اخبار و گزارشات کارگری ٢٤ خرداد ماه ١٣٩٨

اخبار کارگرى
June 15, 2019

اخبار و گزارشات کارگری 24 خرداد ماه 1398

«با اتحاد پیروز میشویم، با افتراق شکست میخوریم»

بازداشتی های مراسم روز جهانی کارگر آزاد باید گردند

 

در تظاهرات مقابل سازمان جهانی کار در ژنو شرکت کنیم

زمان:دوشنبه، ۱۷ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۹:۳۰ صبح تا ۲ بعدازظهر

مکان:میدان ناسیون، ژنو، سوئیس

 

فراخوان تجمع اعتراضی بازنشستگان سراسر کشور مقابل مجلس

زمان:28خرداد 1398- ساعت 10

مکان:مقابل مجلس – میدان بهارستان

- بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران در اعتراض به تداوم بازداشت دستگیرشدگان روز جهانی کارگر

- اعتراض کارگران شرکت خدمات هوایی سامان فرودگاه خمینی نسبت به پایمال شدن حقوقشان

- اعتصاب وتظاهرات ده‌ها هزار زن در سوئیس همزمان با اجلاس سالیانه سازمان جهانی کار برای اعتراض به نابرابری های جنسیتی

- بیکاری کارگران کارخانه های آسفالت در استان های تهران والبرز بدنبال تعطیلی

سایه شوم بیکاری بالای سر 15هزار کارگر کارخانه های آسفالت استان های تهران والبرز

- مرگ کارگر مخابرات استان لرستان حین کار

- جان باختن یک کارگرمرکز پرورش ماهی سفیدبرگ جوانرود براثر برق گرفتگی

- جان باختن کولبری دیگر براثر شلیک مستقیم نیروهای نظامی

*بیانیه اتحادیه آزاد کارگران ایران در اعتراض به تداوم بازداشت دستگیرشدگان روز جهانی کارگر

عاطفه رنگریز، ندا ناجی، مرضیه امیری و کیوان صمیمی که همراه با کارگران و بازنشستگان در تجمع مقابل مجلس در روز یازدهم اردیبهشت دستگیر شدند هنوز در بازداشت به سر میبرند. قرار بازداشت کیوان صمیمی و مرضیه امیری را یکماه تمدید کرده اند و بازپرس پرونده به بهانه های واهی قرار کفالت عاطفه رنگریز را نمی پذیرد و وضعیت ندا ناجی هم در ابهام قرار دارد.

جرم این افراد تنها و تنها شرکت در مراسم روز جهانی کارگر و اعتراض به فقر و فلاکت تحمیل شده به اکثریت جامعه است. مگر کارگران و بازنشستگان و دانشجویان شرکت کننده در مراسم روز جهانی کارگر چه جرمی مرتکب شده اند که این چنین باید مورد برخورد قهرآمیز قرار گیرند؟

فرزندان ما کارگران که اکنون در دانشگاه ها و مدارس مشغول به تحصیل اند بخشی از یک طبقه عظیم اجتماعی هستند که مستقیماً تحت تأثیر تمامی بی حقوقی های تحمیل شده به ما قرار دارند و تنها افق و دورنمایی که برایشان متصور است گرفتار شدن در گرداب فقر و بیکاری است.

مافیای ثروت و قدرت تمامی ثروتهای جامعه که دسترنج مستقیم ما کارگران است را از طریق اختلاس های کلان و رانتخواری سازمانیافته در اختیار گرفته و از سوی دیگر با تحمیل تورم و گرانی و دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر عملاً کشور را به سوی فروپاشی اقتصادی جامعه پیش می برد و تمامی زیرساختهای تولیدی و صنعتی را با واگذاری به مافیای خصوصی به ورطه نابودی کشانده است.

در چنین شرایطی، سیاهی و تباهیِ زندگی، تصویر و دورنمای میلیونها نفر از کارگران و آحاد مردم را شکل داده است و دانشجویان و نویسندگان و فعالین عرصه های مختلف اجتماعی به حق در کنار کارگران قرار گرفته و بدیهی ترین نیازهای انسانی شان را مطالبه می کنند.

