مقدمه:
اخبار حاکی از این دارد که رژیم بشار اسد در سوریه قدم به قدم با گسترش سرکوب نظامی و قتل عامهای وحشیانه دارد اعلام می کند که دیگر آینده ای ندارد. بوی الرحمانش بلند شده و به گلوله باران مناطق غیر نظامی، کشتار کودکان، تیراندازی به غیر نظامیان ادامه می دهد. هر کشته ای در سوریه، تعداد بیشتری از مردم سوریه را برای سرنگونی رژیم پوسیده بشار اسد بسیج می کند.
رژیم سوریه در کنار بکارگیری ارتش خودی، از اراذل “سپاه قدس” رژیم اسلامی و نیروهای اطلاعاتی رژیم اسلامی برای سرکوب مردم سوریه بهره گرفته و دستگیر شدگان رژیم اسلامی در سوریه گواهی داده اند که رژیم اسلامی در ایران، بطور واقعی آخرین سنگرش را در سوریه جسته و نبرد بشار اسد را برای بقا، نبرد خودش می داند.
علامت دیگر پایان کار رژیم بشار اسد اینست که قرار دارد در ماه آینده “رفراندوم قانون اساسی” راه بیندازد و به برخی از “احزاب اپوزسیون” آزادی عنایت بفرماید! همان ژشتهای شناخته شده حکومتهای دیکتاتوری رو به موت! نزدیک دوران انقلاب ۵۷ در ایران نمونه اش را دیدیم، صدام در آخرین روزهایش، مبارک قبل از فرارش….خلاصه این ژشت، “صدای انقلابتانرا شنیدم” هم علامت دیگری است که رژیم سوریه در سال ۲۰۱۲ رفتنی است. امواج خروشان مردم عاصی بالاخره کار خودش را خواهد کرد. بشار اسد و حکومتش به پائین کشیده خواهند شد. این تحول مهم سیاسی سال ۲۰۱۲ خواهد بود و یک قدم بزرگ، سناریوی نهائی یعنی سرنگونی رژیم اسلامی در ایران را نزدیکتر خواهد کرد.
اجازه بدهید بیشتر به ماجرا نزدیک شویم:
(۱)قیچی شدن رژیم بشار اسد:
بیش از یکسال پیش، هنگامی که امواج انقلابی خاورمیانه به لیبی رسیده بود و شهرهای جنوبی سوریه اولین تکانهای خود را بر علیه رژیم سوریه تجربه می کردند، من توضیح دادم که الگوی حکومتهای سوریه و لیبی با الگوی حکومتهای پروغرب در حال سقوط یعنی تونس و مبارک متفاوت است. توضیح دادم که حکومتهای لیبی و سوریه و رژیم اسلامی، نمونه های حکومتهای توتالیتر هستند که خود را صاحب “انقلاب” می دانند و روی امواج انقلابی در چند دهه گذشته روی کار آمدند. ماهیت توتالیتر این حکومتها، مدلی واحد برای سرنگونیشان لازم دارد. مردم در خیابانها از یکسو و حکومتهای غرب در “بالا” این تشابه ها و این تضادها را دنبال می کردند. از همانموقع معلوم بود که تجربه لیبی بی تردید توسط غرب برای پائین کشیدن “کنترل شده” حکومتها در سوریه و بعدا ایران بکار گرفته خواهد شد.
باز در همان زمان تاکیید داشتم که پائین کشیدن حکومتهای توتالیتر در لیبی و سوریه و ایران به احتمال قوی با گسترش یک جنگ نظامی توده ای و گسترده امکان پذیر است. این رژیمها ، روی سازمانی نظامی-ایدئولوژیک استوار هستند و با مکانیزمهای حاکمان تونس و مصر ، “فرار بکن” نیستند. حکومتهای غرب ، که جلو دارشان حکومتهای فرانسه و آمریکا بودند، همین واقعیت را بخوبی دیدند و با دقت “انقلاب سواری” را در لیبی تمرین کردند. روی امواج نظامی شده انقلاب لیبی ، سوار شدند و مانند “فرشته های نجات” از هوا “حمایت” کردند و در پشت پرده شورای حکومتی هوادارشانرا قالب انقلابیون بی تجربه کردند.
در لیبی ، سه عامل بطور همزمان قذافی و حکومت جنایتکارش را بپائین کشید: انقلاب نظامی شده مردم، “آلترناتیو دست ساخت” راست و مورد حمایت حکومتهای غرب و دستگاه نظامی-سیاسی امپریالیزم.
همین استراتژی را غرب و راست سیاسی قرار است در سوریه بکار بگیرد. سوریه قرار است آزمایشگاه بزرگتری بشود برای سیاست “انقلاب سواری” امپریالیزم در دوران انقلابهای خاورمیانه.
