دراینجا لازم به تاکید می دانم که اکنون تمرکز روی اینکه چرا چنین انقلابی به چنین سرنوشتی تبدیل گردیده، باید محکی برای درس گرفتن های بهتر و بیان صادقانه نقد و اقرار اشتباهات باشد، میتواند نور افکن آینده را روشنتر کند، زمینه انقلاب ٥٧ هر چه باشد امروز متاسفانه ما با یک شکست ٤١ ساله درتاریخ بعداز قیام ٥٧ مواجه هستیم و بسیار پر هزینه بوده و باید راه تکرار آنرا در ایران مسدود کرد.  تنها راه عدم تکرار آن ایجاد احزاب رزمنده و متناسب بزرگ سیاسی- کارگری- توده ای که توان و ظرفیت نبرد قهر آمیز با چنین حکومت فاشیستی تا دندان مسلح و تروریست را داشته باشد، ایجاد تشکلهای گسترده و مستقکل کارگری به گونه ای که آن طبقه و رهبرانش مدعی و در راس اعتراضات باید قرار بگیرند، و بلاخره با پرهیز از سیاستهای خلقی و  گلاهبرداری های "همه با هم" راستها و پوپولیستی که هنوز بنظر من دامن بخش اعظم چپ را نیز گرفته، باید خود را  از آنها رها کرد، و بر شکل دادن به صف مبارزاتی مستقل کارگری- سوسیالیستی و آزادیخواهانه خود پای فشرد،هم علیه حاکمیت سیاه اسلامی و هم کلیه نیروهای ارتجاعی شونیستی و ملی گرا و مذهبی، چه در پوزسیون و چه در اپوزسیون، باید صف آرائی محکم طبقاتی و جنبشی کرد!

سوسیالیسم امروز: اکنون بعداز ٤١ سال گذار از آن تجربه و تاریخ،  شما و حزب سوسیالیست انقلابی ایران چه چشم اندازی برای وقوع انقلاب دیگری علیه جمهوری اسلامی، به عنوان رژیمی که جانشین رژیم پادشاهی در سال ٥٧ گردید، دارد؟

سلام زیجی: چشم انداز ما برای وقوع یک انقلاب دیگر، دوباره تاکید کنیم منظور یک انقلاب انقلابی متعلق به کارگران و مردم تشنه آزادی و برابری و رفاه و امنیت، و به هدف استقرار نظام سوسیالیستی تماما در گرو درس گرفتن جدی ما از انقلاب ٥٧، در گرو عروج متشکل و متحزب طبقه کارگر، در گرو تبدیل شدن احزاب مانند حزب سوسیالیست انقلابی به عنوان یک حزب سیاسی بزرگ تودی ای-کارگری و آماده برای نبرد جدی سیاسی، اقتصادی و نظامی با جمهوری اسلامی و کلیت ‌‌نیروهای راست ملی و اسلامی که دست به اسلحه دارند و میتوانند در تند و پیچ سیاسی امنیت و آرامش جامعه را به هم بزنند ، در گرو تدارک همه ملزومات ضروری و فوری سرنگونی جمهوری اسلامی است! ما معتقد هستیم بدون وجود چنین آمادگی هر شکلی از سرنگونی یا انقلاب، علیه جمهوری اسلامی حتی به وقوع هم بپیوندند در بهترین حالت ممکن کارگر و زنان و جوان مبارز و سوسیالیستها و کمونیستهای انقلابی همان چیزی بدست خواهد آورد که سال ٥٧ تا کنون بدست آورده است. ما یک نیروی واقع بین هستیم از هیاهو و پوپولیسم بازی و جنجال و خود فریبی خوشمان نمی آید. فکر میکنیم برای پیروزی ‌قطعی کامل بر جمهوری اسلامی و دست یافتن به آزادی و سوسیالیسم باید هزاران بار بیشتر از موقیت کنونی از هر نظر آماده تر شد!