کارگران و همسرنوشتان…

عاطفه رنگریز، کیوان صمیمی، ندا ناجی و مرضیه امیری با قرار گرفتن در کنار ما کارگران و دفاع از خواست و مطالبات اکثریت جامعه، شرافت جامعه را نمایندگی کرده اند. دانشجویان و فعالین اجتماعی همواره با اتحاد و حمایت از کارگران بخشی از تلاش و مبارزه علیه سرمایه داران و چپاولگران دسترنج ما کارگران بوده اند و به همین جهت مورد دستگیری و زندان قرار گرفته اند. ده ها سال است که کارگران در سراسر جهان روز جهانی کارگر را گرامی میدارند و با برپایی اعتراضات و تظاهرات به طرح مطالبات خویش اقدام میکنند اما در ایران همواره کارگران بخاطر گرامیداشت این روز مورد وحشیانه ترین سرکوب ها قرار میگیرند و دستگیر و زندانی میشوند و در روز جهانی کارگر امسال نیز قریب به پنجاه نفر از کارگران و دانشجویان و بازنشستگان دستگیر شده و هم اکنون برای همگی آنها پرونده قضائی در جریان است و در معرض صدور احکام زندان قرار دارند.

باید در مقابل این همه سرکوب و بی حقوقی ایستاد و این میزان از توحش و تعرض را عقب زد. بایست با اعتراض به تداوم بازداشت دستگیرشدگان روز جهانی کارگر نهادهای امنیتی را وادار به آزادی این دوستان نمائیم.

اتحادیه آزاد کارگران ایران دست تمامی دانشجویان و متحدین جنبش کارگری را به گرمی می فشارد و به تمامی کارگران و تشکل های کارگری فراخوان می دهد تا با تشدید اعتراضات خویش نسبت به ادامه بازداشت این دوستان، صدای آنها را بیشتر و قوی تر به جامعه برسانیم و از تمامی نهادهای بین المللی و اتحادیه های کارگری در سطح جهان می خواهیم تا به هر طریق ممکن به ادامه بازداشت این دستگیرشدگان اعتراض نمایند.

زنده باد اتحاد دانشجویان، کارگران، معلمان و بازنشستگان

اتحادیه آزاد کارگران ایران

24 خرداد 98

*اعتراض کارگران شرکت خدمات هوایی سامان فرودگاه خمینی نسبت به پایمال شدن حقوقشان

کارگران شرکت خدمات هوایی سامان فرودگاه خمینی اعتراضشان را نسبت به پایمال شدن حقوقشان رسانه ای کردند.

گزارش رسانه ای شده بتاریخ 24خرداد:من یکی از کانترمن‌های شرکت سامان در ایستگاه امام خمینی هستم مدتی پیش شرکت با بهانه کم شدن تعداد پروازها شروع به تعدیل نیروهای خود کرد تا از هزینه‌های اضافی شرکت بکاهد این عمل موجب کم شدن تعداد کارمندان در هر شیفت شد که مشکلاتی را در هر شیفت کاری ایجاد کرد.

شرکت با تبدیل کردن چهار شیفت به سه شیفت سعی در جبران تعدا کم نیرو در هر شیفت را کرد که باعث فشار آوردن به کارمندان در همه قسمت‌ها شد و باعث اعتراض کارمندان شد که ما این امر را از طریق شما به اطلاع مسولین رساندیم و باعث برگرداندن چهار شیفت شد.

علی رغم گفته مسئولین شرکت بابت کم شدن پروازها, تعداد پروازها روز به روز بیشتر شد و تعدادی ایرلاین جدید هم به برنامه پروازی اضافه شد شرکت با سوءاستفاده حداکثری از ما کارمندان بدون هزینه کردن و  اختصاص دادن امکانات سعی در پوشش این حجم از پروازهای زیاد را با تعداد کم میانگین 25 نفر در هر شیفت را دارد که باعث ایجاد مشکلات زیادی برای پرسنل شده است.