پیچیدگی سوریه، البته بیشتر از ماجرای لیبی است و حکومت های سوریه و ایران اینبار بسیار وسیعتر دارند منابعشانرا با هم تقسیم می کنند. شرکای آنها در روسیه و چین هم اینبار فعالتر دست بکارند. لذا داستان بشار اسد بیشتر طول کشیده اما به نظر من با همان شکل عمومی خاتمه خواهد یافت که حکومت قذافی به پائین کشیده خواهد شد:
(۲)بازیگران سناریوی سوریه برای سرنگونی بشار اسد در صحنه ظاهر می شوند:
انقلاب در سوریه از خیابانها شروع شد. از مردمی فقیر و درمانده و عاصی که دنبال هویت انسانیشان بودند. از فقیر ترین بخشهای سوریه . اکثریتی که متعاقب سیاستهای “آزاد سازی” و فقیر سازی سازمان یافته سرمایه جهانی به جمع بیکاران پیوسته بودند و برای یک لقمه نان و حمایت از فرزندانشان به میدان آمدند. هفته های اول، مثل همه انقلابها، از بشار اسد خواستند آزادی بدهد، اعلام کردند که نان و آینده می خواهند. حتی در تظاهرات مسالمت آمیزشان اعلام کردند که “سرنگونی” نمی خواهند و فقط اصلاحات می خواهند. اما قدم بقدم حافظ اسد و رژیمش با سرکوب بیشتر و کشتار بیشتر به مردم ثابت کردند که راهی نیست بجر پائین کشیدن کل حکومت سوریه!
انقلابها بواقع همیشه بعنوان آخرین پاسخ مردم به حکومتهائی اعلام می شوند که توانائی اصلاخات را ندارند!
هیچ جامعه ای برای آمدن به خیابان و کشته شدن و کشتن و انقلاب کردن، از ابتدا وارد صحنه نمی شود. مردم همیشه خواهان یافتن مسالمت آمیزترین شیوه های تحول اجتماعی بوده اند. مشکل اینست که طبقات حاکمه همه راه های اصلاحات را می بندند و مردم را مجبور به انقلاب می کنند.
اینست که مردم سوریه با هر جنایت رژیم بشار اسد بیشتر متحد شدند و بیشتر مطمئن شدند که رژیم اسد باید به پائین کشیده شود. طبیعت سرکوب نظامی حاکمیت سوریه نهایتا مردم را قانع کرد که “ارتش آزاد سوریه” را تشکیل بدهند و به مسلح شدن خود بپردازند. نبردهای هفته های اخیر در سوریه دیگر نبرد نیروهای نظامی با مردم بی دفاع نیست. درگیریها ی نظامی در جنوب سوریه نشان می دهد که ارتش بشار اسد بیش از همیشه دارد با یک نیر.ی مسلح دست و پنجه نرم می کند.
در بیرون سوریه، در کشور ترکیه، حکومتهای غرب به همراه راست سیاسی سوریه و حکومت عربستان، مشغول باد کردن “دولت آلترناتیو” خود می باشند. اسم رمز این دولت آلترناتیو، “شورای ملی سوریه” است که بعد از رای اعتماد گرفتن از حکومتهای امریکا و فرانسه بتدریج و با دقت دارد توسط مدیای غرب و منطقه “جاسازی” می شود و مرتب “بیانیه” صادر می کند.
اینست که اگر در پائین، مردم سوریه در حال مسلح شدن هستند و انقلاب دارند تجهیز می شود برای پایان دادن به رژیم اسد، در بالا ، روند “آلترناتیو سازی” شدت گرفته. پله های بعدیشان این خواهد بود که به بهانه “تسلیح نیروهای انقلابی” عوامل خودشانرا درون حکومت موقت بچینند و در مرحله آخر باز با حملات هوائی در زمان تعیین شده، فرشته های نجات انقلاب بشوند و باز شاهد باشیم که خانم کلینتن و جناب سارکوزی بعنوان “قهرمانان” انقلاب سوریه به صحنه بیایند! اینها طرح های تعیین شده راست سیاسی و حکومتهای غرب است برای سوریه!
چپ سوریه اگر نجبنبد و از همین الان سازمانهای کارگری و هسته های مردمی نظامی خودش را سازمان ندهد، درست مثل لیبی و مصر و تونس ، کلاهش پس معرکه خواهد بود و بازنده اصلی این انقلاب خونین در سوریه که احتمالا به قیمت جان صدها هزار نفر دیگر پیروز خواهد شد، راست سیاسی پروغرب، چند تا شیخ کراواتی و “لیبرال” و بازنده اش همه آن مردمی که انقلاب را با دوشهای خود پیروز گرداندند!
(۳)سال ۲۰۱۲ ، سال پائین کشیدن بشار اسد و آغاز پاین رژیم اسلامی در ایران؟
حکومتهای غرب، از اواخر سال ۲۰۱۱، با استفاده از عدم سازمانیافتگی جنبشهای انقلابی و اعتراضی که جهانی شده بودند، دست به یک تهاجم متقابل زده اند. انقلابهای خاورمیانه را یکی بعد از دیگری ، از بالا دزدیدند، حداقل بطور موقت، تسلط خودشانرا بر اوضاع تحمیل کردند. موج دیگری از تحول انقلابی که اینبار باید سازمانیافته تر و چپ تر باشد لازمست که این دور یورش موقت راست جهانی را به شکست بکشاند.
روی امواج انقلابهای خاورمیانه، تهاجم برای محاصره قطعی رژیم بشار اسد توسط حکومتهای غربی و به پائین کشیدنش، بدست مردم و بکام “دیگران” ، بنظر می رسد در سال ۲۰۱۲ به نتیجه برسد.
استراتژی غرب در برخورد به رژیم اسلامی بنظر می رسد در حال تغییر است. شکست اسلام سیاسی که نتیجه انقلابهای خاورمیانه بوده، خلا قدرتی ایجاد کرد که یا باید توسط چپ پر می شد و یا حکومتهای غرب و راست منطقه آماده بودند که پرش کنند. ظاهرا اولی هنوز اتفاق نیفتاده و تاریخ منتظر نمی شود لذا سناریوی محتملتر همین بود که حکومتهای غرب به تهاجم جدید بر هلیه اسلام سیاسی و آخرین سنگرهایش بپردازند.
قرار گرفتن پشت اپوزسیون بشار اسد توسط حکومتهای غرب، بی تردید شروع استراتژی جدیدی است در کنار افزایش بی سایقه فشارهای اقتصادی و محاصره نظامی رژیم اسلامی. در آغاز سال ۲۰۱۲ همه چیز گواه اینست که حکومتهای غرب در کنار پائین کشیدن رژیم بشار اسد، روی دوش انقلاب سوریه، زمینه های محاصره کامل رژیم اسلامی را می جویند. حکومتهای غرب با اینکه بطور واضحی اراذل حکومت اسرائیل را از “حمله هوائی به ایران باز می دارند” ، بطور همزمان پایگاههای نظامی خودشان را در اطراف ایران تقویت می کنند و با فشار تیلیغاتی روی پرونده هسته ای رژیم، به زمینه سازی برای پله های بعدی دخالت در سیاست ایران ادامه می دهند.
اگر سرنگونی حکومت بشار اسد در سال ۲۰۱۲ قطعی شود، محاصره رژیم اسلامی در ایران ساده تر خواهد شد. بنان و سوریه ، حلقه های فشار رژیم اسلامی در منطقه هستند و پایان رژیم بشار اسد شکست استراتژیک نهائی اسلام سیاسی خواهد بود.
وضعیت خاورمیانه بعد از سرنگونی بشار اسد، بیشتر شبیه سقوط “اقمار شوروی” در دهه هشتاد میلادی خواهد بود. وقتی حکومت شوروی از اقمارش جدا شد، سقوطش بسیار تسریع شد. لذا من فکر می کنم “بلوک اسلام سیاسی در خاورمیانه” با سقوط بشار اسد دوره اش تمام است. رژیم اسلامی می ماند و حوضش!
انقلاب مردم ایران امکانات بسیار بیشتری برای پائین کشیدن رژیم اسلامی خواهد داشت و طبعا و قطعا راست سیاسی هم آماده تر خواهد بود که انقلاب مردم ایرانرا از بالا و مجددا بدزد!
این ها سر تیتیرهای داستان تحول شگرفی است که سال ۲۰۱۲ را به سالی تعیین کننده برای منطقه خاورمیانه و خصوصا مردم ایران تبدیل خواهد کرد. این امکان وجود دارد که انقلابیون ایران بتوانند با هوشیاری خود، هم روند چرخش براست را در سطح دنیا متوقف کنند و هم شروعی شوند برای تهاجم مجدد انقلاب جهانی. هر چه هست، همه شواهد حاکی است که سرنوشت انقلابهای سال ۲۰۱۱ ، مجددا در همین منطقه خاورمیانه و در سال ۲۰۱۲ تعیین خواهد شد. باید هوشیارتر بود، سازمان داد و سازمان داد!
منابع دیگر:
حملات جدید نیروی های امنیتی سوریه به مخالفان در چندین شهر
http://www.bbc.co.uk/persian/world/2012/02/120223_l24_syria_new_attacks.shtml
شورای ملی سوریه دخالت نظامی در برخورد با رژیم دمشق را خواستار شد
http://www.alarabiya.net/articles/2012/02/23/196494.html
شورای ملی سوریه از جامعه بین المللی خواستار ساختار پناهگاه شد
برگزاری کنفرانس “دوستان سوریه” در تونس
کودکان شیرخوار قربانیان اصلی کشتار توسط ارتش اسد هستند
http://www.alarabiya.net/save_print.php?print=1&cont_id=196027
سوریه: توحش و جنایات رژیم بشار اسد هر روز بیشتر می شود(محمد شکوهی)
http://rowzane.com/fa/articles-archiev/98-mohamad-sh/9087-b.html
سعید صالحی نیا: خطر پیشبرد سناریوهای دولت سازی و وظایف چپ در سال ۲۰۱۲
http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/9022————–2012-.html
سعید صالحی نیا: آغاز مرحله “دولت سازی” در لیبی, در حاشیه اجلاس لندن
http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/6380-1390-01-05-07-44-23.html
سعید صالحی نیا: آیا انقلاب مصر “ملاخور” می شود؟! در حاشیه اعلام نتایج اولین دور انتخابات مصر
http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/8456-1390-09-11-12-35-57.html