در شرایطی که عموم مردم ایران از کارگران و زحمتکشان تا معلمان و بازنشستگان و پرستاران، زنان و دانشجویان و دیگر فعالین جنبش های اعتراضی و اجتماعی نسبت موج کمرشکن گرانی و تورم و فشار اقتصادی و سلب آزادی های فردی و اجتماعی شهروندان، و موج سرکوب خشن هرگونه صدای اعتراضی توسط نهادهای امنیتی و نظامی و اعمال انواع فشارهای جسمی و روحی روانی بر زندانیان و همچنین مرگ های مشکوک برخی زندانیان سیاسی در انفرادی و پرونده سازی های امنیتی مجدد برای زندانیان در حال تحمل حبس تمام کشور را فرا گرفته است و شاهد اعتراض های خیابانی هر روزه مردم معترض در خیابان هستیم، لذا سخن گفتن برخی فعالین کارگری سندیکایی و معلمان از مطالبات صنفی و تاکید ویژه بر سیاسی نبودن این مطالبات، چیزی جز یک شعار لیبرالی و رفرمیستی و اهرم ترمز جنبشهای اعتراضی موجود و پیش رو نیست.
لذا فعالین راستین و پیشرو جنبش کارگری و جنبش معلمان و یا هر جنبش دیگری نمیتواند نسبت به مطالبات دیگر جنبش های موجود
و سرکوب خشن دستفروشان کنار خیابانها توسط عوامل شهرداری، حاشیه نشین های شهرها که هرروز شاهد تخریب محل سکونت آنان توسط شهرداری و برخورد بسیار زشت و خشن مامورین نیروی انتظامی با ساکنین این مناطق مسکونی هستیم، برخورد با هنرمندان معترض و سلب سیستماتیک آزادی های زنان و محروم ماندن از تحصیل بخش قابل توجهی از دانش آموزان و دانشجویان بخاطر خصوصی سازی های مرسوم، و انواع ستم های جنسی، ملی و ملیتی در قبال شهروندان بی تفات بوده و خود را پشت دیوارهای توهم خودساخته مطالبات صنفی که همانا خواستگاه حاکمیت نیز هست محصور نماید. لذا در کنار مطالبات کارگری و حق تشکلیابی و فعالیت آزادانه تشکلهای صنفی که مطالبه بخش وسعی از جامعه تحت ستم میباشد دفاع از حق آزادی های سیاسی و اجتماعی وظیفه محوری هر فعال و پیشرو جنبش های اعتراضی ست.
کامران ساختمانگر
۳۱ شهریور ۱۴۰۰
