زمان آن رسیده که حقوق بشر محور گفت‌وگو با ایران باشد
سازمان حقوق بشر ایران؛ ۲۴ آذر ۱۳۹۹: متن زیر قسمت‌هایی از مقاله‌ای به قلم محمود امیری‌مقدم، مدیر و سخنگوی سازمان حقوق بشر ایران است که به تازگی در نشریه گلوبال پست به زبان انگلیسی منتشر شده است.
صبا کردافشاری در سن ۲۴ سالگی در حال گذراندن دوره محکومیتی است که هم اندازه سن کنونی اوست. این محکومیت تنها به‌دلیل برداشتن حجاب در خیابان‌های تهران برای او صادر شده است. او قرار است جوانی خود را در زندان سپری کند، زیرا در کشوری برای حقوق زنان ایستادگی کرده است که می‌خواهد هرجنبه از زندگی زنان را کنترل کند.
اندکی پس از دستگیری صبا، مادرش راحله احمدی نیز بازداشت شد و به او پیوست. راحله که دو ماه پیش از بازداشت را در جستجوی عدالت برای دخترش گذرانده بود، خود بازداشت و راهی زندان شد. مادر و دختر به اتهام «تحریک و تسهیل فساد و فحشا» به‌دلیل برداشتن حجابشان در انظار عمومی به ترتیب به به ۳۱ ماه و۲۴ سال زندان محکوم شدند.
مدافعان حقوق بشر ایران
صبا کردافشاری و راحله احمدی دو تن از ۵۳ مدافع حقوق بشر ایرانی هستند که در گزارش اخیر سازمان حقوق بشر ایران به آنها پرداخته شده است.
این ۵۳ مدافع که در مجموع به ۴۰۰ سال زندان و ۷۸۷ ضربه شلاق محکوم شده‌اند شامل وکلائی هستند که به‌دلیل دفاع از موکلانشان دستگیر شده‌اند، اعضای اتحادیه‌های کارگری که درجستجوی حقوق قانونی خود بوده‌اند، فعالان محیط زیستی که برای حفظ حیات وحش ایران فعالیت می‌کردند و همچنین فعالان حقوق کودک.
این ۵۳ نفر به‌صورت مسالمت آمیز، صدای خود را برای دفاع از حقوق بشر بلند کردند. در پاسخ آنها مورد آزار و اذیت، تحقیر، محرومیت از پروسه عادلانه قضایی قرار گرفته و در یک دادگاه ناعادلانه محاکمه شدند.
برخی ناگزیر شاهد آزار و اذیت خانواده هایشان بوده‌اند و عده‌ای منبع تأمین معاش خود را از دست داده‌اند.
روز جهانی حقوق بشر
چند روز پیش، روز جهانی حقوق بشر بود و مدافعان حقوق بشر توسط جامعه مدنی و دولت‌ها مورد ستایش و تحسین قرار گرفتند. مثل هر سال، ما در کشورهای اروپایی صدای نمایندگان دولت را می‌شنیدیم که در مورد شجاعت مدافعان حقوق بشر و اهمیت کار آنها سخنرانی‌های ستایش آمیز می‌کردند.
با این حال هیچ یک از این جشن‌ها و سخنرانی ها به معنای اقدام اساسی نیست. این روزها این سخنان به‌طور معمول در دنیای سیاست بین الملل بیان می‌شوند.
حقوق بشر و به ویژه وضعیت مدافعان حقوق بشر، به ندرت در گفتگوهای دو طرفه و مذاکرات دیده می‌شود. به ندرت مسئله حقوق بشر و آزار و اذیت مدافعان حقوق بشر را خط قرمز یا یک معامله شکن درنظر می‌گیرند. حقوق بشر در مجامع بین المللی، جایی که قطعنامه‌های غیر الزام آور در آن تصویب می شود و «روزهای جهانی» جشن گرفته می‌شود، به موضوعی تبدیل شده است که آنقدر مهم نیست که استراتژی‌ها و سیاست ها را شکل دهد.
