ناسیونالیستهای پرو غرب اینروزها از اقدامات بی یا کم تاثیر دولتهای غربی علیه جمهوری اسلامی بشدت شاکی و مستاصلند. حیران و نا امید میپرسند آخر تحریم حقوق بشری آمریکا و آلمان و کانادا در مورد فلان کدخدا و شهردار و مامور آدم کش چه تاثیری بر روند سرنگونی دارد. این دوستان در تظاهراتهای خارج از کشور صرفا برای فشار به دولتهای غربی جهت براندازی جمهوری اسلامی شرکت میکنند اما اثری از آنها در ایران نیست چون اصولا به انقلاب اعتقاد ندارند. نگاهشان همیشه به بالاست. “دولتهای بزرگ” باید یک کاری بکنند، مردم که کاره ای نیستند! از دید اینها توده انقلابی در خیابانهای ایران سرباز وظیفه رضا پهلوی هستند، نقش “فشار از پائین” برای رژیم چنج توسط آمریکا را دارند. نهایت کاری که در صف مردم انجام میدهند تقاضا برای گرفتن جایزه “گرمی Grammy” برای ترانه “برای آزادی” شروین یا جایزه نوبل برای “زن ایرانی” است. میخواهند نهادهای وابسته به دولتهای غربی ما را برسمیت بشناسند.
باید از این دوستان پرسید که آیا هیچوقت فکر کردید چه کسانی جاده صاف کن به قدرت رسیدن خمینی و حکومت اسلامی بودند؟ هیچوقت فکر کردید چرا دولتهای غربی در نزدیک به ٤٤ سال گذشته هیچگاه خواهان براندازی و رژیم چنج در ایران نبودند که هیچ، تحمل شان برای اقدامات تروریستی جمهوری اسلامی بشدت زیاد بوده، هر گاه و به هر شکلی که توانستند به جمهوری اسلامی یاری رساندند؟ چرا دولتهای غربی که به اندازه جمهوری اسلامی از وقوع یک انقلاب وحشت دارند، از فرصتهای متعددی که برای رژیم چنج در ایران داشتند صرفنظر کردند تا جائیکه جامعه به وضعیت انفجاری و انقلابی برسد و خود دست به کار سرنگونی شود؟
جوابش ساده است، دوستان گوشها و چشمهایتان را باز کنید: دولتهای غربی حامی جمهوری اسلامی بوده و هستند. چرا؟ به همان دلیلی که غرب در وحشت از به حاکمیت رسیدن سوسیالیستها در ایران جاده صاف کن جمهوری اسلامی برای شکست انقلاب ۵٧ شد، از دید سرمایه داری جهانی و خصوصا غرب وظیفه جمهوری اسلامی تنها قلع و قمع کارگر و زحمتکش و کمونیست و عدالتخواه بوده و هست. وظیفه ای که تا بامروز بسیار خوب انجام داده است. بیجهت نیست که رضا پهلوی خواهان حفظ همین نیروهای سرکوبگر، همین سپاه و بسیجی و ارتش، در فردای سرنگونی جمهوری اسلامی است. حتی جنگ در اوکراین و ائتلاف جمهوری اسلامی با روسیه تاثیر تعیین کننده ای در رابطه غرب با جمهوری اسلامی نداشته است. غرب تا آخرین قطره دیپلماسی اش با جمهوری اسلامی کنار میاید. البته درست مثل سال ۵٧ بیکار هم ننشستند. بقول خودشان گزینه های دوم و سوم و چهارم جمهوری اسلامی را روی میزشان آماده میکنند تا اگر انقلاب ما سرنگونی جمهوری اسلامی را محتوم کرد، رضا پهلوی، معصومه قمی و اسماعیلیون و … را بعنوان جانشین علم کنند. البته کور خواندند. راستش شما هم کور خواندید. اینبار سرنوشت ما را فقط خودمان رقم میزنیم!
زنده باد انقلاب
**