شرکت گاهی برای جبران این کمبود با آف کردن سه نفر در روز کار خود آنها, این افراد را به شب کار همان روز اضافه می‌کند که باز هم باعث کم شدن تعداد نفرات در روز کار می‌شود و فشار را روی باقی مانده پرسنل افزایش می‌دهد.

اضافه کاری‌های اجباری می‌گذارند و گاها مبلغ آن را تا دو سه ماه پرداخت نمی‌کنند. بابت  سختی کار  فقط 46 هزار تومن برای یک ماه پرداخت می‌کنند این در حالی است که ما اکثرا شب‌ها بدون کوچک‌ترین استراحتی تا صبح کار می‌کنیم

مرخصی ها کاملا لغو شده و فقط با جایگذین کردن نفر جای خود اجازه رفتن به مرخصی را می‌دهند که با توجه به خستگی دیگران پیدا کردن جایگزین کاری سخت است شایان ذکر است که با جایگزین کردن نفر جای خود باز هم از مرخصی افراد کثر می‌کنند

با توجه به افزایش روز افزون پروازها عملا شرکت تمام پرسنل را تحت فشار گذاشته و قوانین کار را به راحتی زیر پا گذاشته اند.

ما پرسنل ترافیک فرودگاه امام خمینی خواستار بازنگری در رفتار شرکت با پرسنل خود هستیم و بدین صورت مراتب اعتراض خود را اعلام می‌کنیم.

+شرکت خدمات هوایی سامان به صورت شبانه روزی با 3200 کارگردر فرودگاه های زیر فعالیت دارد:

فرودگاه مهرآباد

فرودگاه امام خمینی

فرودگاه مشهد

فرودگاه اصفهان

فرودگاه همدان

فرودگاه کرمان

فرودگاه بندرعباس

فرودگاه شیراز

فرودگاه عسلویه

فرودگاه پیام

*اعتصاب وتظاهرات ده‌ها هزار زن در سوئیس همزمان با اجلاس سالیانه سازمان جهانی کار برای اعتراض به نابرابری های جنسیتی

اعتصاب امروز در اعتراض به انواع نابرابری بین زن و مرد رخ می‌دهد، اما به دلیل همزمان بودن آن با نشست آی ال او، تمرکز ویژه‌ای بر نابرابری دستمزدی دارد.

زنان سوئیس در یک اقدام هماهنگ در نقاط مختلف این کشور دست به اعتصاب و گردهمایی زدند و خواهان برابری جنسیتی شدند. آن‌ها به‌ویژه درخواست دستمزد برابر برای کار برابر با مردان را مطرح کردند. سازگاری بهتر خانواده و محیط کار و حقوق بازنشستگی بهتر برای زنان از جمله خواسته‌های دیگر زنان سوئیس بودند. آن‌ها همچنین برای کاهش نرخ مالیات بر محصولات بهداشتی زنانه طوماری با ۱۱ هزار امضا را به پارلمان سوئیس در برن تقدیم کردند. تنها در شهر برن تا ظهر جمعه ۱۰ هزار زن در اعتراضات شرکت کردند. تظاهرکنندگان در زوریخ حدود ظهر عبور و مرور در نزدیکی ایستگاه اصلی قطار را فلج کردند. افزون بر این بسیاری از زنان کار خود را به‌مدت کوتاهی تعطیل کردند. بسیاری از کارکنان زن پس از ساعت ۱۵ و ۲۴ دقیقه محل کار خود را ترک کردند زیرا براساس آمار، آن‌ها از آن ساعت به بعد به صورت رایگان کار می‌کنند. در غرب سوئیس، شمار زیادی از معلمان مشارکت خود را با این حرکت اعلام کردند. سندیکاها در برگزاری این اعتراضات نقش اصلی را داشتند. برابری جنسیتی در قانون اساسی سوئیس در سال ۱۹۸۱ ثبت شد اما دستمزد زنان هنوز به‌طور میانگین ۲۰ درصد کمتر از مردان است. اولین اعتصاب عمومی زنان سوئیس ۱۴ ژوئن ۱۹۹۱ برگزار شد. در آن زمان، صدها هزار نفر از زنان کمتر کار کردند و دست به تظاهرات اعتراضی زدند. آن‌ها با این حرکت خود به این واقعیت اشاره کردند که برابری جنسیتی که در قانون اساسی سوئیس تعریف شده بود ۱۰ سال بعد اجرا نشده است.

