علیه کشتار هریرود
کمیته عمل سازماندۀ کارگری
May 19, 2020سکوت در برابر جنایت، خود همدستی در جنایت است. در روزهای گذشته جنایتی هولناک درست مقابل چشم و زیر گوش ما اتفاق افتاد؛ یا ندیدیم و نشنیدیم و یا شنیدیم و دیدیم و سکوت کردیم. شکنجه و کشتار بیش از پنجاه نفر که تعدادی‌شان هم کودک بودند. کارگر بودند و افغانستانی و دست جمهوری اسلامی در خون آنها. اما کمتر کسی برایشان هشتگ «چرا کُشتی» زد.
شکنجه، قتل عام و غرق کردن ده‌ها کارگر مهاجر افغانستانی در هریرود مرز ایران و افغانستان ظاهراً به قدری «عادی» شده که حتی فریاد همبستگی افغانستانی‌ها با ما علیه کشتار آبان‌ماه هم تحریکمان نکرد که اعتراضی یا آکسیونی یا اطلاعیه‌ای در اعتراض به این کشتار ترتیب دهیم.
این خاصیت انواع ملی‌گرایی است: «خودی» و «ناخودی» کردن. حقوق بشر و «بشرتر» کردن. «آنها» و «ما» کردن.
اصطلاح فاشیعیسم (فاشیسم فارس‌محور و شیعه‌محور) عبارت دقیقتری است برای توصیف آن نوع ناسیونالیسمی که جمهوری اسلامی چترش را از عراق و سوریه و لبنان تا خود ایران گسترانیده و آن را تئوریزه و عملی می‌کند.
فاشیعیسم افغان‌کُش یعنی چه؟
یعنی چهل سال میلیون‌ها بدن رنجور جنگ‌زده را نه فقط بدون بیمه و با مُزد دزدی بلکه با چماق دائمی زندان و اخراج و جریمه بالای سرشان، برای بیگاری و بالا بردن برج‌ها و پاساژهایت به صف استثمار کنی.
فاشیعیسم جمهوری اسلامی یعنی اول کودکان افغانستانی را محروم از تحصیل کنی و سپس شهرداری‌ات را برای سازماندهی آن کودکان در میان زباله‌های شهری و گودها و گاراژهای زباله به صف کنی.
فاشیعیسم جمهوری اسلامی یعنی اردوگاه‌هایی دورافتاده در حاشیۀ شهرها، عسگرآباد ها و سنگ سفید ها را برپا کنی و سپس در میان هر رکعت نماز واجب سربازان، برگزاری آیین ضرب و شتم، تحقیر و فحاشی، تعرض جنسی، زورگیری و رشوه‌گیری، کار اجباری و جداسازی اجباری اعضای خانوادههای افغانستانی را مستحب کنی.
فاشیعیسم جمهوری اسلامی یعنی هم استثمار کنی و هم شکنجه کنی و هم بکشی و هم به اسم آنها از کمیساریای عالی ملل بودجه بگیری. یعنی هم در مرز افغانستان کشتار راه بیاندازی و هم با «شل کن سفت کن» مرزت با ترکیه، مهاجران افغان را ابزار مذاکره و امتیازگیری سیاسی از اروپا کنی.
یعنی در حد بردگی آنها را تا دم مرگ نگه داری و پول بر روی پول انباشت کنی و بعد مقصر بیکاری جلوه دهی! یعنی ستایش قریشی هایشان را در اسید بسوزانی و تجاوز سیستماتیک به کودکان کارشان را در خیابان عادی کنی و سپس وقیحانه همانها را مقصر جرم و جنایت جلوه دهی!
یعنی همان بدن‌های استثمارشده‌ای را که اجازۀ ورود به استخر و بیمارستان و مدرسه نمی‌دهی، سرباز پیادۀ لشکر فاطمیونِ جنگهایت در سوریه کنی.
یعنی دوربین صدا و سیمایت را هفت روزِ هفته بر روی کمپ‌های پناهندگی جنوب آمریکا زوم کنی درحالیکه تیغ سانسور بر شکنجه و کشتار افغانستانی‌ها بکشی.
یعنی افغان‌کُشی را عادی کنی. سکوت کنی. اگر سکوت کنیم، در این فاشیعیسم همدستیم.
** پ.ن: افغانستانی‌ها از اقوام مختلفی تشکیل شده‌اند که قوم افغان فقط یکی از آن‌هاست. در اینجا عبارت «افغان‌کُشی» نادقیق است و صرفاً به دلیل اختصار به کار گرفته شده، اما اشاره به تمام افغانستانی‌های حاضر در ایران از هر قومی دارد.
منبع تصاویر دیوارنگاری از کمپین «خیابان: تریبون زندانی سیاسی»
