اعتراضات دانشجویان، ۱۶ آذر و ورود مهمانهای ناخوانده

مبارزان کمونیست
December 26, 2019

اعتراضات دانشجویان، ۱۶ آذر و ورود مهمانهای ناخوانده

 

  اعتراضات دانشجویان در دانشگاه ها که از روزهای ۱۲ تا ۱۹ آذر ماه امسال ادامه داشته، توده دانشجویان به رهبری دانشجویان کمونیست وارد مبارزه توده ای در ادامه خیزش مردم در آبان ماه شدند. شعارهای دانشجویان و میلیتانسی آنها نمایانگر ادامه جنبش توده ای مردم بوده است.

 

اما در این میان مهمانان ناخوانده ای هم وارد میدان شده بودند که در روز ۱۹ آذر تحرکشان پررنگتر شده بود. این مهمانان ناخوانده به جریانات پرو رژیم تعلق دارند که ناسیونالیسم ضد امپریالیستی را در حمایت از خود دارند و احتمالا پشتشان به حمایت نهادهای اطلاعاتی و امنیتی رژیم است. میگوییم مهمانان ناخوانده زیرا علارغم تلاش تاکنونی رژیم برای دخالت در مبارزات دانشجویی، این اولین بار است که رژیم  بعد از دهه اول ۶۰ شمسی، توانسته است دوباره ناسیونالیسم چپ ضد امپریالیستی را بکار وادارد و با خود همراه کند. یا اینکه احتمالا ناسیونالیسم چپ ضد رژیمی با حضور خود به کمک رژیم آمده است.

 

سربرآوردن این مهمانان ناخوانده موجب قطب بندی در میان احزاب و جریانات چپ در خارج کشور شده است. در اینجا ما نگاهی به این قطب بندی می اندازیم:

 

   در این ماجرا حزب کمونیست کارگری ایران در یک طرف قرار دارد و در مقابل آن، دو حزب دیگر کمونیسم کارگری، حکمتیست و حکمتیست–خط رسمی، حزب کمونیست ایران و کومه له و مدافعین پیشین دو خردادی بنام جریان اتحاد سوسیالیستی کارگری، راه کارگر و... قرار گرفته اند.

 

از نظر ما مواضع هر دو طرف این صف آرائی، بویژه مواضع آن احزابی که در مقابل حزب کمونیست کارگری ایران صف بسته اند دارای اشکالات اساسی هستند. در این نوشته ضمن اشاره کوتاه به خطوط کلی این صف بندی ها سعی خواهیم کرد نظر سومی را طرح کنیم.

 

۱- اعتراضاتی که از ۱۲ تا ۱۹ آذر دانشگاه ها را در بر گرفت، روز شانزدهم نقطه اوج آن بود. این حرکت دانشجوئی ضمن گرامیداشت این روز و جانباختگان دانشجو، دارای سه ویژگی مهم بود.

 

اولا کلیت این مبارزات رادیکال و بسیار تاثیر گذار در جامعه بود. ابتکارات مبارزاتی دانشجویان، سخنرانی ها، شعارها و تقابل جسورانه آنها با مقامات رژیم و  نیروهای سرکوبگر یاد آور خیزش آبان و در تداوم آن بود. روز دانشجو امسال مجموعا از آن روزهای درخشان و بیاد ماندنی تاریخ مبارزات دانشجوئی در ایران است.

 

دوما ویژگی مهم دیگر این مبارزات زمان اتفاق آن است، آنهم در روزهای پس از اعتراضات آبان ماه و کشتار بیسابقه مردم در خیابانها و زندانها در حالیکه هنوز دستگیریها ادامه داشت و نیروهای مسلح رژیم در شهرها جولان میدادند. مراسم های روز دانشجو جواب محکمی به نعره های آدمکشان نظام اسلامی در همان روزها بود.

 

سوما وارد شدن جنبش سرنگونی به فاز رودر روئی شدید و حمله مردم به اماکن و مقدسات مذهبی در مواردی رودر روئی مسلحانه با نیروهای نظامی، جدال میان نیروهای سیاسی و آلترناتیوهای مختلف چپ و راست را شدت خواهد داد. این روالی است ادامه دار و محدود به احزاب چپ نیست و خود جمهوری اسلامی و دارو دسته های مختلف درون آن و احزاب اپوزیسیون پرو رژیمی از قبیل حزب توده و اکثریت را در بر خواهد گرفت.

 

و در آخر اینکه حضور دانشجویان پرو رژیمی، و یا خط امامی و خط مقاومتی، که دنبالچه قویی در جنبش ناسیونالیسم ضد امپریالیستی در میان روشنفکران و تحصیل کردگان نسل قدیم چپ دارند در روز ۱۹ آذر پر رنگتر بود، اما حضورشان فقط به روز ۱۹ آذر محدود نبوده است. دانشجویان کمونیست و احزاب و نیروهای چپ باید با هشیاری با تاثیرات این جریان، این مهمانان ناخوانده مقابله کنند.

 

۲- فعلا تقابل سیاسی میان احزاب چپ، بجای تقابل احزاب چپ با جریانات راست بالا گرفته است. متاسفانه این احزاب از سر ناتوانی در سازماندهی جنبش سرنگونی و کوچکترین دخالتی در این جنبش با هم درگیر شده اند. در نتیجه تقابل میان آنها عمدتا غیرسیاسی و در موارد زیادی غیر واقعی و صحنه پردازی است و به سطح نازل اتهام زنی رسیده است.