تردیدی نیست که خواست سرنگونی جمهوری اسلامی در ایران بسیار عمیق و گسترده است، اما در عین حال از یکطرف موقعیت که جمهوری اسلامی نیز بدست آورده، و ابزار گسترده سرکوب و مسلح و تروریستی که بسیج نموده ماننده دوره شاه نیست که به آسانی و با چند تظاهرات خیابانی و به زبان خوش قدرت را رها کند، حداقل برای طبقه کارگر و نیروی چپ به آسانی رها نخواهد کرد. از سوی دیگر بنظر من اپوزسیون بطور کلی و بطور مشخص اپوزسیون چپ در این مقطع هنوز توان و ظرفیت و آمادگی سیاسی و سازمانی ندارند که هژمونی چپ و سوسیالیستی و آلترناتیو قطب کارگری و کمونیستی را نه تنها تامین نمایند که بخش زیادی از آنها من تردیدی ندارم همان نقش چپی را ایفا میکنند که در سال ٥٧ چپ سنتی و پوپولیست و دنباله رو ایفا نمودند. یعنی بخشا به نیروی جنبشهای دیگر و حتی به زیر عبای جنبش و نیروهای دست راستی خواهند رفت. همزمان ما باید فاکتور بسیار مهم دیگری را نیز در این دوره در نظر بگیریم که در سال ٥٧ با آن روبرو نبودیم، آنهم وجود یک کمبربند گسترده از جنایت و تروریسم و جنگ و حضور قلدرمنشانه امریکا و روسیه و دولتهای همپیمان آنها که همه شان علیه روند چپ و آزادیخواهی و کارگری و مانع قدرت گیری طبقه کارگر و آلترناتیو سوسیالیستی هستند. به این فاکتورها دوباره باید فاکتور مخربتر اپوزسیون راست ملی گرا و اسلامی که بنظرم در صورت ضعیف بودن صف کارگری و سوسیالیستی میتوانند هزار برابر پر مخاطره تر باشند از دوره ای که بخشی از اینها رفتن زیر عبای خمینی برای سرکوب انقلاب ٥٧.
برای آنکه متوجه تذکز من شوید قلم و کاغذ بردارید و اسامی ضد انقلابیون و نیروهای مخاطره آمیز و دست سازدولتهای دیگر را از فدرالیست چیهای قومی کرد و آذری تا مجاهدین و نیروهای وابسته به رژیم فاسد پهلوی و شونیزم وناسیونالیسم عظمت طلب فارس و غیره و انواع جریانات سنی و شعیه مسلح کنونی را اضافه کنید که بدون تردید حاضرند برای سهیم شدن در قدرت آتی و تسلط بر یک مرکز و شهری هر کوچه و پس کوچه ای را درست مانند سوریه امروز بر سر مردم ایران ویران کنند.  بیان این حقایق به معنی فرار از نبرد انقلابی برای کسب پیروزی نیست!، دقیقا بر عکس!، برای تاکید بر فوریت تدارک ملزومات بسیار گسترده و ملیتانت و متشکل و متحزبی است که قادر باشد اوضاع را به نفع خود و آینده آزادی و برابری کلیه شهروندان رقم بزند. بدون چنین آمادگی و تلاش سخت سوسیالیستی و انقلابی کلاه همه کارگران و زنان و جوانان و کمونیستها و سوسیالیستها و مردم تشنه آزادی و برابری پس معرکه است!

بدین ترتیب روشن بگویم، ضمن اینکه از هفت تپه و فولاد و هپکو و آذر آب تا آبان و ١٦ آذر و همین  اعتراضات دیماه دیروز و پریروز علیه جنایت کشتارهواپیمائی مسافربری، که شاهد یک روند اعترضی رادیکال و بسیار مثبت هستیم، اما هنوز به منزله تدارک و آمادگی کافی برای شروع یک قیام دگرگون کننده به نفع طبقه کارگر و اکثریت جامعه نیستیم، هنوز تناسب قوایی واقعی در زمین صف مبارزه طبقاتی، اگر فراتر از آنچه تا به حال رخ داده و فراتر از ارزیابیهای احساساتی آنرا ببینم، به نفع طبقه و جنبش ما بطور کامل هنوز صورت نگرفته است.  برای مثال هر گاه موارد هفت تپه و فولاد آهوازیها را در سراسر کشور و به ویژه در مراکز مهم صنعتی  به شکل سازمانیافته باز تکثیر شد و همچنین چون یک طبقه واحد متحد پشت همدیگر را هم بگیریم، آنگا مسیر پیروزی خود بر دولت و همه ارتجاع را هموارتر کرده ایم!

