دستور ِ زبان ِ استبداد / خدامراد فولادی

شعر
June 17, 2020

دستور ِ زبان ِ استبداد

اول شخص ِ مفرد ِ مذکر من ام

سردسته ی فعل های مذکر و مونث تان

از همان وقت

 که باز می کنید زبان

به گفتن و عمل کردن

هیچ فعلی صرف نمی شود

و نخواهد شد

بدون ِ حضور ِ فراتری ِ من.

خودم هم که غایب باشم

در جمع ِ فعل ها

منییت ام حاضر خواهد بود و

پر خواهد کرد

جایگاه ام را

در فضای فعل و عمل

و

کسی حق ندارد تجاوز کند

به حریم ِ اختصاصی ِ من

یعنی

 نام و عنوان ام

می نشینند کنار ِ هم

روی صندلی ام

تا ندوزد هیچ مرد و زنی

چشم ِ طمع

 به حریم ِ خصوصی ِ من.

یادتان باشد

 حرف که می زنید

یا که می نویسید

به هر زبانی که هست

اول شخص ِ مفرد ِ مذکرتان منم

سرکرده ی فعل ها و عمل هاتان.

از پیدایش ِ آدم ابوالبشر

و حوای ام البشر مشییت چنین بوده

و آن کس که رعایت نکند

دستور را

فعل اش خروج است و ارتداد

و حکم اش

شدید ترین عذاب:

سرب ِ مذاب!