سال هاست درایران درکنار ِ استبداد ِ حکومتی و در تقابل با آن یک دموکراسی ِ سلبی- ایجابی( سلبی ِ فعالانه در ضدییت با استبداد، و ایجابی ِ فعالانه در ایجاد ِ دموکراسی ِ خود کنشگرانه) پدید آمده، رشد کرده و روز به روزفراگیرتر، پرتوان تر و بالنده تر شده است. این دموکراسی که می توان اصطلاحن آن رادموکراسی ِ« یک بام ودوهوایی» نامید اختصاص به جامعه ی زیر ِ سلطه ی استبداد و در عین ِ حال مطالبه گر ِفعال ِ دموکراسی دارد که دردوعرصه ی حقیقی و مجازی خودنمایی می کند. در عرصه ی حقیقی وواقعی درتجمع ها وگرد ِهمایی های مناسبتی یاغیر ِ مناسبتی در شکل ِ حضوری و در مکان های مختلف درخیابان ها یادرپارک های عمومی به طور ِ روز مره یا گاهگاهی در جریان است و با دو شعار ِ محوری ِ « مرگ بر استبداد» و « ما همه با هم هستیم » به مثابه ِ حلقه های رابط ِ اعتراضات و تظاهرات های مطالبه گرانه وآگاهانه خود را نشان می دهد. تظاهرات و اعتراضات ِ دوسویه ای که سویه ی سلبی اش استبداد و سویه ی ایجابی ِ آن دموکراسی و آزادی های تاکنون سرکوب شده ی سیاسی است. خود ِ این مطالبه گری های فعالانه ی موقت و گاهگاهی اما ادامه دار، بیانگر ِ این واقعیت است که دموکراسی به رغم ِ سرکوبگری های رژیم هم در چشم انداز ِ نزدیک ِ جامعه و هم با اقتدار ِ همه با همی ِ شهروندان به طور ِ قطع و یقین تحقق پذیر و استقرار یافتنی است. خود ِهمین ابتکار ِ عمل در مطالبه گری ِ روزمره ی بدون ِ عقب نشینی و تسلیم طلبی نمود و نمایشی است از دموکراسی و آزادی ِعمل ِ فعلن محدود که در تکامل اش به آزادی ِ عمل ِ نامحدود اما قانون مندخواهد انجامید، به ویژه که دموکراتیسم ودموکراسی خواهی ِ فضای مجازی واینترنتی راهم پشتوانه ی خود دارد. دراین جا یعنی در فضای مجازی است که مفهوم ِ دموکراسی به سبک ِ ایرانی جلوه و نمود ِ کم نظیراش را درتمام ِ وجوه ِ هستی ِ اجتماعی، سیاسی ، فرهنگی و اعتقادی به نمایش می گذارد. در این جاست که دموکراسی هم به عنوان ِ یک مطالبه ی تاریخی ِ تاکنون تحقق نیافته اما در دست رس، و هم در فعلییت و فاعلییت ِ همه باهمی ِ متحدانه ی غیر ِ فیزیکی ِ شهروندان به لطف ِ تکنولوژی ِ مرز و محدوده نشناس تحقق یافته است، که می تواند به طور ِ فیزیکی و در واقعییت نیز در جامعه ی مشتاق ِ آزادی های رایج ِ دورانی به جبر ِ قانون مند ِ تاریخی برقرار گردد. در این عرصه است که دموکراسی یی فراگیر متشکل از میلیون ها انسان ِ دموکرات با هدف ِ دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی برای همه گان به وفور و بی هیچ قید وشرط ومحدودییتی وجود دارد: آزادی ِ اندیشه و بیان بی هیچ قید و شرطی، آزادی ِ تبلیغ علیه ِ دین و مذهب و خدا و تبلیغ ِ بی دینی بدون ترس از خدایان ِ زمینی و کپی ِ آسمانی شان. آزادی به ریشخند گرفتن ِ حاکمان ِ قلدر با طرح ها وطنزهای تصویری و نوشتاری، و خلاصه گفتن و نوشتن و انتشار دادن ِ هر آنچه که در واقعییت گفتن و نوشتن و انتشار اش غدغن و جرم است.
