در ۲۲ و ۲۳ آذر (۱۴۰۰) بخش بزرگی از معلمان کشور در استانهای مختلف جهت پیگیری مطالبات بر حق خود دست به تجمع زدند. برای نمونه در تهران روز ۲۲ آذر آنها درمقابل مجلس شورای اسلامی جمع شده و خواهان روشن شدن و تصویب طرح رتبه بندی معلمان و همسان سازی واقعی شدند. اما نیرو های امنیتی جمهوری اسلامی با وحشیگری تمام به تجمع معلمان در مقابل مجلس حمله کرده و تعدادی از فعالین این اعتراض را بازداشت نمودند.
اعتراضات معلمان در هر استان در حالی که خواست معین و واحدی دارند ولی در هر جا به شکل خاصی برگزار می شود. در اکثر این تجمعات شاهد حضور گسترده معلمان زن هستیم و سخنگوی برخی از این تظاهرات نیز زنان می باشند. در شهرهائی معلمان آهنگ ها و سرودهائی سر می دهند تا اعتراض خود به وضع موجود را بیان کنند. تعداد معترضین در شهرهای مختلف متفاوت است. در این میان جمعیت تظاهرکننده درشیراز به طور چشمگیری انبوه بود.
حقیقت این است که جمهوری اسلامی با پیشبرد سیاستهای ضد مردمی اش اکثریت معلمان سراسر کشور را در شرایطی قرار داده که زندگی آنها از خط فقر هم با فاصله فاحشی پائین‌تر قرار گرفته است؛ و در سخت ترین و دشوار ترین شرایط ممکن به سر می برند. گرانی و فقر و تورم روزافزون و شرایط بد آموزشی و صدها مشکلات و مصائب دیگر چنان این قشر زحمتکش را احاطه کرده است که برای آنان چاره ای جز مبارزه برای دستیابی به حقوق های تامین کننده زندگی باقی نمانده است. این در حالی است که رژیم فاسد حاکم هر گونه تلاش برای تجمعات مسالمت آمیز و به وجودآوردن تشکل‌های صنفی برای پیگیری ابتدایی ترین حقوق معلمان را به شدت در هم می‌کوبد، تا جائی‌که بسیاری از معلمان مبارز و آزادیخواه را به جرم پیگیری حقوق عادلانه اخراج یا به زندان انداخته است.
معلمان در شرایطی که رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی طبق روال همیشگی اش به جای رسیدگی به مطالبات بر حق معلمان به تهدید و دستگیری و زندان و سرکوب متوسل می شود، در شرایطی که اعتراضات بر حق آنان با خطر اخراج از کار و دستگیری و زندان همراه است، اما باز با جسارت به صحنه مبارزه آمده و ضمن تجمع به پیگیری مبارزات و خواسته هایشان می پردازند. این واقعیت بیانگر آن است که تحت شرایط ظالمانه حاکم معلمان جانشان به لب رسیده و تحت شدید ترین فشارها قرار دارند.
تجمعات و اعتراضات کنونی معلمان که در ادامه تجمعات قبلی آنها در ۱۱ آذر ماه امسال صورت گرفته است، به روشنی نشان می دهد که جمهوری اسلامی تاکنون گامی در جهت تحقق مطالبات معلمان برنداشته است. در این حرکت سراسری بخش بزرگی از معلمان کشور در استانهای کردستان، خوزستان، آذربایجان غربی و شرقی، اصفهان، تهران، اردبیل، سیستان و بلوچستان، لرستان و کلا در بیش از ۱۱۰ شهر به اعتراض برخاسته اند. در این تجمعات اعتراضی اصلی ترین خواسته های معلمان اجرای کامل رتبه بندی، پرداخت حقوقهای عقب افتاده، افزایش حقوق، آزادی معلمان زندانی، لغو خصوصی سازی آموزش و پرورش و اجرای کامل همسان سازی حقوق بازنشستگان، رفع تبعیض و … اعلام شده است.
یکی از برجستگی های مبارزات معلمان مانند مبارزات دیگر اقشار و طبقات جامعه در سالهای اخیر حضور چشمگیر معلمان زن مبارز در صف اول مبارزات و اعتراضات می باشد. در اکثر ویدیوها و فیلم های منتشر شده از اعتراضات معلمان این واقعیت به وضوح دیده می‌شود که چگونه زنان معلم مبارز عهده دار سازماندهی و سر دادن شعارها و حرکتهای اعتراضی در این تجمعات بوده اند و یا با سخنرانی های آگاهانه خود شرایط زندگی و کار هزاران معلم را تشریح می کنند.
نگاهی به برخی از شعارهایی که در اعتراضات سراسری اخیر معلمان فریاد زده شده مطالبات معلمان را با وضوح بیشتری به نمایش می گذارد. به عنوان نمونه: “اجرای رتبه بندی، بدون هیچ قید و بندی”،”صدا و سیما کجاست، صدای ما بی صداست”، ” وعده زیاد شنیدیم، عدالتی ندیدیم” و با توجه به زندانی کردن معلمان معترض توسط وزارت اطلاعات رژیم حاکم، شعار ،” معلم زندانی آزاد باید گردد”، از جمله شعارهائی است که در تجمع معلمین شینده می‌شود. همچنین در برخی از پلاکاردهایی که اعتراض کنندگان به همراه داشتند چنین خواستهائی دیده می شود: “جای معلم در زندان نیست”،” معلم بیدار است، از تبعیض بیزار است”،” نه تدریس، نه سازش، رتبه بدون خواهش”، رتبه بندی پوشالی نخواستیم، اجرای همترازی بدون حقه بازی، مدعی عدالت، خجالت. اینهمه بی عدالتی هرگز ندیده ملتی، فرهنگی آزاده، چاره ما فریاده، و پلاکاردهای بسیاردیگری که همگی نمایانگر اعتراض به حقوق ناچیز معلمان و فقر و خفقان حاکم در جامعه می باشد.
