در شرایط کنونی که رژیم اسلامی در ادامۀ سیاست‌های سرکوبگرانه و تروریستی خود، و با بهره‌گیری از اوضاع منطقه دور دیگری از تهدیدها، فشارها و حملات خود را خصوصاً علیه احزاب اپوزیسیون در کردستان آغاز کرده است، راهکار و اقدامات مؤثری که می‌توان با اتخاذ آن در مقابل این دور از تجاوزات و حملات رژیم ایستادگی کرد و آن را به شکست کشاند، جدای از تشدید مبارزه در داخل برای سرنگونی این رژیم، تا آنجا که به موقعیت احزاب در کردستان عراق مربوط است، همانا اتکاء به نیروی مردم و به میدان آوردن آنان است.
در حال حاضر چند هزار نفر از مردم کردستان ایران در کردستان عراق مقیم بوده و در آنجا زندگی می‌کنند. جدای از شهروندانی از کردستان ایران که برای پیدا کردن کار به اینجا آمده‌اند، بخش عمدۀ آن جمعیت شامل پناهندگان سیاسی و اعضا و پیشمرگان و هوادارن احزاب سیاسی مستقر در کردستان عراق هستند. به میدان آوردن این جمعیت، اهرم کارساز در مقابله با تهدیدات و مخاطرات امروز است. بایستی این نیروی بالقوه را به حرکت درآورد و این خود منشأ اثر گسترده‌ای خواهد بود که بیشتر از هر جای دیگری، به طور عینی در کردستان ایران بازتاب خواهد یافت و منجر به تحرکات چشمگیری در آنجا نیز خواهد شد.
طی هفته‌های اخیر که حملات رژیم در جریان بوده است، آنچه از رهبری همۀ احزاب در خصوص مقابله با تجاوزات رژیم مشاهده شده است، بیش از هر چیز دیگری تأکید بر پیگیری موضوع از طریق نشست و گفتگو با کاربدستان حکومتی در کردستان عراق بوده است. حتی بعضی از آنها به پیگیری موضوع از طریق نهادهای بین‌المللی و قوانین بین‌المللی دل خوش کرده‌اند. راه مراجعه به پارلمان اروپا و کنگرۀ آمریکا را توصیه می‌کنند. رهبری همۀ احزاب در مواضع‌شان از «حکومت اقلیم کردستان خواسته‌اند در برابر این حملاتِ رژیم موضع بگیرند و تجاوز به خاک اقلیم خود را هم محکوم کنند.»
بایستی گفت که تجاوزات و حملات رژیم اسلامی و رژیم ترکیه به کردستان عراق در وهلۀ اول همگی محصول سیاست و مواضع خودِ حاکمان کردستان عراق به نسبت رژیم اسلامی و رژیم ترکیه و نیز محصول همین قوانین و مناسبات بین‌المللی است، پس به هیچ روی نباید به هیچ کدام از آنها اتکا و یا امیدی داشت. جدای از همۀ اینها، با توجه به تغییراتی که در راهند، انتظارها و تحلیل‌ها را نبایستی بر مبنای داده‌های گذشته، بنا کرد!
هنگامی که در روز روشن و در وسط شهرها و در مقابل چشم پلیس و نیروهای آسایش حکومتی، تروریست‌های رژیم ایران و ترکیه فعالین سیاسی مخالف خود را به رگبار می‌بندند و نیز مواضع آنها را بمباران می‌کنند و مناطقی از کردستان را به تصرف خود درمی‌آورند، به خوبی نشان می‌دهد که این درجه از دخالتگری و تاخت و تاز بدون هماهنگی حاکمان کردستان عراق امکان‌پذیر نخواهد بود. امروزه همۀ مردم کردستان عراق به این واقعیات آگاهند و در همین باره احزاب حاکم در کردستان عراق را نوکران ایران و ترکیه خطاب می‌کنند. چنین نوکرانی غافلند از اینکه اگر امروز اپوزیسیون را در معرض حمله قرار داده‌اند، فردا ممکن است نوبت خودشان نیز از این حملات، فرا برسد!
هیچ تکیه‌گاه مطمئنی به جز نیروی مردمی وجود ندارد. هرچند که به سیاست و عملکرد احزاب ناسیونالیست کردستان ایران و نیز رویکرد پ.ک.ک در قبال رژیم اسلامی واقفیم و در این بین با وجود هر درجه از اختلاف سیاسی و طبقاتی، اما بایستی راهکار مؤثری که در این شرایط می‌توان با توسل به آن در مقابل تهدیدها و خطرات موجود ایستاد را به آنها گوشزد کرد.