در ایران، وضعیت حقوق بشر و به ویژه مدافعان حقوق بشر نسبت به سه دهه گذشته وخیم‌تر شده است. سرکوب شدید فقط کسانی را که از نقض حقوق بشر توسط مقامات انتقاد می‌کنند، هدف قرار نداده، بلکه اکنون هر کسی را که حتی در چارچوب قانون فعلی، گامی در جهت حمایت از حقوق بشر برداشته است را شامل می‌شود.
معامله هسته‌ای
در حالی که تیتر اخبار و گفتگوها درباره ایران تحت سایه توافق هسته‌ای قرار دارد، زمان آن فرا رسیده که حقوق مردم ایران درنظر گرفته شوند. وضعیت مدافعان حقوق بشر در ایران بحرانی است و توجه فوری بین المللی را طلب می‌کند. همچنین حذف حقوق بشر از مذاکرات با ایران عملی کوته‌بینانه است. از همه این‌ها گذشته، توافق هسته‌ای یک اقدام موقتی است که امضاء کنندگان درصورتی که با اهدافشان مطابقت نداشته باشد، می‌توانند بنا به خواست خود از آن خارج شوند.
بگذارید از زاویه دیگر به آن نگاه کنیم. امروز تعداد کمی به‌یاد می‌آورند که رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی نیز یک برنامه هسته‌ای بحث برانگیز داشت. اما پس از پایان رژیم آپارتاید، برنامه هسته‌ای آفریقای جنوبی دیگر مسئله‌ای نبود و دولت جدید سرانجام داوطلبانه برنامه سلاح‌های هسته‌ای خود را از بین برد.
اگر رهبران ایران به‌صورت دمکراتیک انتخاب می‌شدند، در قبال اقدامات خود پاسخگو بودند، و با همه شهروندان بدون در نظر گرفتن جنسیت، قومیت، تمایلات جنسی، اعتقادات مذهبی و سیاسی آنها رفتار می‌کردند، آیا برنامه هسته‌ای آنها همان تهدیدی که امروز دارد را داشت؟
دولت‌های دموکراتیک نمی‌توانند میلیاردها دلار برای برنامه‌های هسته‌ای هزینه کنند در حالی که کارگران و معلمان حقوق نگرفته‌اند و میلیون‌ها نفر در فقر زندگی می‌کنند و دسترسی به مراقبت های بهداشتی یا آموزشی ندارند. دولت های منتخب دموکراتیک نیازی به زندانی کردن منتقدان یا شهروندانی که به دنبال حقوق اولیه خود هستند، ندارند.
زمان عمل
حال که روز جهانی حقوق بشر سپری شده است، بیایید تا همه باهم خواستار اقدام واقعی باشیم. نادیده گرفتن مسائل حقوق بشر دیگر یک راه حل مناسب نیست. زمان آن فرا رسیده که از دولت‌های دموکراتیک بخواهیم که حقوق بشر را در اولویت سیاست خارجی خود قرار دهند. نه تنها به‌دلیل ارزش‌ها و اصولی که اساس نظام حقوق ماست، بلکه به این دلیل که صلح و ثبات پایدار بدون حقوق بشر حاصل نمی‌شود.
ما از شهروندان و جامعه مدنی در سطح جهانی می‌خواهیم که خواستار گنجانیدن همیشگی حقوق بشر در موضوع های مورد بحث جهانی باشند و برای برقراری یک سیاست خارجه «حقوق بشر محور » به دولت‌های خود فشار بیاورند.
صبا، راحله و سایر مدافعان حقوق بشر که در گزارش اخیر ما معرفی شده اند، این کار را با به‌خطر انداختن آزادی خود آغاز کرده اند. ما از شما می‌خواهیم داستان های آنها را بخوانید، نام آنها را به‌خاطر بسپارید و صدای آنها را تقویت کنید.
