سیاست قدیمی بشکست کشاندن خیزش انقلابی از درون با اتکا به توجیه نخ نمای سازش طبقاتی برای هدف مشترک، ‘همه با هم’، در خارج از کشور با شرکت بازیگران قدیمی و جدیدش و با حمایت دول غربی بسرعت درحال پیش روی است: ملی گراها، توده ایستها، میانه روها، جمهوریخواهان، سلطنت طلبان، حککا و همه آنها که ‘از سوسیالیسم رم میکنند’، کانون نویسندگانی ها، اپورتونیستها، نان به نرخ روز خورها، و … منهای (فعلا) مجاهدین اینبار در برلین دست به سازماندهی زده اند. شخصیت مورد توافق اینبار حامد اسماعیلیون است که ممکن است نقش محلل سیاسی را بازی کند ممکن است به آکتور اصلی تبدیل شود.
در هر صورت لازم است از سازمان‌دهندگان تظاهرات برلین پرسید: آیا شعار “مرگ بر ستمگر چه شاه باشه چه رهبر”، یک شعار رسمی تظاهرات برلین خواهد بود یا نه؟ این یک شعار اصلی در اعتراضات داخل کشور است. شعار “نه شاه میخوایم نه ملا، قدرت بدست شورا ” چه؟ هر دو شعار از کف خیابانهای ایران در آمده اند.
تنها ما سوسیالیستهای کارگری باید بخاطر عروج مجدد پوپولیسم، سازش طبقاتی، در (فعلا) خارج از کشور سرزنش شویم. آیا در خیزش جاری می‌توان صف مستقل طبقاتی را بوجود آورد؟ بنظر من، در این مرحله همه چیز به عمل انقلابی کارگران سوسیالیست در داخل ایران بستگی دارد. آیا کارگرانی که از دیماه ۹۶ در نقش ناجی جامعه فراخوان به ایجاد صف مستقل کارگری زیر پرچم ‘حکومت شورائی’ دادند، در ایجاد و بسط این صف تلاش میکنند؟
****
