«امیرحسین احمدیان»، مبارز جسور و فداکار در گذشت!
در سال ۱۳۲۶ در خانواده ای کارگری در شهر «شاهی» سابق، «قائم شهر» امروزی در محله ای کارگرنشین به دنیا آمد. پدرش کارگر بود و امیرحسین خود نیز از اوان کودکی مدرسه و درس را با کار به هم آمیخت. وقتی که دوره دبیرستان را به پایان آورد، زیر فشار نداری قادر به گزینش رشته تحصیلی دلخواه نشد. از سر اجبار و برای یافتن راه اشتغال وارد دانشکده پلیس شد. در ۱۳۴۸ فارغ التحصیل گردید، شروع به کار کرد، اما خود را در تناقض فاحش میان آنچه هستی اجتماعی او می گفت و آنچه از وی می خواستند اسیر یافت. از وضع حاضر خود به شدت ناراضی بود و این عصیان را در شرائطی با خود حمل می کرد که موج نارضائی و عصیان علیه رژیم سلطنتی سرمایه داری میلیونها کارگر را در کلاف خود می پیچید. رخداد سیاهکل، عروج سازمان مجاهدین خلق آن روز، تهاجم سبعانه رژیم اختاپوسی شاه به هر دو سازمان مجاهدین و فدائیان، طوفان جنگ و ستیزها، دستگیری ها، اعدام ها، احمدیان را بیش از پیش به تلاطم انداخت و به سوی سنگر پیکار برای تغییر وضع موجود راند. در سال ۱۳۵۱ زمانی که افسر نگهبان زندان ساری بود با دو زندانی سیاسی آنجا «محمدتقی شهرام» و «حسین عزتی کمره ای» آشنا شد. با آنها به گفت و شنود پرداخت. از راهشان و آرمانشان پرسید، تصیمم به فرار دادن آنها، فرار با آنها و پیوستن به مبارزان مسلح چریک گرفت. این طرح را تنظیم و لباس اجرا پوشاند. احمدیان به سازمان مجاهدین خلق پیوست، بحث بر سر جنبش چریکی نیست، سخن از انسانی است که برای مبارزه علیه استثمار و توحش سرمایه داری دنبال سنگر می گشت. در ۱۳۵۴ در پروسه تحولات سیاسی، عقیدتی سازمان، با مجاهدین م – ل همسنگر شد. در ۱۳۵۷ به دنبال تجزیه سازمان مذکور، به گروه « نبرد برای رهائی طبقه کارگر» ملحق گردید. امیرحسین تا سال ۱۳۶۱ با همه توان برای اثرگذاری رادیکال بر موج مبارزات روز کارگران تلاش کرد. در این سال به دنبال لشکرکشی نازی وار رژیم اسلامی علیه جنبش کارگری و نیروهای سیاسی مخالف، راهی خارج کشور شد. او پس از خروج، عضو هیچ حزب، گروه یا رویکردی نشد، اما به آرمان همیشگی خود، به رهائی طبقه کارگر و نابودی سرمایه داری وفادار ماند. از سال ۲۰۱۵ به این سوی دو بیماری مهلک (الزایمر و پارکینسون) به طور همزمان جسم و فکرش را فرسودند. در روزهای اخیر شدت بیماریها شتاب گرفت و غیرقابل مهار شد. سرانجام او صبح سه شنبه اول فوریه ۲۰۲۲ از میان ما رفت. یادش همیشه و همه جا در ژرفنای وجود ما جوشان خواهد ماند.
پروین ش – شمسی عباسی – تقی پاک ایمان – کریم روغنی – رضا پایا – حسن عباسی – ناصر پایدار