درهمین رابطه:

اعتصاب سراسری زنان در سوئیس: برابری چرا تحقق نیافته‌است؟

امین درودگر

Fزنان و مردان باید حقوق برابر داشته باشد. قانون باید برابری آنها را، چه در [صورت] قانون و چه در عمل، تضمین کند؛ به‌ویژه در خانواده، آموزش و محل کار. زنان و مردان باید از حق پرداخت برابر برای کاری با ارزش یکسان برخوردار باشند.

(ماده هشتم قانون اساسی سوئیس ــ برابری در پیشگاه قانون)

ماده هشتم قانون اساسی سوئیس ۱۹۸۱ طرح، و ۱۸ آوریل ۱۹۹۹ رسماً به قانون اساسی افزوده شد. با این حال، زنان*[1] سوئیسی امروز جمعه ۲۴ خرداد / ۱۴ ژوئن همزمان با برگزاری صد و هشتمین اجلاس سازمان بین‌المللی کار (آی ال او) برای اعتراض به نابرابری و خشونت خانگی دست به اعتصاب خواهند زد. گروه‌های دیگری از فعالان زن در دیگر کشورها به آنها خواهند پیوست. قرار است زنان در دیگر کشورها در حمایت از زنان سوئیس و مطالبه برابری آنها بنفش بپوشند.

در اعلامیه «اعتصاب زنان*» نوشته شده است: «اعتصاب ما جهانی است. در محل کار و در خانه اتفاق می‌افتد. هر یک و همه ما هر کاری بتوانیم انجام می‌دهیم: امتناع از کار کردن، اخلال ایجادکردن به جای تمیز کردن، اشغال شبانه‌روزی مکان‌های عمومی!»

اعتصاب زنان در سوئیس چرا رخ می‌دهد؟ چرا برابری در این کشور به گفته بسیاری «پیشرو» هنوز میسر نشده است؟

حمایت زنان سندیکای بین‌المللی کارگران صنایع ساختمانی و چوب از اعتصاب زنان سوئیس

فعالان زن سوئیسی می‌گویند که کاربست موثر قوانین برابری جنسیتی سوئیس هنوز یکی از بزرگترین چالش‌ها است؛ هر چند در قانون اساسی آنها این برابری ذکر شده و در همان ماده هم بر اجرای قانون «در عمل» تأکید شده است.

قانون برابری ۱۹۸۱ به تصویب رسید اما عملی نشد. حتی اعتصاب مشهور ۱۹۹۱ هم باعث بهبود سریع اوضاع نشد. این اعتراض‌ها ادامه یافت و در ۷ مارس ۲۰۱۵، ۱۲ هزار تن و در ۱۸ مارس ۲۰۱۷، ۱۰ هزار تن برای عمل موثر به قانون برابری جنسیتی در به ترتیب برن و زوریخ تظاهرات کردند.

اکنون وضعیت نابرابری مردان و زنان در سوئیس را می‌توان در سه بند زیر خلاصه کرد:

۱. زنان به طور متوسط بین ۱۵ تا ۲۰ درصد کمتر از مردان برای کار برابر حقوق می‌گیرند

۲. بیش از ۲۰ درصد زنان بزرگتر از ۱۶ سال در سوئیس قربانی خشونت جنسی بوده‌اند.

۳. در پارلمان سوئیس اکنون تنها ۳۳ درصد نمایندگان و ۱۵,۲ درصد سناتورها زن هستند.

