به بند کشیدن آزادی خواهان در ایران و شعار آزادی خواهی در جهان!
مادران پارک لاله ایران
August 06, 2019به بند کشیدن آزادی خواهان در ایران و شعار آزادی خواهی در جهان!
رژیم دیکتاتوری اسلامی ایران، چهل سال است که ایرانیان را از آزادی محروم کرده است و آزادی خواهان را با خشونت و ضرب و شتم به بند می‌کشد و شکنجه می‌کند و سرها را بالای دار می‌فرستد و دادخواهان را به بند می‌کشد. حکومتی که در روز روشن و با وقاحت کم نظیری ادعا می‌کند که شکنجه و زندانی سیاسی ندارد و دموکراسی در کشور برقرار است، چون انتخابات دارد. انتخاباتی نمایشی که هیچ کدام از اصول انتخاب کردن و انتخاب شدن در آن نیست و یک دیکتاتوری افسار گسیخته بر ما حکمرانی می کند. حکومتی که مردم را از حق داشتن حداقل های دموکراسی در ایران محروم کرده است و هر صدا و حرکت اعتراضی و اعتصاب و تشکل و تجمع و حتی ابراز نظر و اشاعه ی فرهنگ و هنر آزادی خواهانه و انسان ساز در کشور ما جرم است و هر که بخواهد بر رویه ی انسانی خود پای بفشارد، باید با حبس های طولانی مدت و شکنجه و سرکوب روبرو شود، در حالی که دزدی و فساد و چپاول و آدم کشی و تعرض به حقوق مردم در کشور ما آزاد است و حتی مردم را به آزار دیگران تشویق و ترغیب هم می‌کنند و هر روز وحشی تر از گذشته به جنایت و فساد و پلیدی و دوشیدن ثمره ی جان مردم ادامه می‌دهند.
در طی کمتر از یک ماه گذشته؛ مسئولان قضایی جمهوری اسلامی ایران، سرکوب های وحشیانه و حکم هایی سنگین را علیه فعالان اجتماعی ایران تدارک دیده اند تا به این وسیله بتوانند موج گسترده ی اعتراض های مردمی که هر روزه در جریان است را مهار کنند. ولی آیا توانسته اند؟ مروری بر آمار بازداشتی ها و احکام سنگین و ایجاد پرونده سازی های قضایی نشان از آن دارد که جمهوری اسلامی با سرکوب های گسترده هم نتوانسته است معترضان را به خانه‌ها بفرستد زیرا آزادی کشی و نابرابری و تبعیض و بی‌عدالتی و فساد و غارت زندگی مردم در ایران بیداد می‌کند و هر روز معترضان با خواسته‌های متنوع تری به خیابان می‌آیند و آثار بازداشت ها و حکم های سنگین نشانی روشن از بیدادگری حکومت اسلامی ایران است که بی‌وقفه هم ادامه دارد.
۱- ۱۲ مرداد ۹۸، هفت نفر از متهمان پرونده ی اعتصاب کارگران هفت تپه نیشکر در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست محمد مقیسه، محاکمه شدند و هنوز خبر دقیقی از نحوه برگزاری محاکمه این هفت نفر منتشر نشده است. مسئولان قضایی با نیروهای امنیتی و اطلاعاتی از تجمع خانواده‌ها و فعالان جلوی دادگاه انقلاب جلوگیری کردند و طبق خبرهای رسیده تا این لحظه، ۶ نفر از فعالان اجتماعی به نام های هیراد پیربداقی، رهام یگانه، فرید لطف آبادی و سه تن دیگر جلوی دادگاه انقلاب بازداشت شده اند، سه نفر نامبرده اول به زندان اوین منتقل شدند. امروز اسماعیل بخشی نماینده شجاع کارگران نیشکر هفت تپه، علی نجاتی کارگر اخراجی و عضو سندیکای کارگران آن مجتمع، سپیده قلیان (عکاس و خبرنگار جوانی که از اعتصاب کارگران این مجتمع عکس و فیلم می‌گرفت و در ۱۴ امین روز اعتصاب کارگران همراه اسماعیل بخشی بازداشت شد و زیر شکنجه این دو را به اعتراف هایی اجباری مجبور کردند) و هم چنین ۴ خبرنگار نشریه گام به نام های ساناز اله یاری، امیرحسین محمدی فرد، امیر امیرقلی و عسل محمدی که در حمایت از اعتصاب کارگران این مجتمع و گروه صنعتی فولاد اهواز در این نشریه مطلب می نوشتند، محاکمه شدند. در روز ۱۳ مرداد عسل محمدی در پی حضور در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب بازداشت و به زندان اوین منتقل شد، قاضی مقیسه اعلام کرد باید تا زمان صدور حکم در بازداشت بماند.
۲- ۹ مرداد ۹۸، بر اساس رأی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست محمد مقیسه، یاسمن آریانی، منیره عربشاهی و مژگان کشاورز، از معترضان به حجاب اجباری در ایران، هرکدام به ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند. این سه زندانی در زندان قرچک ورامین همراه زندانیان عادی و گاه بسیار خطرناک هستند. منیره عربشاهی طی نامه‌ای از زندان قرچک ورامین نوشته است؛ « جدای از آنکه فرزندانم یاسمن و صبا مدام از جانب زندانیان خطرناک مورد حمله، فحاشی و تهدید قرار می‌گیرند، دیگر زنان محبوس در زندان قرچک ورامین نیز با سختی ها و مشکلاتی مواجه هستند و از حق و حقوق اولیه انسانی محرومند. نبود امنیت جانی و به خطر افتادن سلامت افراد توسط هیچ فرد و نهادی قابل پیگیری نبوده و پاسخی به اعتراضات داده نمی‌شود.».
۳- ۷ مرداد ۹۸، شاپور احسانی راد فعال کارگری در محل کار خود بازداشت شد. وی نماینده اخراجی کارگران کارخانه پروفیل ساوه، از اعضای هیأت مؤسس شورای کارگری بازنشستگان تأمین اجتماعی و عضو هیات مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران است.
۴- ۶ مرداد ۹۸، پیمان میرزازاده فعال اجتماعی و آوازه خوان کرد را برای اجرای شکنجه ی قانونی از زندان ارومیه به دادگاه منتقل کردند و به او ۱۰۰ ضربه شلاق زدند. او در پی اجرای این مجازات وحشیانه و در اعتراض به حکم دو سال حبس ناعادلانه ی خود دست به اعتصاب غذا زده است. به گزارش خبرگزاری هرانا، جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات پیمان میرزازاده در تاریخ ۴ خردادماه ۱۳۹۷ در شعبه ۱۱۰ دادگاه عمومی ارومیه برگزار شد. بر اساس حکم ابلاغ شده، وی به ۲ سال حبس و ۸۰ ضربه شلاق از بابت اتهام “توهین به مقدسات” و ۲۰ ضربه شلاق از بابت اتهام “شرب خمر” محکوم شده است.
۵- ۶ مرداد ۹۸، لیلا حسین زاده، دبیر شورای صنفی مرکزی دانشجویان دانشگاه تهران توسط ماموران امنیتی در منزل خود بازداشت و جهت اجرای حکم ۲ سال و ۶ ماه حبس تعزیری خود به زندان اوین منتقل شد.
۶- ۶ مرداد ۹۸، دومین روز تجمع مطالباتی بازنشستگان فرهنگی در برابر سازمان برنامه و بودجه برگزار گردید که در انتها با خشونت پلیس روبرو شد.
۷- ۵ مرداد ۹۸، کانون نویسندگان ایران طی اطلاعیه ای اعلام کرد؛ « امروز اطلاع یافتیم پرونده‌ی رضا خندان (مهابادی) و بکتاش آبتین دو عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران و کیوان باژن از دبیران قبلی کانون به شعبه‌ی ۳۶ دادگاه تجدید نظر فرستاده شده است.» در اردی‌بهشت سال ۹۸ هر کدام از این نویسندگان در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست محمد مقیسه، به ۶ سال حبس محکوم شده‌اند. در این اطلاعیه هم چنین آمده است؛ « اتهام آنها "تبلیغ علیه نظام" و "اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور"، و مصادیق اتهام‌ها: عضویت در کانون نویسندگان ایران، بیانیه‌های کانون، شرکت در مراسم یادبود مختاری و پوینده و احمد شاملو و تالیف کتاب "پنجاه سال کانون نویسندگان ایران" است.».
۸- ۳۱ تیر ۹۸، فرنگیس مظلوم را در منزل خواهرش بازداشت کردند و طبق معمول به او دروغ گفتند که تنها چند سؤال داریم. فرنگیس مظلوم مادر سهیل عربی و زنی دادخواه و شجاع است و در مورد بی‌عدالتی‌ها سکوت نمی کند. او بارها در مورد شکنجه های وارده حکومت به پسرش و وضعیت بد زندان ها گفته و اعتراض کرده و بی پروا صدای اعتراض خود را به دیگران رسانده است. حکومت نیز از ایستادگی و فریادهای او می‌ترسد که مبادا دیگر خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز فریاد دادخواهی خود را به سراسر دنیا برسانند.