 از اینرو تا آن مرحله و کسب تناسب قوای  بسیار بهتر فعلا چشم انداز کاملا روشن برای شروع یک انقلاب پیشرو و رادیکال و کوبنده که تحت هژمونی روند سوسیالیستی و کارگری باشد ضعیف دیده میشود. به بیان دیگر بگویم، روزنه پیروزی کمونیزم و کارگر در این مقطع، به دلیل عواملها و کمبودهای جدی که اشاره کردم، متاسفانه با وجود همه عاملهای مثبت توده ای و کارگری و با وجود نفرت گسترده و عمیق که از جمهوری اسلامی وجود دارد ، شانس پیروزیش هنوز و اکنون کم است. توجه داشته باشید من در باره چشم انداز روند سرنگونی انقلابی که آینده آن به نفع کارگر و سوسیالیسم و آزادیخواهان تمام گردد صحبت میکنم نه هر نوع “سرنگونی” یا فروپاشی که به هر دلیلی دیگری ممکن است اتفاق بیفتد، مثلا با مرگ خامنه ای و  تعمیق دعوای درونی خود رژیم یا دخالت نظامی دولت ثالث یا حتی فروپاشی اقتصادی و  یاعوامل مشابه ای که ربطی به  هدف و اراده سازمانیافته ما کارگران و انقلابیون سوسیالیست  نداشته باشد. وقوع این نوع "انقلاب"ها  در ایران به همان اندازه سال ٥٧ یا به اندازه "انقلاب" ها ی "بهارعربی" نسیب مردم تشنه آزادی و برابری خواهد شد.

ما میگوئیم باید در همه مراکز کارگری و شهرها و داخل و خارج کشور به میدان آمد و ابزارهای انقلابی و آزادیخواهانه سرنگونی رژیم را درست کرد، باید به امید و اتکاه به جنبش خود رفت و جنگید و سرنگون کرد و پای هزینه اش هم ایستاد. ما به اپوزسیون نوین و حزب سیاسی بزرگ و قدرتمند نیاز داریم. ما به درس گرفتن از خطاهای ٤١ ساله خود نیز داریم که بنظر میرسد برای خیلیها داستان امروز نیز تکرار همان تاریخ و کلشه های ٤١ سال پیش است. ما اپوزسیونهایی داریم که خود مانع پیروزی بر جمهوری اسلامی و کسب آزادی برابری و سوسیالیسم هستند. که رهبریشان را واقعا باید مانند خود سیستم و افرادی که در حاکمیت جمهوری اسلامی یا هر دولت دیگری در منطقه حاکم است با زور”سرنگون” کرد، خودشان نه رفتنی اند نه هرگز در قبال هیچ اشتباه وخطای مسئولیتی بر عهده می گیرند. احزاب و “رهبرانی” داریم ٤١ سال است حکایت میگویند و مرتکب اشتبا و خطا میشوند به ویژه از جانب رهبران ماداملعمرشان وشبیه "امام" خامنه ای حتی قابل تغییر هم نیستند، هر روز با قول سرنگونی نیرویش را شارژ میکند، اما بدون اینکه واقعا حتی خودش ظرفیت و توان چنین امری داشته باشد.