در این نوع دموکراسی، نه سلسله مراتب ِ فرمانفرما و فرمانبر وجود دارد، و نه از این رو اطاعت ِ بی چون و چرای میلیون ها نفر از یک نفر، چرا که اساسن ماهییت ِ تجمع ِ همه با همی ِ غیر ِ حضوری و غیر ِ فیزیکی امکان و اجازه ی پیدایش ِ بالادست و پایین دست نمی دهد. به همین دلیل، مطالب و مضامین ِ مطرح شونده همه علیه ِ استبداد و حاکمییت ِ استبدادی و ایدئولوژی یی است که متحد کننده ی عوامل و عناصر ِ استبداد یعنی ایدئولوژی ِ دینی مذهبی ِ خدایگان بنده گی است.
دراین فضای « قلم به اختیار» ِبدون ِسانسور و خود سانسوری، همه تیپ انسان با انواع ِ گرایش های سیاسی وغالبن فاقد ِ تعصب ِدینی یا با گرایش ِ دینی ِ کم رنگ دیده می شود. بیش ترگرایش به دموکراسی و آزادی ِ عقیده و بیان است که در اینجا جولان می دهد. هیچ چیز در این فضای رنگارنگ یکدست و تحکمی و تحمیلی و از پیش آنکادر شده نیست، و هیچ فشار و سخت گیری یی در انتخاب دوست یا فالوئر وجود ندارد. اینجا کسی ارباب و کسی رعیت نیست. همچنان که کسی حاکم و کسی محکوم نیست. تنها یک مشخصه ی رایج و قابل ِ قبول برای عموم ِ کاربران ِ « مشترک المنافع» در این فضای کاملن آفتابی ِ عاری از تظاهر و فریبکاری وجود دارد و آن ضدییت بااستبداد و رژیم ِ حاکم وتحقیر ِ حاکمان ِ مستبد است. طرح ها و طنز های بی نظیر در تاریخ ِ ادبیات ِ ایران در این فضای مجازی ِ دموکراتیک، کاربر به کاربر و پیج به پیج رد و بدل می گردد و همه گان را با انتخاب ِ استیکرهای مناسب به تحسین وامی دارد و ایجاد ِ شادی و خوشباشی در میلیون ها کاربر می کند. مهم ترین مطالب ِ به اشتراک گذاشته شده به ترتیب عبارت اند ازطنزهای گفتاری و طرح های تصویری علیه صدر تا ذیل ِ حاکمان و به خصوص رهبر ِ اصلی، یا علیه ِ مرام ِ کیش ِ شخصیتی ِ دینی مذهبی ِ حاکم که شامل ِ شخصییت های زنده یا مرده می شود.
موسیقی در این فضای دموکراتیک ِ بدون مزاحمت جایگاه ِخود ویژه ای دارد که شامل ِ موسیقی ِ ایرانی وغربی و رقص و آوازهای شاد وشادی آوراست.
تنها چیزی که دراین مجمع ِ عمومی ِ دموکراسی خواهان مشاهده نمی شود که درعین ِ حال الگویی برای آینده ی نه چندان دور ِ جامعه هم هست، فرقه گرایی و تمامییت خواهی ِ یک دارودسته ی انحصار طلب ِ تمامییت خواه است، یعنی گرایشی که ذاتن و تاریخن با هرگونه دموکراسی و دموکراتیسمی بنا بر همان ذات ِ تمامییت خواه و انحصار طلب اش سر ِ ناسازگاری و مخالفت دارد.
خلاصه: این عرصه و فضایی است کاملن در اختیار ِ میلیون ها انسان ِ دموکراسی خواه و آینده ساز ِ این جامعه و در عین ِ حال هشدار و اخطاری است به استبداد ِ حاکم که به زودی باید جل وپلاس ِ رنگ و رو رفته ی حاکمییت ِ قرون ِ وسطایی و ایدئولوژی ِ عقب مانده از دوران اش را جمع کند و به جایگاهی که درتاریخ برای اش رزروشده کوچ کند: زباله دان ِ تاریخ!