۹- ۲۴ تیر ۹۸، به گزارش خبرگزاری هرانا؛ « قرار بازداشت صبا کردافشاری، فعال مدنی به مدت سه ماه و نیم تمدید شد. از طرفی یاسمن آریانی، دیگر فعال مدنی بازداشتی روز یکشنبه توسط زندانیان متهم به جرایم خشن در زندان قرچک ورامین مورد حمله قرار گرفت و از ناحیه کتف آسیب دید. صبا کردافشاری از تاریخ ۱۱ خرداد و یاسمن آریانی از تاریخ ۲۱ فروردین در زندان قرچک ورامین در بازداشت بسر می‌برند. گفته می‌شود که با تمدید قرار بازداشت خانم کردافشاری، قرار وثیقه ۵۰۰ میلیون تومانی که پیشتر برای آزادی وی تعیین شده بود، از درجه اعتبار ساقط شده است.».
۱۰- ۱۹ تیر ۹۸، به گزارش هرانا، « خانم راحله احمدی، مادر صبا کرد افشاری، روز ۱۹ تیرماه در پی حضور در دادسرا بازداشت و به زندان قرچک ورامین منتقل شد. وی ساعاتی پس از بازداشت به بازداشتگاه اطلاعات سپاه در زندان اوین موسوم به بند ۲-الف منتقل و پس از چند روز تحمل سلول های انفرادی و بازجویی به زندان قرچک بازگردانده شد.». وی را در ۲۳ تیرماه با تودیع وثیقه ۷۰۰ میلیون تومانی و به طور موقت از زندان قرچک ورامین آزاد کردند، ولی دخترش صبا هم چنان در زندان قرچک زیر فشار است.
۱۱- ۱۵ تیر ۹۸، ندا ناجی و عاطفه رنگریز، از بازداشت شدگان ۱۱ اردی‌بهشت ۹۸ در روز جهانی کارگر، توسط پرسنل زندان قرچک ورامین و زندانیان جرایم عادی این زندان مورد ضرب و شتم قرار گرفته و آسیب دیدند.
۱۲- تعدادی از زندانیان سیاسی در اعتراض به حداقل خواسته‌های برحق شان مجبور می‌شوند که به اعتصاب غذا روی بیاورند و جان شان در معرض خطر جدی است، ولی مسئولان قضایی و روسای زندان ها هیچ اقدامی برای حفظ سلامتی آنها انجام نمی دهند. از جمله؛ سپیده قلیان که در روز نهم اعتصاب غذایش بیهوش شد و او را به بیمارستان رساندند، امیرحسین محمدی فرد که در وضعیتی بسیار خطرناک قرار دارد، سهیل عربی که به دلیل ضرب و شتم های متعدد و اعتصاب غذا وضعیت اش بحرانی است، پیمان میرزازاده که در مراغه او را با صد ضربه شلاق زدند و هم‌اکنون در اعتصاب غذاست، ناجی سواری معلم اهوازی در اعتراض به بدرفتاری ها و فشارهایی که در دوران بازجویی جهت اخذ اعترافات اجباری متحمل شده نیز در اعتصاب غذا به سر میبرد، مهدی کوخیان فعال مدنی در زندان مراغه در اعتراض به مخالفت دادستانی با اعزام وی به مرخصی استعلاجی و انتقال به مراکز پزشکی تخصصی دست به اعتصاب غذا زده است. طبق گزارش هرانا به تاریخ ۱۲ مرداد، زندانیان سیاسی دیگری هم در زندان های مختلف کشور در اعتصاب غذا هستند که به ذکر نام آنها بسنده می کنیم: امید خاکی، بشیر پیرماوانه، رحمی تورگوت، مصطفی سبزی و قادر سلیمی. زندانیانی نیز هستند که قبلاً تحت فشارهای شدید بوده و به اجبار اعتصاب غذا کرده و هم‌اکنون در وضعیتی بسیار خطرناک بسر می‌برند. آنان نیاز فوری به درمان در بیمارستان دارند در حالی که مسئولان زندان هیچ توجهی به سلامت آنها ندارند از جمله؛ آرش صادقی، سعید شیرزاد، محمود صالحی، و ....