نابرابری دستمزدی

اعتصاب امروز در اعتراض به انواع نابرابری بین زن و مرد رخ می‌دهد، اما به دلیل همزمان بودن آن با نشست آی ال او، تمرکز ویژه‌ای بر نابرابری دستمزدی دارد.

سوئیس از معدود کشورهایی است که حق پرداخت برابر دستمزد به زنان و مردان را در بنیادی‌ترین سند حقوقی خود آورده است. اما نابرابری مزدی کماکان ادامه یافته و سرعت بهبود آن، به باور فعالان فمینیست، پایین است.

این نخستین بار نیست که زنان سوئیسی برای دستیابی برابری حقیقی (از جمله به دستمزد برابر با مردان برای کار یکسان) دست به اعتراض می‌زنند. یکی از اعتصاب‌‌های تاریخی آنها ۱۴ ژوئن ۱۹۹۱ رخ داد. آن روز ۵۰۰ هزار زن سوئیسی با شعار «Les femmes bras croisés, le pays perd pied» [زنان دست روی دست می‌گذارند، کشور روی پایش نمی‌تواند بایستد]،‌ دست از کار کشیدند.

اعتصاب زنان سوئیس در ۱۴ ژوئن ۱۹۹۱

این اعتصاب جان دوباره‌ای به جنبش زنان سوئیس داد. به نوشته رینا نیسیم، یکی از فمینیست‌های قدیمی سوئیس، جنبش زنان در دهه ۱۹۸۰ رمق‌اش را از دست داده بود:

«تغییر نام از “جنبش آزادی‌بخش زنان” در دهه هفتاد به “جنبش زنان” پس از آن خود تغییر بسیار مهمی بود و کلمه “آزادی‌بخش” دیگر در آن حضور نداشت. مبارزه برای حق برابر در پیشگاه قانون باعث شده بود که گرایش‌ها به سمت نهادی‌سازی جنبش پیش رود و دفترهای برابری جنسیتی در تمام کانتون‌ها برپا شود. به ثمر رساندن این مبارزه‌ها خودش ماجرایی طولانی بود اما هیچ شوری در من برنمی‌انگیخت، هرچند خوشحال بودم که بقیه به دنبال این کار هستند.» [2]

بنا به گزارش سیلویه دورر، مدیر دفتر فدرال برابری جنسیتی سوئیس،‌ این نابرابری از حدود ۲۴ درصد در ۱۹۹۴ به حدود ۱۲ تا ۱۵ درصد در ۲۰۱۴ انجامیده است. آمارهای او نشان می‌دهند که بر خلاف ادعاهای نظریه‌پردازان بازار آزاد و بخش خصوصی، نابرابری درآمدی زنان در بخش خصوصی بالاتر از بخش دولتی است (۱۵,۱ درصد در ۲۰۱۴ در بخش خصوصی و ۱۲,۳ درصد در همان سال در بخش دولتی). [3]

اما روند بهبود مورد اشاره دورر تا ۲۰۱۴ ادامه نیافت. به گزارش اداره فدرال آمار سوئیس، این نابرابری در ۲۰۱۶ به ۱۹,۶ درصد رسیده است؛ به میزانی بالاتر از ۲۰۱۲. [4]

این نابرابری به شکل معناداری تفاوت نسلی دارد.  ۵۸ درصد زنان زیر ۳۰ سال،‌ ۴۳,۵ درصد زنان بین ۳۰ تا ۴۹ سال،‌ و ۳۶,۶ درصد زنان بالای ۵۰ سال تحت تأثیر نابرابری درآمدی تبعیض‌آمیز قرار گرفته‌اند.

در اعتراض به ناکامی پیاده‌شدن قوانین برابری زن و مرد است که اعتصاب‌کنندگان در فراخوان‌شان می‌نویسند:

«ما از صبرکردن خسته شده ایم. ۳۷ سال پیش قانون برابری زن و مرد در قانون اساسی سوئیس مطرح شد و برای ۲۲ سال است که سوئیس قانون برابری داشته است. اما مزدها و مستمری‌های بازنشستگی ما دائماً کاهش می‌یابند و اغلب رقت‌برانگیزند.»

