اعدام، گروه ضربت، آپارتاید جنسی , هراس رژیم از آبانماهی دیگر!

آذر ماجدی
October 02, 2020

اعدام، گروه ضربت، آپارتاید جنسی

هراس رژیم از آبانماهی دیگر!

 

 

جمهوری اسلامی در هراس یک آبانماه دیگر است. آماده سازی می کند. به پیشواز آن می رود. احکام اعدام و اجرای اعدام تلاشی پیشگیرانه است. خون می پاشد تا آبانی دیگر را به تاخیر بیاندازد. این رژیم جنایتکار همیشه چوبه دار را بالای سر جامعه و حلقه طناب را بر گلوی مردم گرفته است تا نفس را در سینه ها حبس کند. چهل و دو سال است که به زور سرکوب، اسارت، شکنجه و اعدام در قدرت لمیده است.

 

این رژیم از همان ابتدا به ضرب سرکوب و کشتار قدرتش را حفظ کرد. زیر بنای حکومتش در گورهای دستجمعی خاوران ها جای گیر شده و پایه های آن بر تلی از کشته ها در کردستان و در جبهه های جنگ با عراق نشسته است. کودتای خونین سی خرداد شصت و اعدام بیش از صد هزار انسان بقای آنرا تضمین کرد. اما آبانماه صحنه را تغییر داد.

 

مردم در سراسر کشور به خیابان ها آمدند؛ نمادهای کثیف آنرا به آتش کشیدند؛ بخش هایی از جامعه را برای اولین بار به کنترل خود درآوردند. هزاران کشته در کف خیابان و در زیر شکنجه در زندان ها فرصتی دیگر برای آن خرید. اکنون با اعدام معترضین آبانماه می کوشد مانع از شکل گیری یک خیزش عظیم دیگر شود. نوید افکاری را دستگیر کرد، وحشیانه شکنجه نمود و برای "عبرت" جوانان دیگر که خود را برای خیزشی دیگر آماده می کنند، اعدام کرد. اعدام نوید در شهر شیراز که صحنه های پر شوری از کنترل توده ای را به نمایش گذاشت بویژه از اهمیت بسیاری برای رژیم اسلامی برخوردار بود.

 

اعتراضات گسترده به اعدام نوید که هنوز در شکل شعار نویسی، صدور بیانیه و فراخوان اعتراض است، به رژیم نشان داد که باید سریعا تدابیر دیگری بیاندیشد. اعدام نوید، کارگر جوانی که تمام عمر رنج و درد فقر و استثمار خشن را با گوشت و پوست خود احساس کرده بود، قلب جامعه را به درد آورد. رنج نوید و امید او برای یک زندگی بهتر که در تلاش شبانه روزیش و در مبارزه با این رژیم جنایتکار تجلی یافت و پیامش از درون زندان به مردم که "این رژیم بدنبال گردن برای طناب دارش است" قلب های بیشماری را به لرزه درآورد. زندگی نوید منحصر بفرد نیست. میلیون ها جوان خود را در سرنوشت او شریک می یابند؛ میلیون ها مادر با مادر او همدردند.

 

تشکیل گروه های ضربت محلات طرحی است برای ممانعت از و مقابله با خیزش آتی. رژیم به این امید است که نام "ضربت" مردم را به عقب بنشاند. به این خیال است که با گسیل جنایتکاران روانی به محلات سایه ترس را بر جامعه حاکم کند و حجاب اختناق را سیاه تر. اما حتی آن اعتماد به نفس را در خود نمی یابد که برای مردم کُرکُری بخواند و قصد و نیتش را از تشکیل و گسیل گروه های ضربت به محلات اعلام کند. مجبور است به آن ظاهری باصطلاح مردم پسند بدهد؛ اعلام می کند که این تدبیری است برای حفظ امنیت مردم و مقابله با قاپ زنی! احدی هم برای این طرح تره خرد نمی کند.

 

مانند تمام حکومت های در بحران به جان هم افتاده اند. باصطلاح "اصولگرایان" می خواهند قدرت را یکپارچه کنند. ارازل و اوباش خامنه ای چی در برابر دار و دستۀ روحانی صف آرایی می کنند. محاکمات نمایشی از تعدادی دزد حکومتی برای آرام کردن سازمان می دهند. هیچیک از این تمهیدات نتوانسته است جبهه مردم را ساکت کند. مردم در انتظار فرصت اند.

 

یورش پلیسی و ایدئولوژیک

از همان ابتدا رژیم اسلامی یورش سیاسی، پلیسی و نظامی را با یورش ایدئولوژیک همراه کرده است. این برگ برندۀ آن بوده است. حمله به زنان، تحکیم آپارتاید جنسی و تحمیل حجاب اسلامی یک ستون همیشگی یورش رژیم اسلامی به جامعه بوده است. در تاریخ این حکومت یورش به زنان، تحمیل حجاب اسلامی و آپارتاید جنسی به یورش پلیسی - نظامی پیشی گرفته است. طی این چهل و دو سال هرگاه خواسته است جامعه را عقب بنشاند و حجاب اختناق را سفت تر و سیاه تر کند ابتدا به زنان یورش برده است. این بار نیز در کنار اعدام ها و تشکیل گروه ضربت یورش به زنان را سازمان داده است.     

 

دو سه روز پیش از اجرای حکم اعدام نوید داستان حذف تصویر دختران از کتاب های ریاضی دبستان فضای مجازی را پر کرد. و در زمانی که فعالین در حال واکنش به این هجوم ارتجاعی به زنان بودند خبر اعدام نوید پخش شد. هم زمان با اعلام طرح گروه های ضربت اعلام شد که بسیاری پیامک هایی از پلیس دریافت کرده اند حاوی این نکته که در ماشین هایشان زن بی حجاب دیده شده و از آنها خواسته اند که به پلیس رجوع کنند. زبل اند، دغلکار اند ولی دستشان رو شده است. حنای شان دیگر رنگ ندارد.

 

جامعه می رود که یکبار دیگر رعشه مرگ بر پیکر این رژیم بیاندازد. نجواهای آبانی دیگر در گوشه و کنار جامعه به گوش می رسد. رژیم اسلامی این نجواها را می شنود و بر خود می لرزد. تدبیر می اندیشد؛ سرکوب سازمان می دهد؛ خون می ریزد اما همچنان بر خود می لرزد. مرگ این حکومت سرکوب و جنایت به سر رسیده است. مردم حکم خود را به سرنگونی آن صادر کرده اند. در کمین آن نشسته اند. به زیرش خواهند کشید و تمام سردمداران را بجرم جنایت علیه بشریت محاکمه خواهیم کرد.

 

***