مقدمه:
حوادث و بیماری های ناشی از کار حیات اکثریت ساکنان زمین ( کارگران و توده های زیر دست ) را به مخاطره انداخته اند. با وجود استفاده و بهره گیری از ابزار آلات و تجهیزات محافظت کننده در کارگاهها و کارخانه ها و دیگر محیط های کار، اما کماکان سطح ایمنی کار در سراسر جهان خیلی ناچیز است. این واقعیت را می توان در افزایش میزان بیماری ها و حوادث در محل های متفاوت کار چه در ممالک توسعه یافته، و چه در کشورهای در حال توسعه مشاهده کرد.
بر اساس تعاریف ارائه شده از جانب سازمان بین المللی کار (ILO) ، حادثه ی ناشی از کار (occupational accident) واقعه ایی است که در موقع انجام کار رخ می دهد و با صدمات مرگبار یا غیر مرگبار همراه می گردد. بیماری های ناشی از کار هم (occupational disease) بیماری هائی است که افراد به خاطر وجود عوامل بیماری زا در محیط های کار به مرور زمان به آن امراض مبتلا می شوند. مضاف بر اینها، حادثه در حین رفت و آمد (commuting accident) که با حوادث ناشی از کار فرق دارد، تهدیدی جدی برای سلامت و زندگی کارگران به حساب می آید.
متاسفانه در این دنیای پر از رنج و نکبتی که سرمایه داری برای بشریت عصر حاضر ساخته، سوای کشته شدن انسان ها در اثر جنگ ها و عملیات های تروریستی و همچنین تلف شدن روزانه ی میلیون ها انسان در اثر بیماری های واگیر دار همچون کرونا و ﺁﻧﻔﻮﻻﻧﺰﺍ ﻭ ﭘﻨﻮﻣﻮنی، و…، جمع کثیری از کارگران در دنیا مداوما قربانی ناامنی در مراکز مختلف تولیدی و خدماتی می شوند. طبق گزارشات رسمی سازمان بین المللی کار، و سازمان بهداشت جهانی، سالانه بيش از ۲ ميليون نفر در نتیجه ی حوادث ناشی از كار و بيماری هایی از قبیل ﻛﺮﻭﻧﺮی ﻗﻠﺐ، ﺳﻜﺘﻪ ی ﻣﻐﺰی، ﻓﺸﺎﺭﺧﻮﻥ ﺑﺎﻻ، انواع و اقسام سرطان ها، ﻭ سایر امراض صعب العلاج، جان خود را از دست می دهند. حدود ۴۰۰ ميليون نفر نيز در حوادث ناشی از كار صدمه های شدید می بینند.
حوادث در محیط های کار در ایران:
زیر سایه ی رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران هم حادثه در محل های کار پس از پاندمی کرونا و تصادفات رانندگی و آلودگی هوا، عامل اصلی مرگ و میر در این سرزمین بشمار می رود. روزی نیست که اخبار دلخراشِ مرتبط با سوانح کار در جراید و مطبوعات رژیم انتشار نیابند. اغلب خبرهای ناگوار عبارتند از: کارگری از بلندی سقوط کرد، برق گرفتگی جان کارگر دیگری را گرفت، یکی از اعضای بدن کارگری زیر دستگاه پرس رفت، به علت ریزش چاه کارگری جان سپرد، کارگری در آتش مذاب کوره جزغاله شد، معدنچیانی در زیر خروارها خاک و سنگ مدفون شدند، ووو. شوربختانه، بیشتر قربانیان تحت پوشش سازمان تأمین اجتماعی نیستند!
آمارهای وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، سازمان تأمین اجتماعی، سازمان پزشکی قانونی، و مرکز آمار ایران حکایت از این دارند که، هر ساله در ایران به طور میانگین بیست هزار حادثه در حین کار روی می دهند. گزارشات منتشره دال بر این است که کارگران ساختمانی بیش از سایر بخش های طبقه ی کارگر جامعه در معرض خطر قرار دارند و در این بخش ( ساختمان سازی ) قریب پانزده هزار حادثه در سال ثبت شده است. بر پایه ی تحقیقات بعمل آمده، از هر سه کارگر ساختمانی، تنها یک نفر از آنان به سن بازنشستگی میرسد و دو نفر بعدی، اگر شانس بیاورند و از مرگ رهایی یابند، معلول و از کار افتاده خواهند شد. پر واضح است که سطح استانداردهای ایمنی در مکان های کار و تولید در ایران بسیار نازل میباشد و همواره سایه ی مرگ، مصدومیت و نقص عضو، و یا ابتلاء به انواع ناخوشی های مهلک و لاعلاج، روی سر کارگران این دیار می چرخد.
