رفقا! بخاطر ١۵ هزار زندانی سیاسی و صدها هزار نزدیکان آنها، بخاطر انقلاب لازم است یک اولتیماتوم جدی به جمهوری اسلامی برای آزاد کردن زندانیان سیاسی بدهیم. تعلل نکنیم. ما میتوانیم یک روز خاص برای تجمعاتمان در خارج از کشور با خواست آزادی بلافاصله و بیقید و شرط زندانی سیاسی تعیین کنیم. شاید شنبه ٢٦ نوامبر که یکروز پس از روز جهانی “الغای خشونت به زن” است، روز مناسبی باشد. شاید یک شعار محوری مانند شعار زیرپیام رسان باشد:
این آخرین پیامه، آزاد نشن قیامه
***
یک عکس چه همدردی جهانی بوجود آورد. با همین حس در نظر داشته باشیم هر لحظه که ما به این عکسها نگاه میکنیم خدانور دیگری پشت درهای بسته و بدون دوربین در حال شکنجه شدن است، شاید یلدا آقافضلی دیگری و شاید الهام افکاری، شاید سپیده قلیان، شاید همسایه من و دوست تو
نوید، سامان و توماج
ورزشکار و هنرمند و سلبریتی ماورا جامعه نداریم، در سیاست قاضی نداریم، بازیگر داریم. هر کس در یک صف مشخص نقش بازی میکند. در جنگ طبقاتی هنرمند ماورا طبقاتی نداریم. وقتی شاهین نجفی از آنارشیست به سلطنت طلب گروید، صف عوض کرد، او هنوز هنرمند است اما هم صف سامان و توماج هنرمند نیست. هم صف نوید افکاری نیست. هر گردی گردو نیست. تنها مشاهیری را روی رادار انقلابمان رصد میکنیم که در صف انقلاب هستند.
چرا سوسیالیسم کارگری در ایران پیروز نشده؟ اولین دلیل ساده اش را با این سوال باید جواب داد: با کدام کمونیستها و سوسیالیستها قرار بوده پیروز بشه؟ در صد و اندی سال گذشته هر تاج بسر و عمامه بسری که اولین کلانتری را در اختیار گرفته بلافاصله فعال کارگری و کمونیست و سوسیالیست و هر کسی به آنها احوالپرسی کرده را حبس کردن، کشتند و فراری دادند. اما تا آنجا که توانش را داشتند ملا و اسلام پرست، شاه و وطن پرست، سوپاپ اطمینان و استمرار طلب پرورش دادند. صد هزار صدهزار کمونیست کشتند و زندان کردند و فراری دادند و بجایش اسلام پرست و خاک پرست پرورش دادند. حال میگویند ببینید کمونیستها چه کم اند! تحمل دو خواننده جوان ناشناس چپ که حال در لفافه و شاعرانه مخالفتی بکنند را هم ندارند، کمونیست و سوسیالیست و فعال کارگری که جای خود دارد.
سامان یاسین و توماج صالحی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد
