متن سخنرانی ابراهیم علیزاده دبیر اول کومه‌له در کنگره ملی کوردستان

مطالب ترجمه شده
October 20, 2019

متن سخنرانی رفیق ابراهیم علیزاده دبیر اول کومه‌له در کنگره ملی کوردستان    

(KNK)

 

 

ترجمه و تنظیم از کوردی به فارسی: افشین ندیمی

 

 

به نام جانباختگان سرفراز جنبش روژآوا

حضارمحترم!
امروز سخنان این کنگره با مقاومت روژآوا آغاز شد که بسیار بجا بود. طبیعی است اگر بقیه مباحث کنگره هم به همین موضوع اختصاص داده شود. امروز با وجود مقاومت در روژآوا، انسانیت در همه جهان خود را سربلند احساس می‌کند. اینجا این تنها فریاد مظلومیت ملت کرد نیست که شنیده می‌شود، بلکه این صدای انسانیت است که به بهای خون هزاران جان‌باخته برخاسته است. من بر عکس خیلی‌های دیگر، با وجود اینکه بسیار برای جانهای از دست رفته، برای آنهایی که آواره می‌شوند و برای این همه درد و مشقت که به این ملت تحمیل می‌شود، پریشان هستم اما با وجود همه این‌ها به این مبارزه و به آینده‌اش خوش‌بین و امیدوار هستم. اما این امیدواری دلایل عینی دارد.

 

مردم روژآوای کوردستان از همان ابتدا با تصمیم به مقاومت راه درستی را انتخاب کردند. به سوریه نگاه کنید، در این کشور به جز در منطقه روژآوا و احتمالاً چند جای محدود دیگر، دیواری سرِ پا نمانده است. هیچ کوچه و خیابانی دایر نیست. چیزی به اسم زندگی در این مناطق درجریان نیست. همه جا بوی مرگ و فاجعه می‌دهد. هشت میلیون انسان آواره‌ی کشورهای دیگر شده‌اند. اما در روژآوا زندگی جاری‌ است، در روژآوا آزادی برقرار است، در روژآوا از حقوق انسان سخن گفته می‌شود، در روژآوا قوانین پیشرفته برابری زن و مرد حاکم است. در روژآوا مقاومتی پیروزمند و سرفرازانه در مقابل یکی از هارترین دشمنان انسانیت، در برابر داعش صورت گرفته است. تجربه نشان می‌دهد آنهایی که در برابر دشمن مقاومت می‌کنند و تسلیم نمی‌شوند حتی از نظر مادی و انسانی کمتر زیان می‌بینند. در نتیجه مقاومت خسارت‌ها کمتر و جان‌های بیشتری از شهروندان حفظ می‌شوند. از اینرو آنچه که تا همین‌جا بدست آمده است، پیروزی است. ما تاکنون در روژآوا پیروز شده‌ایم و باید این پیروزی‌ را به رسمیت بشناسیم. روشن است که از این پس همه فاکتورهای این دنیا که در این قضیه دخیل هستند، به نفع ما عمل نمی‌کنند. ما با دشمنان آشکار و پنهان زیادی روبرو هستیم. ما توانایی و ظرفیتی را که داریم با جانفشانی بکار می‌گیریم. بیش از این چه می توانیم بکنیم؟ با همین سیاست تاکنون پیروز بوده‌ایم و افق پیروزی‌های بعدی هم روشن است.
به موقعیت دشمنان جنبش روژآوا توجه کنید. رژیم بشار اسد یکی از آنها است. با رژیمی روبرو هستیم که تاریخاً ضد حقوق مردم کورد بوده است . اما امروز به رژیم مفلوکی تبدیل شده است که تنها با کمک دولت روسیه توانسته است سرپا بماند. آیا اگر فردا وضعیت سوریه کمی آرام‌تر شود و مردم برگردند سر خانه و زندگی خود ، به سادگی از این همه جنایات این رژیم می‌گذرند؟ آیا این رژیم می‌تواند در مقابل مبارزات مدنی مردم، که در گذشته آنرا به بیراهه بردند، دوام بیآورد؟ این وضعیت بشار اسد و حکومتش است.

 

اردوغان یکی دیگر از دشمنان اصلی مردم کورد در هر چهار بخش کوردستان است. از ده سال پیش تاکنون رژیم او هر سیاستی که در پیش گرفته است ناکام مانده است. آیا حتی می‌توان به موفقیت یکی از سیاستهایش اشاره کرد؟ هر سیاستی که اردوغان در دیپلماسی، در اقتصاد و در زمینه‌های اجتماعی، در ده سال اخیر در پیش گرفته است، همگی شکست خورده‌اند. او حتی نتوانسته است که اتحاد صفوف حزب خودش را هم حفظ کند. مدام میان دو ابرقدرت روسیه و آمریکا مانور داده است و چیزی به دست نیاورده است.در این میان تنها حکومت اردوغان بوده که بازیچه دست دو ابرقدرت آمریکا و روسیه قرار گرفته و هر کدام در یک مقطع زمانی در راستای منافع خودشان از آن استفاده کرده‌اند. این همه جلو درب اتحادیه اروپا در انتظار نگهش داشتند و دست آخر هم نتوانست عضو اتحادیه اروپا شود. تصور می‌کرد که می‌تواند خلیفه عثمانی شود و رهبری دنیای اسلام را بدست بگیرد که شکست خورده از آن بیرون آمد. اگر در صحنه سیاسی سوریه بازنده‌ها را بر شمریم، بازنده اصلی اردوغان است. اما در عین حال اردوغان یک بازنده ماجراجو است. بازنده‌ای که می‌خواهد آنچه را که باخته است با ماجراجوئی دوباره بدست آورد. اگر امروز چشم طمع به روژآوای کوردستان دوخته است و می‌خواهد آن را اشغال کند، تصور نمی‌کند که بتواند آنرا برای مدتی طولانی نگهدارد. وی می‌داند که توازن وضعیت در سوریه و روابط بین‌الملل به وی چنین امکانی نخواهد داد. نفوذ و اعتبارش در جامعه ترکیه نیز کاهش یافته است و این را در انتخابات شهرداری‌ها دیدیم. این فرد فاشیست که امروز رهبر ترکیه است، امیدی به پیروزی ندارد او در برابر ناکامی‌هایش عقده‌گشائی می‌کند. اردوغان از این لحاظ نمونه هیتلر است، هیتلر بعد از گذشت سه سال از آغاز جنگ جهانی دوم، امیدش را به پیروزی از دست داده بود ولی همچنان بر ادامه جنگ و قتل و کشتار پافشاری می‌‌کرد، درست مانند قماربازی که هر چه بیشتر می‌بازد بر ادامه بازی بیشتر پافشاری می‌کند و بازهم بیشتر می‌بازد.

 

گفته می‌شود که آمریکا به‌ جنبش روژآوا خیانت کرده است. به نظر من بحث خیانت مطرح نیست. هر طرفی در این جریان کار خودش را می‌کند. آمریکا همان کاری را می‌کند که انتظار می‌رفت. روسیه هم همینطور. البته من اسم آن را خیانت نمی‌گذارم. آمریکا کار خودش را انجام می‌دهد. ما هم باید کار خودمان را که لازم است انجام دهیم. آمریکا برای اینکه وارد منطقه‌ای بشود از هیچ جنبشی و حتی از دولت‌ها هم اجازه نمی‌گیرد. مگر می‌شود انتظار داشت که دولت آمریکا بین جنبش روژآوا و دولت ترکیه، روژآوا را به عنوان هم پیمان خود انتخاب کند؟ ما باید از همان چند سال پیش همان موقع که آمریکا به روژآوا در جنگ با داعش کمک کرد، یا آن زمان که پیشروی بسوی رقه را تشویق می‌کرد، همان زمان می‌بایستی بدانیم که دنبال اولویت کار خودش است. روسیه هم همینطور. گلایه کردن از آنها دردی را دوا نمی‌کند. حضور آنها شرایط کار ما را تشکیل می‌دهد. ما باید این شرایط را در استراتژی سیاسی خود برای پیروز شدن منظور کنیم. اگر مسئله یک سرزنش اخلاقی است، خیانتکار بودن ماهیت آنها را بیان نمی‌کند و در مقایسه با آن، اینکه آنها امپریالیست هستند، استثمارگر هستند و جهانخوار هستند بار واقعی‌تری دارد.

 

می‌خواهم روی این نکته تأکید کنم که بنظر من شرایط جهانی به نفع جریان روژآوا است. این مارش جهانی که برای پشتیبانی از روژآوا در جریان است حتما تأثیرات خودش را خواهد داشت. بدون شک سیاستمداران در کشورهای اروپایی و آمریکا این مارش جهانی را می‌بینند. فردا آنها به رأی این مردم احتیاج دارند، افکار عمومی می‌تواند آنها را ناچار کند که عکس العمل نشان دهند.
اما برای اینکه صدای روژآوا در سطح جهان بلند شود باید صدای اعتراض را در تمام بخش‌های کوردستان بلند کرد. اگر امروز در کوردستان مردم به خیابان‌ها آمده‌اند و شعار پشتیبانی از روژآوا را سر می‌دهند باید گفت که این حرکت آنها در عین حال مبارزه برای حقوق پایمال شده خود آنها نیز هست. این اعتراض و مقاومت ستایش‌آمیز را باید پیگیرانه ادامه داد.

 

من در این‌جا اعلام می‌کنم که کومه له با تمام امکانات و تا آخرین نفس پشتیبان مبارزات حق‌طلبانه مردم روژآوای کوردستان است. در عین حال مردم آزادی‌خواه را در ایران و همه جا فرا می‌خوانیم به حمایت و پشتیبانی از روژآوا و مقاومت آن ادامه بدهند. این پشتیبانی باید تداوم داشته باشد بطوریکه که دشمنان روژآوا و مردم کردستان احساس فشار واقعی بکنند و بدانند که ادامه وحشی‌گری و اشغال‌گری برایشان بسیار هزینه بردار خواهد بود و آنرا به آسانی از سر نمی‌گذرانند. اطمینان دارم که که توازن قوای جهان آنقدر که گفته می‌شود به ضرر جنبش روژآوا نیست. بگذار تناقضات بین قدرت‌ها قدری بیشتر آشکار شود، سیر رویدادها مشخص‌تر خواهد شد.

 

من از بازنده‌های این میدان سیاسی حرف زدم که اتفاقاً یکی از بازنده‌های اصلی دولت آمریکا است. آمریکا، ترکیه و عربستان سعودی تلاش کردند که سوریه را که سنتاً پایگاه اتحاد جماهیر شوروی سابق و روسیه امروزی بود از زیر چتر و نفوذ روسیه خارج کنند. به همین خاطر هفت هشت سالی از طریق گروه‌های مختلف تروریستی که در سوریه بودند جنگ نیابتی انجام دادند اما امروز آمریکا حتی حاضر نیست هزار سربازش را در در سوریه نگه دارد، زیرا آمریکا در بحران سوریه شکست خورده است. آیا تصور این می‌رود روسیه که در واقع که پیروز این میدان است به آسانی میدان را برای ترکیه خالی کند؟ جواب قطعاً نه است و روسیه نیز به سهم خود ترکیه را به بازی گرفته است.

به همین خاطر من تأکیدم روی این است که درست است پشتیبانی کردن و نگران سرنوشت روژآوا بودن یک احساس انسانی و درست است، اما آنچه ما امروز به آن نیاز داریم دو چیز است:

 اول :سیاست حفظ روحیه

 دوم: سیاست حفظ نیرو

ما باید بتوانیم نیروهای‌مان را در روژآوا حفظ کنیم. سیاستی درست است که بتواند جان کادرها، نیروها، فعالین و پیشروانش را برای مقابله با مشکلات و موانعی که در آینده سر راهش قرار می‌گیرند حفظ کند. در این مرحله باید از درگیر شدن در درگیریهای غیر ضروری و تحت تاثیر احساسات قرار گرفتن اجتناب شود. من اطمینان دارم که این روزهای سخت سپری خواهند شد. باید نیروی‌مان را برای رویارویی‌های آینده حفظ کنیم.

 

زنده باد مقاومت روژآوا