خواستم تاکید کنم برای به سر انجام رساندن یک نبرد واقعی و کارگری-سوسیالیستی سرنگونی طلبانه علیه چنین رژیمی نیازمند سازماندهی تشکلهای قدرتمند کارگری و ایجاد احزاب نوین سیاسی و انقلابی هستیم. نیازمند تغییر ساختاری و تغییر در نگرش و سنتها و سیاستهای ٩٩ درصد کلیه احزاب و نیروهای موجود در ‌طیف چپ هستیم. جامعه وقتی میتواند به میدان نبرد نهایی قدم بگذاردکه وجود واقعی یک مجموعه احزاب مسئول و جدی، و بطڕیق اولی وجود یک آلترناتیو روشن و انقلابی و سوسیالیستی  قدرتمند را سراغ داشته باشد و به آن اعتماد کند. نمیشود همینطوری در تاریکی سنگ پرتاب کرد! اگر کسی از حرفهای من دلخور است و یا از نظر فرهنگی برایش سخت است قبول چنین واقعیتهای، لطفا توضیح دهند چرا جریان با سابقه و خیلی کمونیستی آنها توان سازماندهی یک مقاومت از نوع کوبانی و عفرین را ندارند؟ مگر جمهوری اسلامی و جنایتش چه چیزش از داعش و ترکیه کمتر است؟ همه اش “فضای سرکوب باعث شده است”؟ بنظر میرسد این جمهوری اسلامی خوب به داد توجیهات بی عملی اینها رسیده است. این تجارب نشان میدهد حتی گاها سیاست بسیار شفاف و کلمه به کلمه کمونیستی نیست که میتواند جامعه و مقاومت و نبرد جدی را سرو سامان داد. یا حداقل صرفا با داشتن”سیاست کمونیستی” روی کاغذ اما  در میدان نبرد واقعی بدون پراکتیک انقلابی بودنها نمیتوان سنگی روی سنگی گذاشت. وجود اراده و از خود گذشتی و عبور از زندگی مجلل و راحت طلبی و جسارت رهبری داشتن و غیره نیز بخش مهمی از ملزومات انجام هر عمل انقلابی و یا نیمچه انقلابی در جامعه است. من “رهبرانی” را میشناسم که حقیقتا دو روز حتی عرق هم نریخته و معنی گرسنگی هم نمی فهمند چه رسد به پراکتیک انقلابی و کمونیستی، اما برای تعدادی همینها یک پیغمبر تمام عیار هستند. تا این فرهنگ بورژوائی به اسم “چپ” وجود داشته باشد نباید به چنین سازمانها و افرادش هیچ امیدی داشت.

در هر صورت ما امیدواریم فضای سیاسی اعتراضی جدیدی که به وجود آمده به عروج  هر چه گسترده تر جنبش انقلابی کارگری و زنان و جوانان منجر گردد، ما امیدواریم احزاب سیاسی و مترقی و سوسیالیستی و کارگری جدید شکل بگیرند ، ما امیدواریم حزب ما به یک حزب بزرگ سیاسی، رزمنده، انقلابی، کارگری، مورد انتخاب میلیونها انسان مبارز قرار بگیرد. و ما امیدواریم کلیه ابزارهای نبرد با رژیم هار اسلامی را بتوانیم بسازیم. اگر این امیدواریهای ما به واقعیت مادی در زمین صفت مبارزه تبدیل گردد آنگاه تردیدی نداریم که هر نوع اعتراض و شکلی از جنبش آزادیخواهان و سرنگونی طلبانه ای که صورت بگیرد، یا هر سطحی از مخاطرات نیروهای مسلح اسلامی و قومی در تحولات پیشرو وجود داشته باشد، هر اندازه خود رژیم دارای نیروی سرکوب باشد و به سرکوبگریش ادامه بدهد، ما مطئمین هستیم ازعهده همه شان بر خواهیم آمد.

در نتیجه با وجود همه انقلابی گری که داریم با وجود تلاش بی وقفه ای که برای سرنگونی رژیم مافیایی اسلامی داریم بخرج میدهیم، اما به عنوان یک واقعیت عینی باید بگویم که چشم انداز وقوع یک انقلاب مترقی دیگر و اینکه تضمین کنیم یا تضمین داده شود که سرنوشت مبارزه و “انقلاب” این دوره نیز به سرنوشت انقلاب ٥٧ یا حتی بدتر منجر نگردد، تا زمانی که کمبودهای جدی که گفتم رفع نکنیم، به هیچ عنوان نمیتوان به آن پاسخ مثبت داد.

