چرا حتما باید جانیان رژیم اسلامی را در مقابل دوربین قرار داد؟ (پاسخی کوتاه یه امیر پیام)

سعيد صالحى نيا
December 31, 2019

چرا حتما باید جانیان رژیم اسلامی را در مقابل دوربین قرار داد؟ (پاسخی کوتاه یه امیر پیام)

 

دوست گرامی، امیر پیام در نقدی به مقاله اخیرم(1) در دفاع از سپیده قلیان و افشای جانیان چند منظوره رژیم اسلامی توضیح داد که "ما نباید هیچکس را در فردای رژیم اسلامی جلوی دوربین ببریم و باید شکنجه اعدام و اعتراف گیری جانیان رژیم ممنوع باشد"(2)

 

ایشان تاکید دارد که "طبعا در فردای کسب قدرت سیاسی توسط طبقه کارگر ایران همه آمرین و عاملین و مجریان و ضابطین و قاضیان اعدام ها و شکنجه ها و کشتار های مردم و همه جنایات طول حیات جمهوری اسلامی محاکمه خواهند شد. اما این محاکمات بر پایه ممنوعیت بی چون و چرای اعدام و شکنجه و اجبار به اعتراف و با حفظ پیشروترین حقوق انسانی برای متهمین و محکومین و مجرمین انجام خواهد گرفت"(2)

 

من هم مثل ایشان خواهان محاکمه عادلانه؛ علنی و همراه وکیل (و اضافه کنم بین المللی )تمامی جانیان رژیم هستم و مخالف مجازات اعدام و حبس ابد برای انان. مثل ایشان اهمیت این محاکمات را رشد فرهنگ انسانی نظام الترناتیو سرمایه داری می دانم که نماینده خواستهای طبقه کارگر و زحمتکشان خواهد بود. تا اینجا اختلافی نیست.

 

اما ظاهرا  این خواست "جلوی دوربین قرار دادن این جانیان" برای ایشان "اعتراف گیری" نظامهای دیکتاتوری را تداعی کرده و از این رو ایشان بدرستی مخالفت خود را با این عمل ضد انسانی اعلام کرده.

 

در اینجا لازم می بینم چند نکته را در این مورد توضیح دهم و فکر می کنم این موضوع واقعا همیت دارد و بحث در موردش به اندیشه و سیاست ازادیخواهان و برابری طلبان یاری برساند:

 

 

اول: (فعل در مقابل دوربین قرار دادن)با چه معنی؟

برای انتقال اخبار و اموزش اجتماعی چه درون ایران و چه سطح دنیا طبعا در قرن 21 باید این محاکمات و در معرض قرار دادن این جانیان در مقابل دوربین انجام شود.لذا فعل "در مقابل دوربین" کفر نیست بلکه لازمه انتشار اطلاعات است. در اینجا من از بکارگیری "در مقابل دوربین" دفاع می کنم و از این زاویه مخالف محاکمات مخفی هستم که فکر می کنم امیر هم در همین راستا کلمه "علنیت" را بکار برده و لذا نمی تواند با دوربین مخالف باشد! پس اختلاف تا اینجا سر فعال "در مقابل دوربین قرار دادن" نیست بلکه نوعی معین از در مقابل دوربین قرار دادن را که اعتراف گیری رژیم های دیکتاتوری باشد را محکوم می داند که من با ایشان موافقم. منظور منهم در مقاله ام همین نوع معین "در مقابل دوربین قرار دادن" به معنی در معرض جامعه قرار دادن است.

دوم:( "اعتراف گیری"در فضای دیکتاتوری و اعتراف کردن در فضای انسانی و بطور عادلانه)

در کشورهای متمدن دنیا مجرمان فرصت دارند اعتراف کنند به جرمهاشان و جرمشان را بپذیرند.بنا به قانون اعتراف به جرم در بسیاری موارد شامل تخفیف مجازات می شود.لذا در دادگاه های مدرن قاضی همواره و در ابتدا از متهم می پرسد که ایا به جرم خود اعتراف دارد یا نه.

اعتراف بجرم در شرایطی که متهم زیر فشار و شکنجه نباشد و با او بطور انسانی برخورد شود نه تنها در وجه قانونی امری شناخته شده است بلکه به جهت روانشناسی و رفتار شناسی اولین قدم برای تصحیح رفتار فرد مجرم است.

