کسی فکرش را نمی‌کرد زندان اوین را آتش بزنند و با کلاشینکف و آر پی جی به زندانیان بی‌دفاع حمله کنند. کسی فکرش را نمی‌کرد پنجره‌ی خانه‌های مردم را به گلوله ببندند و گاز اشک آور به داخل خانه ها شلیک کنند. کسی فکرش را نمی‌کرد سرنشین اتومبیل‌ها را فقط به خاطر بوق زدن با هدف مرگ نشانه بگیرند. کسی فکرش را نمی‌کرد از آمبولانس و ماشین شرکت میهن برای بازداشت مردم استفاده کنند و لباس رفتگر و گچ‌کار و… را به تن سرکوبگران بپوشانند. کسی فکرش را نمی‌کرد گارد سرکوب را در داخل مدارس مستقر کنند، به سمت دانش‌آموزان گلوله‌های ساچمه‌ای شلیک کنند و نوجوانان را زیر ضربات باتوم بگیرند و جان عزیزشان را بستانند. کسی فکرش را نمی‌کرد با بالگرد مردم را به رگبار ببندند و پهبادها را برای جاسوسی به آسمان بفرستند. کسی فکرش را نمی‌کرد این همه جنایت بی‌حد و حصر را با وقاحت مرتکب شوند. هیچکدام از ما فکرش را نمی‌کند که چه جنایات دیگری را در آستین دارند. هیچکدام از ما فکرش را نمی‌کند که غاصبان انقلاب چه خوابی شومی برایمان دیده‌اند، چطور از همین حالا دارند برایمان رهبر می‌تراشند، فریبکاران دروغگو با خون جانباختگان گلو تازه می‌کنند و از استخوان عزیزانمان نردبان صعود ساخته‌اند.
دیروز اسرا پناهی را در اردبیل کشتند و امروز به هنرستان دخترانه‌ی صدر در خیابان کارون تهران یورش برده‌اند. با خانواده‌ی دانش‌آموزان درگیر می‌شوند، نوجوانان زیر ۱۸ سال را زندانی و به تجاوز تهدید می‌کنند، به بدن دختران دست می‌زنند تا والدین را تحریک سازند که مانع اعتراض دانش‌آموزان شوند. حکومت با تمام وجود تعرض می‌کند، هر کجا لازم باشد ماشین اعدام را روشن می‌کند و کارت تازه‌ای از سرکوب وحشیانه را رو می‌کند. آیا کافی نیست؟ این همه کشتار تاکنونی و خطرات فردا ما را به هوش نمی‌آورد؟ باید منتظر باشیم تا به فرزندانمان یورش ببرند، بعد به مدرسه برویم و با معلمان متحد شویم. باید تعلل کنیم تا حکم اعدام زندانیان را اجرا کنند بعد در جلوی زندانها تجمع کنیم. زنان و کارگران چه هنگام صف مستقل خود را سازمان می‌دهند؟ زمانی که اربابان جدید بر مسند قدرت بنشینند و بردگی نوینی را تحمیل کنند؟ باید نظاره‌گر باشیم تا انقلاب را بدزدند و بعد به فکر چاره بیافتیم. رژیم سفاک جز تعرض به انقلابیون راهی دیگری را در پیش نمی‌گیرد. در مقابل تعرض سرکوبگران باید تعرض کرد. عدم تعرض قیام‌کنندگان، مرگ یک قیام است. تعرض به دشمن طبقاتی جز از طریق سازماندهی توده‌ای-کارگری ممکن نیست. در مقابل سرکوبگران مسلح و سازمان‌یافته تنها یک نیروی متشکل می‌تواند ایستادگی کند. تاخیر و اهمال در سازماندهی هزینه‌ها را روز به روز بالا می‌برد. متشکل شویم چرا که تشکل، ضامن کسب و حفظ دستاوردهایمان است..
۳ آبان ۱۴۰۱