بنابراین رهبری احزاب اگر می‌خواهند در این شرایط در کردستان عراق و در دفاع از خود اقدام مؤثری انجام دهند، به جای آنکه بعضی از آنها (احزاب دمکرات کردستان) پرچم «مذاکره و دیالوگ» را در مقابل رژیم بلند کنند و به او بگویند «اهل مسالمت و سازش هستیم»؛ بایستی هر چه زودتر و حول تشدید مبارزه و مقاومت علیه رژیم، طی یک برنامۀ سازماندهی شده، نیروی جمعیتی خود در کردستان عراق را متراکم و به میدان بیاورند.
این احزاب بایستی پنهانکاری، محافظه‌کاری و باج‌دادن‌های بی‌ثمر خود به «حکومت اقلیم» را (به طور موقت هم که شده!!) به کناری نهاده و در مرحلۀ اول فراخوان برپایی یک تظاهرات و راهپیمایی از سوی تمامی ایرانیان ساکن در کردستان عراق در سلیمانیه و هولیر(اربیل) را صادر کنند و به طور رسمی از مردم کردستان عراق و اقشار و نهادهای مربوطه از جمله اتحادیه‌ها و سندیکاهای کارگری، تشکل‌های مدنی، زنان، دانشجویان، روزنامه‌نگاران، معلمان و فرهنگیان، ….. درخواست کنند به حمایت از آنها بپیوندند. همزمان از مردم کردستان ایران خواسته شود که به هر شکل ممکن به حمایت از این حرکت بپیوندند.
محکومیت و اعتراض به اعمال و سیاست‌های تروریستی و تجاوزکارانۀ رژیم‌های ایران و ترکیه، مقبولیت اجتماعی گسترده‌ای دارد و هیچ نهاد و مقام حکومتی و غیرحکومتی در کردستان عراق نمی‌تواند در مقابل آن بایستد. در شرایطی که حکومت کردستان عراق در مقابل حملات و تجاوزات رژیم‌های ایران و ترکیه سکوت کرده و در تلاش است که این سکوت را نیز در جامعه بگسترانند، این وظیفۀ احزاب و نیروهای اپوزیسیون مربوطه است که با صدای بلند به محکومیت و اعتراض به رژیم‌های ایران و ترکیه برخیزند و برای دفاع از موجودیت خود به میدان بیایند.
صرفِ گفتن اینکه «مردم زیادی با ما ابراز همدردی کرده و گفته‌‌اند هرکاری از دستشان برآید انجام خواهند داد»، کافی نیست. باید این مردمِ حاضر به همکاری را سازمان داد و به میدان آورد و به جامعه نشان داد، آنرا به حکومت ایران و عراق و کردستان عراق نشان داد که «آنها نمی‌توانند هر معامله و بلایی که خواستند بر سرمان بیاورند.»
همچنانکه قبلاً اعتراضات و راهپیمایی‌هایی در کردستان عراق علیه حملۀ داعش و نیز حملات رژیم ترکیه به عفرین، صورت می‌گرفت، امروز هم باید دست بکار انجام یک چنین اقداماتی بود. این همواره مردم کردستان ایران بوده‌اند که در مقابل تعدیات رژیم، اعتراض کرده‌اند، به میدان آمده‌اند، تجمع اعتراضی و تظاهرات انجام داده‌اند، اعتصاب عمومی برپا کرده‌اند و …. . امروز، احزاب نیز بایستی اراده کنند که خود در شهر و مناطق کردستان عراق علیه رژیم اسلامی به میدان بیایند، در شهرها به تجمع اعتراضی و راهپیمایی بپردازند و …. اگر چنین کاری صورت بگیرد به یقین بازتاب رسانه‌ای گسترده‌ای خواهد داشت و حمایت‌های وسیعی را (از جمله در داخل و خارج کشور) به دنبال خواهد آورد. پلاتفرم و قطعنامۀ این اعتراض و راهپیمایی بایستی مشخص باشد، اعتراضات ادامه داشته باشد، سخنگویان و رهبرانی داشته باشد، و تا تحقق خواست‌های این پلاتفرم، حرکات و تجمعات اعتراضی و همچنین در اشکال دیگری از این مبارزه، تداوم داشته باشد.
صرف نشست مشترک همۀ احزاب (اگر صورت بگیرد) و نیز حتی توافقات مشترک در خصوص چنین خطرات امنیتی و حملات اخیر رژیم، کافی نیست. بایستی نیروی بالقوه‌ای که ذکر آن رفت را به میدان آورد. بعد از موشکباران مقرات حزب دمکرات و بعد از ترور عضو کمیتۀ مرکزی این حزب، هیچ یک از این گونه اقدامات مؤثر را نه آنها و نه هیچ حزب و سازمان دیگری در دستور نداشته‌اند. اگر بعد از این حملات اخیر هم چنین کاری صورت نگیرد، فرصت‌ها از دست خواهند رفت و سستی و انفعال هم پشیمانیِ خود را به دنبال خواهد داشت!
۳ مهر ۱۴۰۰
۲۵ سپتامبر ۲۰۲۱
