کوتاه می‌نویسم. اخيراً گفتگویی از آقایان ايوب رحماني و حسن شریعتمداری با اجرای اقای امیرپیام در سایت ازادی بیان پخش شد.
آنجا که آقای شریعتمداری از دمکراسی در ابران داد سخن داد و آفای رحماني را به اتحاد در این امر فراخواند، انتظار می‌رفت که آقای رحماني به عنوان یک فعال کارگري روشن می‌کرد که چرا حتی همان دمکراسی نیم‌بند جوامع غربی در جامعه ایران مقدور نیست. آفای رحمانی قصدِ من تعلیم نیست، بلکه بیان این امر بدیهی ست که در جوامعي در نوع ابران تولید سرمایه‌داری بر اساس نیروی کار ارزان صورت میپذیرد. این مهم است که در این گفتگوها به سردمداران حفظِ نظم سرمایه گقته شود که برای سوخت و ساز سرمایه در ایران کارگر ایرانی بايد حداکثر یک پنجم کارگر کشورهای غربی مزد بگیرد. تنها در این صورت صدور سرمایه انجام میگیرد. کارگر ایرانی یا به این مزد بخور نمیر قناعت میکند و دم بر نمی آورد، آنچه حضرات مجری این نظم، حالا از هر قماشی، آخوند یا کرواتی از نوع شریعتمداری آرزوي ان را دارند و یا اینکه خاموش نمی ماند که انگاه سر از زندان این حضرات درمی‌آورد، چرا که بر علیه قانون عمل کرده است. اینجا اجرای این قانون تولید سرمایه‌داری بر اساس نیروی کار ارزان عین دمکراسی آنهاست. آقای رحماني شما در این مهم هیچ نگفتید و به نظر مرعوب طرف مقابل شدید. به یاد آریم تجربه انقلاب ۵۷ را که هیج نگفتيم و این روز و روزگار امروز ماست.
ن. شهباز
