یک هواپیمای آمریکایی از قطر سران طالبان را به کابل آورد
چهل و دو سال پیش یک هواپیمای فرانسوی رهبر طالبان را به تهران آورد
این بار، بدون اینکه نقاره بزنند یا دهل بزنند
مانند یک اتفاق پیش پاافتاده در روزهای گذشته
یک خواننده، یک خبرنگار، یک خلبان،
یک طنزنویس، یک شاعر، یک گوینده،
همگی محکوم به مرگ شده اند
طناب طالبان دور گلوی همه شان تابیده است
*
اما زن که باشی ترا به جرم زن بودن
به جرم فراتر رفتن، به جرم بال پرواز گشودن
ترا بر فراز بام ارگِ جمهوریت سنگسار می‌کنند
طالبان دیگرگون شده اند، بیشتر عمل می‌کنند و کمتر حرف می زنند
طالبان دانشجوی دختر در رشته تئاتر را دیگر نمی پذیرند، طالبان دبیرستان‌های دخترانه را می بندد
طالبان در جاده جلوی اتومبیل پزشک را به بیمارستان می‌گیرد و مانع کارش می شود
طالبان در خلال بیست سال بسیار تغییر کرده است،
دیپلماسی طالبان سازش از بالا و سرکوب از پایین را به کار می‌گیرد
طالبان با تجربه بیست سال آموزش در خفا با خود به میدان آمده اند
دختربچه ای زار میزد و مادرش را می خواست، طالبان دختربچه به همسری و بردگی می بردند
زنی را در آتش انداختند و سوزاندند، دستپختش را نپسندیده بودند
زنان را گفتند شما آزادید، اما در محدوده، «اس. اس. لامی»
زنان کارمند با حجاب را به اداره راه ندادند
زنان کارمند را گفتند «فعلاً» در خانه بمانید
آری، طالبان متفاوت شده است. مانند پپسی با کولا
زنان نیمی از جامعه هستند که به پستو می‌رود
زنان، مادران، همسران، خواهران و دختران شما هستند
چهارده قرن در خانه ماندن کافی نبود؟ باز شما از میان زباله های قرون بیرون ریختید؟
تا یک بار دیگر با حذف زن و شعر و موسیقی و هنر و کلام،
آزادی و انسانیت به عصر توحش برگردد؟
چهارده قرن بربریت و خشونت کافی نبود؟
دوباره شما دیوصفتان در میان مردم رها شدید؟
تا کی؟
چه کسی شما را به بند خواهد کشید؟
*
یازده شهریور ۱۴۰۰ یا دوم سپتامبر ۲۰۲۱ پاریس
مهستی شاهرخی
