هیچیک از طرف های درگیر و مردم دنیا ( بجز اقلیتی سرمایه دار خونخوار و وحشی ) از آثار مخرب جنگ در امان نیستند.. تا کنون ده میلیون زن و کودک و سالمند و ویرانی و نابودی زیر ساخت های یک کشور ۴۳ میلیون نفری اوکراین ، هزاران کشته و زخمی ، میلیاردها دلار هزینه ، گرانی و تورم در سراسر جهان نتیجه یک ماهه این جنگ بوده است.
مفهوم پیشرفت و تمدن انسان را باید بر ایدۀ فاجعه و کشتار و آوارگی استوار ساخت.
” جنگ ” بربریت و درنده خویی را به امری بدیهی ،طبیعی و عادی بدل می سازد.
تاریخ هر لحظه بر سقوط و تباهی‌اش پای می فشارد و از هیچ تحلیل و نصایح و راه کار و درسهای اخلاقی و رمانتیک کوچکترین اثری بر جای نمی گذارد و انسان، این موجود تحقیر شده ، در گوشه‌ای مصلوب ، سرگران و ملول بدور خود می چرخد .
در عصری مملو از قساوت، که ما را هر دم از حقوق‌مان برهنه می کند.. خشونت میان بحبوحه ی تاریخ گام به گام با ما به پیش می‌آید و این حقیقت و آزادی و عدالت و دستآوردهای با ارزش انسانهای فداکار تاریخ است که بر آستانۀ جنگ و جنون و رقابت سیستم سرمایه داری قربانی می‌شود..
در این عصر خونین هیچ واژه‌ای نمی تواند رنج انسانهای ستم دیده ، استثمار شده و تحقیر شده را برملا سازد.
دیوار انسانیت هر دم فرو می‌ریزد و آرزوی صلح و آرامش و رفاء با شمشیر زهرآگین خدایان سرمایه تکه تکه می‌شود.. هیچ نشانی از عشق در میان نیست و تمام آغوش‌های جهان بر گوشه‌ای سهمگین در حال بر باد رفتن است ..
دین و مذهب و خدا بصورت دلار و تکنولوژی در دستان حاکمان سرمایه جمع شده اند تا در عصر تورم انسان واژه رستگاری و رهایی و شادی و آرامش و زندگی را از همه عرصه ها حذف کنند ..
جهان جای مخوفی شده است، مملو از بدبینی ، قساوت ، رقابت و دروغ و توطئه و این ماییم که به دست عروسک‌گردانان سرمایه و جهل مذهب بر خون خود آغشته می‌شویم..
خبرهاگزاری ها جهانیان را به تماشای ویرانی فرامی‌خوانند و در عرصه‌ای نمادین دیوانگان ، سخنگویان دروغ و تباهی با لبخند کلیدواژه هرج و مرج و مرگ انسانیت را هر روز در رسانه ها اعلام می کنند
همه چیز رو به متلاشی‌شدن می‌چرخد و هرگونه افق و چشم‌اندازی را تیره و تار کرده اند… مرگ، خشونت، بی رحمی، زجر و درماندگی ، آوارگی و گرسنگی ، تورم ، گرانی و استرس مفاهیمی هستند که هر روز مردم را در سراسر جهان به وحشت می انداز و در رسانه ها به تماشای مسیری که ممکن است همگان بپیمایند فرامی‌خواند… تازیانۀ وحشت را بر نگاه بیننده می‌نشانند ، در این جهان جنگ‌زده تکنولوژی در خدمت کشتار انسان و فرو بردن تاریخ در میان لجن و دهشت به کار گرفته می شود.
تا مردم تمام شوربختی‌های بلعیده شدۀ تاریخ را یکجا از نو بازخواند و در کابوسی شبانه روزی و در تنهایی فرو رود ، تاریخ در گردابی سهمگین بجای آنکه بر قامت زمان روبه پیش در حرکت باشد تنها به تکرار پلشتی‌ها و فجایع صحه می گذارد. جهان در مقابل سیاهی‌ها به رقصی دردناک نائل آمده است . همه چیز در هم شکسته و این خلاصه‌ای‌ست از زندگی در این دوران پر رنج و مشقت و سخت و ملاآور در زیر حاکمیت سیستم سرمایه داری .
شرم از انسان بودن حاصل حقیقی هر جنگی است.
م شکیب
مارس ۲۰۲۲
استکهلم