اما نظام مردسالار تنها به تبعیض علیه زنان نینحامیده است. تبعیض نظام‌مند دامنه خود را تا گروه‌های آسیب‌پذیر و اقلیتی دیگر نیز می‌کشاند، حتی در سوئیس.

ویویان بوسو،‌ یک معلم ۵۷ ساله زبان اشاره کم‌شنوایان و ناشنوایان به «رویترز» می‌گوید که همراه با گروه بزرگی از زنان که زبان اشاره می‌دانند، در اعتراض شرکت خواهد کرد: «فکر می‌کنم مردم شاید حساس شوند و تکانی بخورند و اوضاع را از نظر حق دسترسی برای ناشنوایان بهبود بخشند».[5]

بازنشستگان سالخورده دیگر گروه آسیب‌پذیری هستند که در سال‌های اخیر با تشدید سیاست‌های نولیبرالی در تمام اروپا ــ‌ و جهان ــ ضربه خورده‌اند. بودجه‌های ریاضتی نولیبرالیسم با هدف قراردادن آنها آغاز می‌شود: افزایش سن بازنشستگی، کاهش مستمری آنها، کاهش خدمات درمانی ارائه‌شده به آنها.

چه می‌توان نتیجه گرفت؟

سخنان نیسیم درباره از رمق افتادن جنبش آزادی‌بخش زنان در چارچوب نهادی‌ـ‌قانونی نشان می‌دهد که مسأله تبعیض علیه زنان یک مسأله ساختاری و نظام‌مند است. به همین دلیل نیز تمرکز صرف بر تغییر قوانینی که پیشاپیش بر اساس مناسبات قدرت یک نظم مردسالار نوشته شده‌اند، برابری صوری در پیشگاه قانون را نمی‌تواند به برابری واقعی تبدیل کند.

از فراخوان اعتصاب زنان سوئیس

به همین دلیل، زنان سوئیسی در فراخوان‌شان به اعتصاب می‌نویسند: «ما علیه مردان اعتصاب نمی‌کنیم. ما علیه نظامی مردسالار اعتصاب می‌کنیم که دیگر دوران‌اش به سر آمده است. در ۱۴ ژوئن ۲۰۱۹، از مردان در همبستگی دعوت می‌کنیم که از تمام زنان* اعتصاب‌کننده حمایت کنند».

به علاوه، تضعیف جنبش و ناکارآمدی قوانین پیشرو در سوئیس همزمان با ظهور نولیبرالیسم در غرب رخ داده است. پس از جنبش‌های رادیکال دهه ۷۰، شالوده‌ سیاست‌های نولیبرالی در بریتانیای مارگارت تاچر و آمریکای رونالد ریگان ریخته شد.

این سیاست‌ها به متزلزل‌سازی نیروی کار به ویژه زنان،‌ کاستن از مخارج عمومی جهت تأمین امنیت اجتماعی و آموزش و بهداشت،‌ و افزایش تبعیض بین گروه‌های فرودست و فرادست انجامید.

در عین حال، باید توجه کرد که آمار اختلاف دستمزدها مربوط به زنانی است که از قرارداد برخوردارند. بسیاری از زنان و نیز مردان مشغول کارهای متزلزل و بی‌قراردادند؛ به ویژه در بخش خدمات و صنعت کار عاطفی و مراقبتی که بیشترین کارگران‌اش را زنان تشکیل می‌دهند.