۱۳- احمدرضا جلالی پزشک ایرانی دو تابعیتی است که به اتهام جاسوسی به اعدام محکوم و این حکم در آذرماه سال ۹۶ به تائید دیوان عالی کشور رسید. وی از روز دوشنبه ۷ مردادماه ۱۳۹۸ توسط یک نهاد امنیتی از زندان اوین به مکان نامعلومی منتقل شده است. طبق گفته همسرش وی جهت اخذ اعترافات اجباری برای گشودن پرونده ای جدید تحت فشار قرار دارد و به اجرای زودهنگام حکمش در صورت عدم همکاری با این نیروها تهدید شده است.
در شرایطی که افرادی چون محمد مقیسه و ابوالقاسم صلواتی و امثال آنها که سال‌ها در زندان ها و دادگاه ها حکم مرگ و زندان های طولانی مدت و شکنجه صادر کرده‌اند و هم چنان قاضی دادگاه های ما در ایران هستند و افرادی چون مصطفی پور محمدی و ابراهیم رییسی در مناصب بالای قضایی کشور قرار می گیرند، چه انتظاری می‌توان از حاکمیت آزادی و اجرای عدالت و دموکراسی در چنین شرایطی در ایران داشت. وقتی مصطفی پور محمدی در چنین روزهایی که کشتار زندانیان سیاسی در تابستان سال ۶۷ در پشت درهای بسته و بدون اطلاع زندانیان و خانواده‌ها و جامعه در جریان بوده است، به خودش اجازه می‌دهد که با چنین وقاحتی از کشتار زندانیان سیاسی که حکم زندان یا آزادی داشتند و آنها را به وحشیانه ترین شکل ممکن کشته اند و در گورهای جمعی مدفون کرده‌اند و پس از سی و یک سال هنوز هیچ اطلاعاتی مبنی بر چرایی و چگونگی آن جنایت ها به مردم نمی دهند، یاوه گویی کند، دیگر چه انتظاری می‌توان از زیر دستان آنها داشت.
ولی بالاخره روزی تمامی این جنایت کاران باید در دادگاه های عادلانه و علنی محاکمه و مجازات شوند و پاسخ تمامی آزادی کشی ها و بی‌عدالتی‌های خود را بدهند. مصطفی پور محمدی نیز به خوبی می‌داند که چنین روزی فرا خواهد رسید و خیلی دور هم نخواهد بود و از حالا دارد خود را آماده می‌کند که این جنایت ها را چگونه توجیه کند و دست پیش را می گیرد که ما آن‌چنان که باید هم تسویه حساب نکرده ایم، می‌خواهد خود را از این وضعیت برهاند، ولی فراموش کرده است که با کسانی سر و کار دارد که اطلاعاتی دقیق از عمل‌کرد جنایت کارانه آنها دارند و شاهدانی بسیار که در دادگاه ها شهادت خواهند داد و از این دادگاه رهایی نخواهند یافت. تمامی کسانی که چنین با مردم برخورد می‌کنند و حکم های سنگین به فعالان می‌دهند نیز باید حساب چنین روزی را بکنند. همیشه پاشنه بر این در نمی چرخد.
ما از تمامی مردم شریف و آزاده ایران و جهان و تمامی سازمان ها و نهادهای ایرانی و بین‌المللی و سازمان ملل می‌خواهیم که در برابر این بی‌عدالتی‌ها در ایران بایستند تا بتوانیم تمامی مسئولان شریک در جنایت و بی‌عدالتی در ایران را به پای میز محاکمه بکشانیم تا بتوانیم هر چه زودتر به آزادی کشی نابرابری و بیدادگری حکام اسلامی در ایران پایان دهیم.
ما مادران پارک لاله، این چرخه ی آزادی کشی، سرکوب، خشونت، بازداشت و شکنجه سازمان یافته در ایران و پرونده سازی برای فعالان جنبش های اجتماعی را به دشت محکوم می‌کنیم و خواهان: ۱) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۲) حذف شکنجه و لغو کامل قانون مجازات اعدا، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته در جمهوری اسلامی ایران در دادگاه های عادلانه و علنی هستیم.
حق اعتراض، تجمع، اعتصاب، تشکل مستقل، و آزادی بیان و اندیشه و عقیده، از حقوق اولیه انسان هاست و هر ارگان یا نهادی که این حقوق را از انسان‌ها سلب کند، بالاخره روزی در ایران دموکراتیک باید پاسخ گوی بی‌عدالتی‌های خود باشد و آن روز دیر نیست.
مادران پارک لاله ایران
۱۳ مرداد ۱۳۹۸
