببرید یا زیر شکنجه بکشید و یا وادار به اعترافش کنید.
این پروسه بارها تکرار شد .
عاقبت شکنجه را تحمل کردم و اعتراف نکردم و در نهایت ازادشدم.
همراه با من چند نفر دیگر (زن و مرد) که البته همه جوان و نوجوان بودیم ،در زندان بودند .یکی از انها
شمس الدین احمدی بود که متاسفانه بعد از آزادی بدست مزدوران رژیم ترور شد.
نکته آخر اینکه،در آن دوران که عبدی و همکارانش در سپاه و اطلاعات بودند علاوه بر شکنجه و اعدام ،به بسیاری از دختران زندانی تجاوز کرده بودند.
من فامیل یکی از دخترانی که مورد تجاوز قرار گرفته بود هنوز یادم است.
این مختصر خاطرات بسیار تلخ در دوران قدرت اصلاح طلبان در حکومت فاشیست اسلامی است تا چهره واقعی وحشیگری و ضد بشری انها هر چه بیشتر افشا و رسوا شوند.
چندی پیش وارد یک کلاب هاوس شدم یکی از شرکت کنندگان گفت که عباس عبدی اوایل دهه شصت یکی از مسئولین سپاه سقز بوده است.
سال شصت در ایست و بازرسی سیلوی سقز دستگیر شدم.
مامورین چهار نفر بودند و منرا به اداره اطلاعات بردند.
از بدو ورود شکنجه بسیار وحشیانه شروع شد.
چندین روز در یک زیر زمینی خیس و نمناک با روزی یک وعده غذا و یک بار دستشوی ،بدون هواخوری ، و شکنجه شبانه روزی تا سرحد مرگ نگهم داشتند.
علاوه بر شکنجه و تهدید به مرگ ،مدام سوال پیچم می کردند تا اعتراف کنم.
بعد از شکنجه های شبانه روزی ،
روزی دور نفر با چشمان بسته مرا به اطاق برادر عبدی (عباس عبدی) بردند.
چشمانم را باز کردند عبدی روبرویم نشسته بود
همراه او (تا جایی که یادم هست) رضا،الهیاری و شخص دیگری به نام سیادت که به قول خودش رئیس اطلاعات بود در اطاق حضور داشتند. شخص دیگری به نام مرتضی که زندان بان بود.
یک سرنیزه روی میز بود .عبدی سرنیزه را برداشت و گفت :بعدا نگویی با زور سرنیزه وادار به اعترافم کردند.
یک کمپوت برایم باز کرد اما گفتم میل ندارم و نخوردم.
خلاصه ،بازجویی رسمی شروع شد.
هر چه پرسیدن یا سکوت کردم و یا گفتم نمی دانم.
عاقبت برادر عبدی دستور داد و گفت ببرید یا زیر شکنجه بکشید و یا وادار به اعترافش کنید.
این پروسه بارها تکرار شد .
عاقبت شکنجه را تحمل کردم و اعتراف نکردم و در نهایت ازادشدم.
همراه با من چند نفر دیگر (زن و مرد) که البته همه جوان و نوجوان بودیم ،در زندان بودند .یکی از انها
شمس الدین احمدی بود که متاسفانه بعد از آزادی بدست مزدوران رژیم ترور شد.
نکته آخر اینکه،در آن دوران که عبدی و همکارانش در سپاه و اطلاعات بودند علاوه بر شکنجه و اعدام ،به بسیاری از دختران زندانی تجاوز کرده بودند.
من فامیل یکی از دخترانی که مورد تجاوز قرار گرفته بود هنوز یادم است.
این مختصر خاطرات بسیار تلخ در دوران قدرت اصلاح طلبان در حکومت فاشیست اسلامی است تا چهره واقعی وحشیگری و ضد بشری انها هر چه بیشتر افشا و رسوا شوند.
عمرمینایی ۱۲ بهمن