تغییر رژیم کار باعث شد که فرآیندهای «زنانه‌سازی کار» (feminization of work) شدت بگیرد. زنانه‌سازی کار مفهوم مثبتی نیست و به نوشته آنتونیو نگری و مایکل هارت، باید آن را در سه تغییر مرتبط اما مستقل فهمید:

«نخست، به لحاظ کمی، زنانه‌سازی کار نشان‌دهنده افزایش شتابان در نسبت زنان در بازار کار مزدی در دو سه دهه اخیر در تمام بخش‌های جهان است. دوم، زنانه‌سازی کار به تغییر کیفی روز کاری و در نتیجه، “انعطاف‌پذیری” کار برای هر دوی زنان و مردان اشاره دارد. روز کاری‌ای که به شکل قاعده‌مند تقسیم شده است (۸ ساعت کار، ۸ ساعت تفریح، ۸ ساعت خواب) و دستاورد مبارزه کارگران بسیاری به‌ویژه در اروپا و برخی دیگر از کشورهای مسلط است،‌ به شدت رو به زوال می‌رود. کار پاره‌وقت و غیررسمی، ساعت‌های بی‌قاعده، شغل‌های چندگانه ــ جنبه‌هایی که در بخش‌های به‌انقیاددرآمده‌ی جهان خصیصه بارز کار از دیرباز بوده‌اند ــ اکنون حتی در کشورهای مسلط هم در حال بدل شدن به قاعده هستند. سوم، زنانه‌سازی کار نشان می‌دهد که چگونه کیفیت‌هایی که سنتاً با “کار زنان” در ارتباط دانسته می‌شدند، مثل وظیفه‌های عاطفی و احساسی و رابطه‌ای، در تمام بخش‌های کار در حال بدل‌شدن به عنصر مرکزی هستند».[6]

بخش عظیمی از این کار، همچون در گذشته،‌ بی‌دستمزد است. به همین دلیل زنان اعتصاب‌کننده در فراخوان‌شان می‌نویسند:

«بسیاری از ما کار پاره‌وقت انجام می‌دهیم زیرا زنان* هنوز دو سوم کارهای خانگی، آموزشی و مراقبتی را انجام می‌دهند. زیرا ما تمیزکاری، پخت‌و‌پز، و شست‌و‌شو را انجام می‌دهیم و مراقب کودکان و نوه‌ها و همچنین آشنایان سالخورده‌مان هستیم. این کار بی‌مزد است هرچند ثروت تولید می‌کند و سوئیس بدون آن نمی‌تواند به کار ادامه دهد. ارزش کار ما باید به رسمیت شناخته شود!»

شتاب نولیبرالیسم نه تنها کم نشده که شدت گرفته است. آمار نابرابری دستمزدی در سوئیس نشان می‌دهد که همزمان با اوج‌گرفتن راست افراطی در غرب و بر سر کار آمدن سیاستمداران زن‌ستیز همچون دونالد ترامپ در ایالات متحده، دستمزد زنان جوان زیر ۳۰ سال از دستمزد زنان نسل‌های پس از آنها اختلاف بیشتری با دستمزد مردان دارد.

هرچند هنوز روش دقیقی برای تعیین میزان اختلاف و تبعیض در بخش کار بی‌ثبات وجود ندارد، نظریه‌پردازان و اقتصاددان‌های بسیاری تبعیض در این بخش را به مراتب بیشتر ارزیابی می‌کنند.

اعتصاب زنان در سوئیس ۱۴ ژوئن / ۲۴ خرداد برگزار می‌شود. اصلی‌ترین صحنه اعتراض‌ها در ژنو ساعت پنج بعدازظهر خواهد بود.

یادداشت‌ها:

[1] زنان اعتصاب‌کننده «زنان» را با افزودن یک «*» به آن می‌نویسند تا شامل تمام زنان، از جمله زنان ترنس و غیرهم‌سو‌جنس باشد.

 [2] لیوینگ‌فمینیسم

 [3] وب‌سایت رسمی دفتر فدرال برابری جنسیتی سوئیس

[4] اداره فدرال آمار سوئیس

[5] رویترز

منبع: رادیو زمانه

*بیکاری کارگران کارخانه های آسفالت در استان های تهران والبرز بدنبال تعطیلی

سایه شوم بیکاری بالای سر 15هزار کارگر کارخانه های آسفالت استان های تهران والبرز

از 65 کارخانه فعال در صنعت آسفالت استان های تهران والبرز کمتر از 10 کارخانه فعال است و بقیه کارخانه‌ها بیش از دوسال است که هیچ فعالیتی ندارند.