معلمان برای تامین زندگی خانواده شان و شرایط بد معیشتی از دیرباز تا آنجا که مقدور بوده به انجام شغل دوم و حتی سوم پرداخته اند. در چنین اوضاعی آنها می‌بینند که در حالیکه نور چشمی‌های سردمداران جمهوری اسلامی در ناز و نعمت به سر می برند آنها به قول یکی از معلمان معترض در وسط ماه، توانای خرید حتی یک شانه تخم مرغ را هم ندارند. معلمان فاصله طبقاتی و شکاف وحشتناکی که بین صاحبان ثروت و بخش عظیم توده ها از کارگران و کارمندان و قشرهای زحمتکش دیگر در جامعه به وجود آمده است را به خوبی می بینند. از مشکلات دیگر معلمان کشور، جدا از فقر، گرانی، تورم وغیره میتوان به کلاسهای پر تعداد شاگردان، ناامن بودن ساختمان کلاسها، عدم امکانات اولیه آموزشی، به روز نبودن امکانات آموزشی برای معلمان و غیره اشاره کرد.
امروز، معلمان مبارز سراسر کشور، با وجود تمام محرومیت ها و کمبودهایی که با آنها مواجهند، برای تحقق خواسته های بر حق خویش، همچنان پرچم مبارزه را بر افراشته نگه داشته اند، آنهم در شرایطی که می دانند که جمهوری اسلامی جهت حفظ این شرایط ظالمانه با اعمال دیکتاتوری عریان پاسخ خواسته های برحق این توده‌ها را جز با سرکوب نمی دهد و با زبان گلوله با مردم سخن می گوید. با این حال آنها نشان می دهند که به این سخن صمد بهرنگی، معلم کمونیستی که از تبار مبارزین راستین چریکهای فدایی خلق بود باوردارند که”همه اش که نباید ترسید، راه که بیافتیم ترسمان می ریزد”..
برخی از سخنان معلمان مبارز را به طور خلاصه در اینجا ذکر می کنم. در جریان اعتراضات معلمان در شیراز یکی از سخنرانان با تاکید بر اینکه اگر خواسته های معلمان محقق نشود در هفته های پیش رو تصمیم هایی گرفته خواهد شد که برای پیکره آموزشی اثرات بد و ناگواری خواهد گذاشت مسئولین آموزش و پرورش را به پاسخگوئی فرا خواند. در اهواز معلمان خواستار افزایش حقوق شان به بالای خط فقر شدند و فریاد می زدند :”مشکل ما حل نشهُ کلاس ها تعطیل میشه”.
در یکی از سخنرانی ها یکی از زنان مبارز و معترض، در رابطه با قانون اساسی سخنانی ایراد کرد که با استقبال کامل تجمع کنندگان روبرو شد. وی با استناد به قانون اساسی دست اندرکاران رژیم جمهوری را محاکمه و محکومیت شان را آشکار ساخت. او چنین گفت: “اگر کسی اخلال در امنیت ملی کرده، اگر کسی تشویش اذهان عمومی کرده، اگر کسی این قانون رو زیر پا گذاشته، نیروهای امنیتی و انتظامی، اگر میخوان اون فرد رو دستگیر کنن، من آدرس مستقیم بهشون میدم: تهران- میدان بهارستان-مجلس شورای اسلامی”. و در ادامه با اشاره به صحبت‌های نماینده مجلس ارتجاع اضافه کرد: “اون نماینده ای که میگه اجرای رتبه بندی بار مالی داره و باعث افزایش تورم میشه، اون اخلال در امنیت ملی میکنه چون اون ما رو عصبانی میکنه، ما بیکار نیستیم هر پنچشنبه بلند شیم بیایم اینجا تجمع کنیم”.
بدون شک رهائی از زندگی اسارت بار کنونی و دستیابی به فردائی آزاد و دمکراتیک که در آن معلمان از یک زندگی شایسته برخوردار شده و قادر به تربیت آزادانه نسل جوان گردند در گرو مبارزه جهت سرنگونی جمهوری اسلامی و پایان دادن به سلطه امپریالیسم در جامعه می باشد، امری که به اتحاد همه رنجدیدگان تحت رهبری طبقه کارگر وابسته است. با آگاهی به این واقعیات معلمان مبارز در می یابند که در مقابل دشمن تا بن دندان مسلح، تسلیح توده ها امری اجتناب ناپذیر در جهت سرنگونی رژیم حاکم و از بین بردن سیستم سرمایه داری و پایان دادن به هرگونه نفوذ امبریالیسم در ایران می‌باشد. چرا که بدون چنین امری امکان تحقق خواسته های بر حق و عادلانه و انقلابی توده ها و معلمان وجود نخواهد داشت.
پیروز باد مبارزات معلمان ایران
مرگ بر رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی
اکبر نوروزی
آذر ماه ۱۴۰۰