 

۳- نقد حمید تقوائی از شعار مربوط به نئولیبرالیسم در روز دانشجو تحت عنوان "نئولیبرالیسم و "مارکسیسم" خط امامی" نقدی بجا از جریانات دانشجویی است که با شعار "سرنگونی نئولیبرالیسم" میخواهند که رژیم اسلامی سیاست اقتصادی "نئولیبرالی" خود را عوض کند و به دوران خط امام برگردد. این نقد و دخالت سیاسی از طرف تقوائی در تحولات سیاسی ایران، هشداری بموقع از خطرات استفاده نهادهای اطلاعاتی رژیم از چنین شعارهای توخالی و بدون محتوا و بکار گیری جریانات اپوزیسیون پرو رژیم و علم کردن شعارهای ضد غربی، امریکائی و اسرائیلی است که رژیم اسلامی ۴۰ سال تلاش کرده با این شعارها، اذهان توده مردم را به خارج از خود متوجه سازد. اما مردم در نهایت گفتند. "دروغ میگند آمریکاست، دشمن ما همینجاست". این پاسخ مردم به رژیم، پاسخی به ناسیونالیسم ضد امپریالیستی برخی از جریانات چپ نیز میباشد.

 

۴-  ایراد به آن مقاله، کش دادن و سنگین کردن بار انتقادی آن تا حد بزیر سوال بردن و نفی کل اعتراضات روز دانشجو و جایگاه مهم آن در اوضاع سیاسی کنونی ایران است. این برخورد سیاه و سفید کردن اراده گرایانه رویدادهای سیاسی و اجتماعی در جامعه متحول و پیچیده ایران ابدا جوابگو نیست. جنبش مردم برای سرنگونی نظام اسلامی میدان جدل گرایشات اپوزیسیون سرنگونی طلب، اپوزسیون پرو رژیمی و دسته بندیهای مختلف درون جمهوری اسلامی با هم است و این نکته یکی از تفاوتهای آن با دوره انقلاب ۵۷ است.

 

هنوز کشورهای غربی از جمهوری اسلامی دل نکنده اند و توطئه گری برای سر هم بندی کردن آلترناتیو مورد نظرخود را شروع نکرده اند. با روبرو شدن مردم به چنین دوره ای اوضاع سیاسی در ایران پیچیده تر میشود و انواع و اقسام آلترناتیوها سر بر می آورند. در چنین دوره ای به احتمال زیاد گرایش ملی محافظه کار پرو غربی را در قالب آلترناتیو مشخصی برای جلوگیری از بالا رفتن توقعات مردم و خواست رفاه و آزادی وارد صحنه سیاسی ایران خواهند کرد.  

 

۵- نقد آن چهار حزب از مواضع حزب کمونیست کارگری ایران در آن مقاله، تا آنجائیکه به نادیده گرفتن جایگاه و نقش کلیت اعتراضات روز دانشجو بر می گردد درست اند. اما بخشی از نقد ها ربطی به این موضوع ندارند و غیر واقعی اند و ساختن تصویر دلبخواه از آن حزب و نقد آن است و ما از این بخش میگذریم.

 

هر چهار حزب نقد درست حمیدتقوائی از شعار نئولبرالیسم، بویژه هشدار به جا و مهم آن در ارتباط با «مارکسیسم» خط امامی و خطر سر هم بندی کردن تشکل های مختلف از طرف نهادهای اطلاعاتی با ظاهری رادیکال و شعارهای توخالی را جدی نگرفته اند. این قبیل توطئه گریها در چهل سال اخیر یکی از روش های مقابله جمهوری اسلامی با مردم و نیروهای سیاسی به کمک حزب توده و اکثریت بوده است.

 آتش حزب کمونست کارگری حکمتیست در این جریان از همه تندتر بوده است. این حزب در اطلاعیه شماره ۳ خود برای روز دانشجو از حرکت دانشجویان "چپ" بسیجی در روز ۱۹ آذر حمایت کرد و فقط کم مانده بود تا از آتش زدن پرچم آمریکا هم با همان شور و حرارت در اطلاعیه شان نام ببرند. حزب حکمتیست با کومه له و حزب کمونیست ایران با آن تاریخ طولانی از وحدت و اتحادها و ساختن نهادها و... با ناسیونالیسم کرد، نه تنها نمی گوید آنها به خط آخر رسیده اند و "کار ۵۹" پیکار 110"!!؟؟ شده اند، بلکه با آنها "آلترناتیو سوسیالیستی" ساخته اند و هر روز یک ورقه اطلاعیه صادر میکنند و بدنبال اتحاد با کومه له ناسیونالیست به هر قیمتی هستند.

 

۶- نکته مهم در در جریان نقد این احزاب از حزب کمونیست کارگری ایران، پرو بال دادن به خط راست سیاسی خود بنام نقد از آن مقاله است. بجز حزب کمونیست کارگری حکمتیست- خط رسمی سه حزب دیگر با توده ای خواندن موضع حمید تقوائی، دارند خط شبه توده ائیستی خود را دنبال می کنند.

 

این چهار حزب پیشینه همراهی و هم جهتی با جریانات «اصلاح طلب» دو خرداد و «جنبش» سبز در سال ۱۳۸۸ را در کارنامه خود دارند. تولد سیاسی "اتحادسوسیالیستی کارگری" بر می گردد به مواضع دو خردادی آنها و بد و بیراه گفتن به کمونیست ها. همین الان حزب کمونیست کارگری- حکمتیست همراه با عموزاده های حزب توده ای از قبیل سازمان راه کار گر، اتحاد فدائیان کمونیست، سازمان فدائیان اقلیت،هسته اقلیت و جریاناتی مانند حزب کمونیست ایران و کومه له ناسیونالیست سر گرم آلترناتیو سازی "سوسیالیستی" هستند.

 

این جریانات برای بدر بردن خط راست شبه توده ای خود به دیگران اتهام توده ای بودن می زنند.

 

 مبارزان کمونیست

دسامبر ۲۰۱۹

دی ماه ۱۳۹۸