پس از سالها که مخالفت مردم چین با دیکتاتوری بورژوایی در آن کشور تجلیاتی فراتر از طغیانهای محلی و زودگذر نمی یافت، از ۱۵ نوامبر یک جنبش انقلابی سراسری، گسترده و عمیق در چین آغاز شد.
جرقه آغاز این جنبش را سخت گیری حکومت دیکتاتوری آن کشور در خصوص قرنطینه مناطق و افراد آلوده (یا مشکوک به آلودگی) به کرونا زد. اما همانند ایران که جرقه جنبش انقلابی را قتل مهسا امینی زد، اگر از دهها سالها پیش مواد محترقه انباشته نشده بود، این جرقه‌ها تبدیل به آتش نمی شدند.
اختلاف طبقاتی، استثمار افسار گسیخته، فقدان دمکراسی، آزادی بیان و حقوق شهروندی، تبعیض ملی، مذهبی و جنسیتی از مدتها پیش زمینه جنبش انقلابی را مهیا کرده بودند. اخیراً نیز کنار گذاشتن سنت پاسخگو بودن رهبر به حزب، قابلیت عزل او و تقویت استبداد فردی با تمرکز قدرت در شخص شی جین پینگ به علل پیشین اضافه شده بود تا دولت آن کشور را نسبت به وضعیت طبقات تحت ستم کاملاً بیگانه کند. این بیگانگی تا بدان حد پیش رفته بود که دولت بدون در نظر گرفتن حداقل حقوق شهروندان و بی تفاوتی کامل نسبت به وضع معیشت آنها و حتی عدم تأمین غذا و دارو برایشان، غیرانسانی ترین تدابیر را برای مقابله با اپیدمی کرونا به اجرا گذاشته بود.
در ۲۴ نوامبر آتش سوزی مرگباری در اورومچی رخ داد که منجر به کشته شدن ۱۰ نفر شد. موانعی که دولت چین برای اجرای قرنطینه غیرانسانی در راه عبور و مرور ایجاد کرده بودند و همچنین عدم رعایت ایمنی و عدم تهیه تجهیزات لازم برای مقابله با آتش منجر به این فاجعه شدند. به دنبال آن، مردم منطقه عمدتاً اویغور نشین سین سیانگ که تحت ستم ملی شدید هستند نیز در مقیاسی گسترده به جنبش انقلابی پیوستند.
واکنش دولت چین در مقابل اعتراضات نیز مشابه دولت ایران بوده: فرستادن نیروهای سرکوبگر، قطع یا مختل نمودن اینترنت، انتشار اخبار دروغین، مردم را وابسته به خارج خواندن و …
اما برخلاف آنچه که رسانه‌های جریانات دست راستی سعی دارند نشان دهند، نه دولت چین یک دولت کمونیست است و نه انقلابیون آن کشور ضد کمونیست هستند. در حقیقت جریان برعکس است. مردم چین فریب پرچم سرخ دولتشان را نمی خورند و می دانند که آن دولت نماینده طبقه حاکم سرمایه دار است. دانشجویان با خواندن سرود «انترناسیونال» در مقابل نیروهای سرکوب دولت قرار می گیرند و با این سرود، تعلقات نژادی، مذهبی و سیستم طبقاتی که دولت محافظ آن است را نفی می کنند. در یک تقابل بین نیروهای سرکوبگر و مردم در بیچینگ (پکن)، هنگامی که سرکوبگران به مردم تهمت تحت تأثیر خارجی‌ها بودن را زدند، از میان مردم فریاد زده شد «آیا منظورتان از خارجی‌ها مارکس و انگلس است؟» و به دنبالش با اشاره به فیلتر اینترنت افزودند «ما حتی نمی توانیم وب سایت‌های خارجی را ببینیم!».
کارگران در مقیاسی وسیع در این جنبش شرکت دارند و همانند ایران، اگر قرار باشد که جنبش به اهدافش برسد و فقط بعنوان وسیله‌ای برای دست به دست شدن قدرت از طرف یک جناح دیگر بورژوازی مورد سوء استفاده قرار نگیرد، آنها باید نه بعنوان افراد (هر چند در مقیاس گسترده)، بلکه بعنوان یک طبقه، با سیاست، تشکیلات و برنامه مستقل خودشان به میدان بیایند.
هر چند دولت چین مقتدر به نظر می رسد، اما بیشتر شبیه به یک ببر کاغذی است. اگر صدها میلیون کارگر در اتحاد با سایر زحمتکشان، رنجبران و روشنفکران انقلابی به مبارزه برخیزند و دست به اعتصاب عمومی بزنند، آسیب پذیر بودن دولت آشکار می گردد و نیروهای سرکوبش نیز ریزش خواهند کرد. آنگاه با یک قیام سراسری می توان مرتجعین سرسخت و اندک نیروهای باقی ماندۀ حول آنها را برانداخت، دستگاه دولتی بورژوایی را نابود کرد و قدرت را به مردم متشکل شده در شوراها منتقل نمود.
در این راه باید از تجربیات مثبت و منفی انقلاب ۱۹۴۹ استفاده کرد. آن انقلاب با اینکه قدرت امپریالیستها و مرتجعین را درهم کوبید، اما از آنجا که نتوانست یک قدرت دولتی دمکراتیک و متعلق به توده‌های مردم را به وجود آورد، به مرور زمان دچار فساد شد، اختیارات هر چه بیشتری در دست عدۀ محدودی از مقامات که ارتباط آنها با مردم هر روز کمتر می شد متمرکز گردیدند و در نهایت حکومت تغییر ماهیت داد و به حافظ منافع سرمایه داران تبدیل شد.
این بار نباید اجازه داد فرصت طلبان کنترل اوضاع را در دست گیرند یا انقلاب به هر طریقی به بیراهه رود. نوکران رنگارنگ بورژوازی و گروهبندی‌های مختلف امپریالیست قطعاً سعی خواهند کرد جنبش مردم چین برای آزادی را به جنبشی که دشمنی خیالی با نام «کمونیسم» دارد تبدیل کنند، همانطور که در ایران هم تلاشهای مشابهی می شود. اما مردم چین باید مثل دانشجویان دانشگاه چینهوا همان آرمان‌هایی که در سرود «انترناسیونال» بیان می شوند را در مقابل همه شعارها، برنامه‌ها و طرز کار نیروهای مرتجع و ضد دمکراتیک قرار دهند.
جواد راستی پور
