کمپین وکالت که خود نتیجه شکست کمپینهای قبلی راست بود، باعث تفرقه در صفوف راست شد. این تفرقه حتی پیش از اعلام کمپین آغاز شده بود. شکست پروژه اسماعیلیون در ١٨ دیماه – ٨ ژانویه – به انشقاقی در صفوف راست منجر شد. دو صف اصلی راست در خارج از ایران سلطنت طلبان و اصلاح طلبان سابق بودند. اینها از اول اکتبر ٢٠٢٢ با ویترین اسماعیلیون عملا ائتلاف کردند اما جرات اعلام علنی آنرا نداشتند. شانس شان را در پیغام تبریک سال نو میلادی امتحان کردند و برای “مشروعیت خواهی” روی اعتراضات سومین سالگرد شلیک به هواپیمای اوکراینی در ایران حساب باز کردند. اعتراضات در ایران به این ائتلاف بی اعتنایی کرد، پروژه اسماعیلیون شکست خورد، ائتلاف اعلام شده از هم پاشید، سلطنت طلبان که شکست اسماعیلیون را برد خود حساب کردند، روی تظاهرات استراسبورگ سرمایه گذاری کردند. از این پس، از ٩ ژانویه تا بحال، اصلاح طلبان عملا تجمعاتی که توسط سلطنت طلبان فراخوانده شده است را بایکوت کردند. این مهمترین تفرقه در بین نیروهای راست بود.
تظاهرات چند هزار نفره در استراسبورگ، سلطنت طلبان را به اشتباه محاسباتی در بیعت طلبی از طریق کمپین “وکالت میدهم” انداخت. این کمپین سایر نیروهای راست را هم متفرق کرد. در طیف چپ ائتلاف، حککای حمید تقوائی و کومله عبداله مهتدی که تا بحال نقش تابلوی روی دیوار “همه با هم” را برای ائتلاف راست بازی میکردند، هیچیک از اصلاح طلبان و سلطنت طلبان آنها را در هیچ تصمیم گیری و حرکتی به بازی نمی گرفت و میکروفون به دستشان نمیداد، در این کمپین عملا از طرف راست به بیرون پرتاب شدند. قسم رضا پهلوی به “تمامیت ارضی” پاشنه آشیل جدائی مهتدی بود. “انحصار وکالت” در دست رضا پهلوی تکلیف تمام خرده نیروهای راست غیر سلطنت طلب را روشن میکرد، هم حککا و هم برخی نیروهای جمهوریخواه راست به بیرون ائتلاف پرتاب شدند.
کمپین وکالت طالبان سلطنت، مانند پروژه حامد اسماعیلیونِ طالبان اصلاحات، روی بیعت گرفتن از انقلابیون در ایران حساب باز کرده بود. این کمپین درست مانند پروژه اسماعیلیون از طرف انقلابیون یک نه محکم گرفت و شکست خورد. شکستهای پیاپی راست صفوف شان را متفرق کرده است، تجمعات خارج کشوری آنها را بشدت خلوت کرده است و راه را برای پیشروی انقلاب بسوی آرمانهای برابری طلبانه، آزادی خواهانه که تنها با مشارکت بی واسطه همگانی در قدرت سیاسی در فردای سرنگونی جمهوری اسلامی ممکن است هموار کرد.
اینهمه در درجه اول مدیون انقلابیون در ایران و ثانیا تلاش فعالین سوسیالیست در خارج از کشور بوده است. اتحاد انقلابیون داخل و خارج از کشور هیچگاه محکمتر از این نبوده است.
***