کارفرماها و دولت حامی آنها در نهایت رذالت و پستی، حوادث روی داده در کارگاه ها، کارخانه ها، و بقیه ی محل های کار و زحمت را به سهل انگاری و عدم احتیاط کارگران در هنگام کار ربط می دهند، و نه به فقدان تجهیزات و ادوات ایمنی، و یا غیر استاندارد بودن آن محیط ها. بارها و بکرات، اداره ی کار با همدستی دستگاه قضایی رژیم ضد کارگر جمهوری اسلامی از سرمایه داران و کارفرمایان دفاع کرده اند و آنان را از تسامح و کوتاهی در امر تأمین امنیت در مراکز کار تبرئه کرده اند و در عوض کارگران آسیب دیده را مقصر جلوه داده اند! به همین علت، کارفرمایان به سادگی و با خاطری آسوده از پاسخگویی و پرداخت خسارت به خانواده های کارگران آسیب دیده و یا جانباخته، سرباز می زنند. بررسی های صورت گرفته نشان می دهند که حتی سازمان تأمین اجتماعی رژیم بورژوا – اسلامی در موارد زیادی از کارگران مصدوم و خانواده های کارگران متوفی، حمایتی به عمل نمی آورد.
بی توجهی عامدانه ی رژیم سرمایه داری – اسلامی ایران به ناامنی محیط های کار در هر دو بخش دولتی و خصوصی، و بی تفاوتی و بی مبالاتی نسبت به سرنوشت خانواده های کارگران جان باخته و از کار افتاده، به سان استثمار مضاعف کارگران از طریق افزایش ساعات کار، پائین نگهداشتن سطح دستمزدها آنهم چندین مرتبه زیر خط فقر، تسهیل زمینه های اخراج کارگران، گسترش قراردادهای بردگی آور، و تحمیل تمامی بی حقوقی ها به طبقه ی کارگر، سیاستی در خدمت تامین منافع بورژوازی کشور است.
مطالبه ی فراهمسازی سلامت و ایمنی:
شکی نیست بیماری های ناشی از کار، و اتفاقات دلخراش در مراکز صنعتی و خدمانی ایران، به کمبود و [ یا فقدان ] افزارآلات ایمنی، و به فشارهای خرد کننده ی جسمی و روحی هنگام کار که به خستگی مفرط و بهم خوردن حواس و تعادل کارگران می انجامد، مربوط و مرتبط اند. کاملا محرز است، سود پرستی، و حرص و ولع صاحبکاران و کارفرماها، هرگز اجازه نمی دهند تا محیط های کار امن و امانی برای کارگران تعبیه شوند. در حقیقت آنها ابدا تمایل ندارند تا قسمتی از ارزش اضافه و سودی را که از گرده ی کارگران بیرون می کشند صرف تهیه ی وسایل ایمنی یا ساختن محیطی بی خطر برای ایشان کنند.
واقعیت این است، سرمایه داران و رژیم اشان از بابت از دست دادن کارگران هیچ نگرانی ایی ندارند، زیرا می توانند کارگران بیکار را با همان شرایط شاق و طاقت فرسا بجای کارگرانی که در اثنای کار دچار آسیب های شدید جسمانی شده اند و یا جانباخته اند، استخدام کنند. بنا به آنچه گفته شد، تا زمانی که رژیم ضد کارگر و انسان ستیز جمهوری اسلامی، و نظام متعفن و گندیده ی سرمایه داری از طریق برآمد انقلابی توده های کارگر سرنگون و منهدم نشده اند، لازم است تا به مبارزات تاکنونی پیرامون این خواست که جزو خواسته های بسیار با اهمیت کارگری در همه ی جوامع سرمایه داری می باشد، ادامه داد و صاحبکاران و کارفرماها و دولت را به مهیا کردن ایمنی در کلیه ی مراکز کار و زحمت ( دولتی و خصوصی ) مکلف و مؤظف کرد. تحقق چنین خواست بسزایی و مابقی مطالبات مهم کارگری، به تکاپو و تقلای دوچندان کارگران کمونیست بستگی دارد.
سپتامبر ۲۰۲۱