. 
بنظر من هر نیرو و فردی اگر براستی بخواهد در فکر “انقلاب” دیگری باشد مادام که بطور قطع در فکر رفع موانعهای موجود و تدارک ابزارهای پیروزی جنبش متعلق به طبقه کارگر و مردم زحمتکش و انقلابی در این انقلاب نباشد، آن نیرو و افراد را نباید جدی و مسئول تلقی کرد. ما برای رفع موانعهای سر راه جنبش خود داریم تلاش میکنیم، چرا که تصمیم داریم  بطور ‌قطع حاکمیت هیچ دولت و سازمان و آلترناتیو دست راستی دیگری چه در قالب، سلطنتی و شونیستی و ملی گرایی، چه فدرالی، و چه مذهبی، نپذیریم!  نمیخواهیم از بالا و یا به واسطه دخالت سیاسی و نظامی امثال امریکا تغییراتی صورت بگیرد!، نباید گذاشت سناریوی سال ٥٧ دوباره و در پوشش دیگری تکرار کنند!. ما تصمیم داریم فقط برای پیروزی سوسیالیسم مبارزه کنیم و بجز استقرار یک نظام سوسیالیستی تن به هیچ شکل حکومتی دیگری نخواهیم داد، این حق ترین حقی است که جنبش ما و حزب ما، و اکثریت سرکوب شده شهروندان ایران بعداز بیش از یکصد سال تجربه سرکوب و بیحقوقی و له شدن درزیر چکمه و سرنیزه دو حاکمیت فاسد و سیاه جمهوری اسلامی و شونیسم پادشاهی و ملی گرایی برای خود قائل است. فکرمیکنیم اکثریت جامعه نیز همین راه را انتخاب و حمایت میکنند. درغیاب چنین انتخابی تردیدی نباید داشت که دوباره با شکست و ناکامی و بی حقوقی باز هم بیشتر و درد آورتری مواجه خواهیم شد!

  تجربه حداقل یک قرن  اخیر حاکمیت دو نظام پادشاهی -شونیستی و اسلامی - شعیه گری و حامیان و حافظان نظام ضد انسانی سرمایه داری بر کشور ایران به هر کسی که به دنبال خلاصی از چنگ این جنایتکاران است و واقعا برای یک جامعه  آزاد، برابر، مرفه، خوشبخت و بری از تبعیض و استثمار و سرکوب و  خرافه گری دینی و ملی در تلاش است، ثابت کرده است است، وبیش از هر زمانی عیانتر شده است، که بدون پیروزی طبقه کارگر و سوسیالیسم، و کسب قدرت سیاسی و دولتی از جانب این جنبش و طبقه، ایران بعداز جمهوری اسلامی، بازهم یک ایران تحت سرکوب و جنایت و استثمار و نابرابری و مملو از فقر و درد و رنج و جنایت و افسار گسیجتگی سرمایه داری برای اکثریت شهروندان خواهد بود! ما همه صف آزادیخواهان را به اتحاد حول  تلاش برای  کسب پیروزی جنبش سوسیالیستی طبقه کارگر فرامیخوانیم!، نه حول شگرد فریبکارانه و ارتجاعی "همه با هم بودن"های که شیادان سیاسی بورژوا و پوپولیست  در پوزسیون و اپوزسیون آنرا هر روز جار میزنند تا نظام طبقاتی  وحشی سرمایه داری و حاکمیت سیاه بورژوا-رتجاعی خود را همچنان حفظ نمایند. تاریخ سرنوشت آینده ایران را باید کارگر و سوسیالیسم و انسانهای آزادی و متمدن رقم بزنند!

 این ممکن است اگر  جنبش ما و رهبران کارگری و کمونیست به این منفعت طبقاتی و مبارزه خطیر خود واقف باشند و این مهم را  برهمه مصالح دیگر ترجیح دهیم.

زنده باد آزادی، زنده باد برابری، زنده باد نظام شورائی و سوسیالیستی،

مرگ بر جمهوری جنایتکار اسلامی و نظام ضد انسانی سرمایه داری حاکم بر کشور!

منبع: شماره ١١٧ نشریه سوسیالیسم امروز

١ بهمن ١٣٩٨

٢١ ژانویه ٢٠٢٠