در کشورهائی که دارای نظام قانونی مدرن هستند ، به علاوه مجرمان را در حین مصاحبه و در حین اعلام پذیرش "

 فیلم برداری می کنند و گاها برای اموزش جامعه این فیلمها را نشان جامعه می دهند. برنامه هائی از این دست سالهاست در تلویزیونها ارائه می شود و به شهادت چرم شناسان و رفتارشناسان اجتماعی تاثیر مهمی در کاهش جرم و جنایت دارد.

لذا نفس قرار دادن مجرم و ادای اعتراف او در مقابل دوربین نه تنها کار نادرستی نیست بلکه اثرات بسیار مثبتی در تخفیف جرائم و جنایات دارد و می تواند در تصحیح رفتار مجرم موثر باشد. اینجا هم فعال "در مقابل دوربین قرار دادن" لزوما با اون مفهوم اعتراف گیری جنایتکارانه نظامهای دیکتاتوری معادل نیست!

 

سوم: "محکوم بودن اعتراف گیری در فضای دیکتاتوری و با ابزارهای ضد انسانی"

تا اینجا روشن کردم که بواقع فعال "در مقابل دوربین قرار دادن" لزوما معادل انچه ازادیخواهان محکوم می کنند نیست بلکه دینامیزهائی که این عمل را ضد انسانی می کند مورد نقد است.

در حقوق مدرن، اعلام شده که اعتراف اجباری به زور و یا بکارگیری متدهای روانشناسانه غیر قانونی است و فرد را نمی شود فقط بخاطر اعتراف به جرم بدون شواهد دیگر مجرم دانست. یعنی فرد نمی تواند با اعتراف ، خودش را محکوم کند.

این اصول از یافته های بسیار مهم حقوق مدرن است. بارها و بارها در جریان دادگاه رسیدگی به جرائم بعد از بررسی مکانیزم اعتراف ، غیر قانونی بودن عمل اعتراف گیری ثابت شده و فرد به این خاطر تبرئه می شود.

انچه بدرستی مورد مخالفت جنبش ازادیخواه و برابری طلب بوده و تجربه نظامهای کثیف دیکتاتوری منجمله نظام استالینی و رژیم اسلامی انرا برای ما روشن کرده بواقع این نوع معین از اعتراف گیری است که متاسفانه نه تنها با شکنجه  فیزیکی بلکه با گسترش تکنیکهای شکنجه روانی به حدی رشد کرده که هر بار مجرمی اعتراف می کند (چه پشت دوربین چه بطور غیر علنی) ابتدا باید از این جهت مورد بررسی قرار گیرد.

 

خلاصه و نتیجه گیری:

از امیر پیام تشکر می کنم که این بحث مهم را اغاز کرد.همانطور که گفتم بنا به دلایل مختلفی جانیان رژیم اسلامی را باید در مقابل دوربینها قرار داد و در صحنه کشوری و بین المللی انها را در معرض قرار داد. نه تنها محاکماتشان باید علنی باشد و در تلویزیونها منتشر شود بلکه بهشان فرصت داد تا در فضای انسانی به جرمهای خود اعتراف کنند.نفس اعتراف به جرم مهمترین قدم تغییر فرد و رفتارهایش می باشد و نفس اعتراف در مقابل جامعه دردهای جامعه را تخفیف می دهد و به رشد جامعه کمک می کند.

انچه توسط ازادیخواهان و برابری طلبان باید باهاش مبارزه کرد اینست که این محاکمه ها و اعترافها جلوی دوربین در فضای انسانی با حضور وکیل و بدون فشار فیزیکی و روانی انجام شود.

در جامعه ازاد و انسانی و مدرن همواره هیئتی مستقل به نمایندگی از مردم به روند قانونی محاکمات و اعترافات نظارت داشته باشد و حق انسانی مجرمین رعایت شود.

نفس فعال "در مقابل دوربین قرار دادن" منظقا نمی تواند گناه باشد بلکه لحاظ کردن همه این موارد هدف جامعه مدرن باید باشد.

امیدوارم امیر پیام اگر پاسخی دارد بنویسد تا ما این مناظره را در مقابل جامعه و به نفع رشد افکار عمومی ادامه دهیم.همینطور سایر دوستان هم می توانند در این بحث شرکت کنند.

 

 

منابع بیشتر:

 

(1)زنده باد سپیده قلیان که همچنان جانیان چند منظوره رژیم اسلامی را افشا و بی ابرو می کند!(سعید صالحی نیا)

http://www.azadi-b.com/arshiw/?p=77404

 

(2)ما هیچکس را «جلوی دوربین» نمی بریم و سپیده هم اینرا نمی خواهد!(امیر پیام)

http://www.azadi-b.com/arshiw/?p=77410

.