زنان ایران در یک حرکت انسانی – تاریخی گیسوان زیبای خویش را میبرند لچک های اسلامی را میسوزانند و مانتو های نفرت انگیز آخوندی را به شعله های آتش میسپارند ، زنان مجاهد کجا ایستاده اند؟
ایران احتیاج به یک همبستگی ملی دارد که در سطح کشور رسما و علنا به ظهور پیوسته است، ایران احتیاج به دستورات تشکیلاتی اسلامی برای پوشاندن زنان ایران و برگرداندن آنان به نیم قرن قبل ندارد. زنان مجاهد در کجای تاریخ بیتوته کرده اند؟
بارها گفته و خوانده شده که پوشیدن سر و موی زن در هیچ آیه ای از قرآن نیامده است. اگر آخوندی مرتجع و ضد زن چنین فتوا هائی را صادر کرده آیا این حق زنان مدرن و پیشرو ایران نیست که امروز بر علیه این فتوا های مرد سالارانه بر پای خیزند و برای آزادی خویش لچک ها و قبا های اسلامی خویش را بدست آتش بسپارند؟ و در جلو حتی دستورات تشکیلاتی ضد زن که دستور لچک و پوشش اسلامی را میدهد بپای بخیزند؟ این حق زنان تشکیلات مجاهدین است که بمردم ستم دیده ایران بپیوندد و خود را تافته جدا بافته ای از این زنان زجر کشیده که لچک های خویش را میسوزانند ندانند .
مسعود باید همچنان که در گذشته توانست جلو شعار رفرندام رفرندام این است شعار ملت! بایستد تا امروز همراه مردم به انقلاب سلام کند. یا توانست جلو حکومت اسلام دمکراتیک بایستد و از آن بگذرد، و حکومت سکولاریستی را جزو پروژه شورای ملی مقاومت گرداند، اگر توانست از گذشته گرائی آخوندی جدا شود باید بتواند از لچک و حجاب عقب مانده و اسلامی آخوند ها که حجاب را جزو محکمات تغییر ناپذیر زنان جا انداخته بودند بگذرد و آنرا بدست خود زنان که هیچگاه توان فتوا صادر کردن برای زندگی خویش را نداشتند وا گذار کند تا زنان سازمانش بتوانند همراه مردم انقلابی ایرانی لچک اسلامی را از سر برگیرند و نسیم انقلاب را در پیرهن ایدئولوژیک شهر جاری کنند. زمان خیلی زود دیر میشود ندای انقلاب مردم و بخصوص زنان انقلابی ایران را باید شنید
نوید اخگر
در هفتمین روز انقلاب زنان ایران در سال ۱۴۰۱
برابر با ۲۴ سپتامبر سال ۲۰۲۲ میلادی