هرسال بطور متوسط 7 کارخانه از چرخه تولید خارج می‌شود،اگر روند تعطیلی کارخانه‌ها با همین روند پیش برود سال آینده 15 هزار نفر از شاغلان این صنعت قطعا کار خود را از دست خواهند داد.

برپایه گزارش رسانه ای شده،رئیس انجمن آسفالت از تعطیلی 80 درصد کارخانه‌های تولید آسفالت در دو استان تهران و البرز خبر داد وافزود:​ افراد شاغل در این صنعت بیش از 20 هزار نفرند واگر تعطیلی کارخانه‌ها با همین روند پیش برود سال آینده 15 هزار نفر از شاغلان این صنعت قطعا کار خود را از دست خواهند داد.

*مرگ کارگر مخابرات استان لرستان حین کار

روز جمعه 24خرداد،پیکر بیجان نگهبان شرکت مخابرات استان لرستان بنام مصطفی دهنادی در ساختمان محل کارش «مرکز مخابرات بعثت»پیداشد.

برپایه گزارش رسانه ای شده،پیکر بی جان دهنادی پس از آن کشف شد که دو تن از کارکنان مخابرات برای رفع مشکل خطوط تلفن همراه به محل کار خود رفتند اما، با توجه به تعطیلی مرکز در روز جمعه 24 خرداد ماه، خبری از نگهبان مجموعه نبود و امکان ورود میسر نشد.

تلاش ها نتیجه نداد تا اینکه با مدد از کلید یدک و باز کردن درب ورودی، جسد نگهبان 36 ساله کشف شد.

در همین حال سرهنگ طرهانی فرمانده انتظامی خرم آباد نیز با حضور در محل حادثه، هرگونه پیش داوری و قضاوت در خصوص این حادثه را منوط به اعلام نظر کارشناسی کادر فنی پزشکی قانونی لرستان دانست.

آیا نصب دکل B.T.S عامل این اتفاق است ؟!

بنابه گزارش همین منبع،جمعی از اهالی محله شیرخوارگاه خرم آباد گفتند: نصب دکل B.T.S در محوطه کوچک ساختمان مرکز بعثت عامل این اتفاق است.

پیگیری ها،حکایت از نصب پایه دکل B.T.S در محوطه ای حدودا 8 متری دارد حال آنکه نصب این پایه، عبور و مرور را برای نگهبانان مرکز سخت و دشوار کرده است.

چرا محل نگهبانی استاندارد نیست ؟!

از سوی دیگر، نبود امکاناتی نظیر آشپزخانه و محل استراحت استاندارد جهت نگهبانان، از جمله عواملی است که می توان برای وقوع این حادثه دردناک متصور بود، که لازم است تا هومان محمودی مدیر مخابرات منطقه لرستان در این خصوص توضیحات خود را ارائه کند.

گفتنی است مصطفی دهنادی متولد 1361 خرم آباد دارای 14 سال سابقه در مخابرات منطقه لرستان بود که صبح امروز پس از تحویل گرفتن شیفت نوبت صبح، به طرز مشکوکی جان خود را از دست داد.

مرحوم دهنادی دارای دو فرزند خردسال دختر و پسر است و رابطه استخدامی وی با مخابرات منطقه لرستان، شرکتی است.

*جان باختن یک کارگرمرکز پرورش ماهی سفیدبرگ جوانرود براثر برق گرفتگی

روز پنج شنبه 23خرداد، یک کارگرمرکز پرورش ماهی سفیدبرگ جوانرود براثر برق گرفتگی جانش را ازدست داد.

منابع خبری محلی هویت این کارگراهل ریجاب کرمانشاه را امیر پالانی گزارش کردند.

*جان باختن کولبری دیگر براثر شلیک مستقیم نیروهای نظامی

روز پنج شنبه 23خرداد،یک کولبراهل روستای زلی بانه، بنام محمد حسین‌زاده مورد شلیک مستقیم نیروهای نظامی قرار گرفت وجانش را ازدست داد.

akhbarkargari2468@gmail.com