درس های آبان

خدامراد فولادی
November 28, 2019

خیزش ِ عمومی و سراسری ِ آبان ِ98 چندین درس آموزی ِ مهم ِ تاکتیکی و راهبردی در مقطع ِ کنونی برای ایرانی ها دارد که باید در کانون ِ توجه ِ جامعه و کنشگران و تحلیلگران ِ سیاسی اش قرار گیرد، که در یک نگاه و جمع بندی ِ کلی عبارت اند از:

درس آموزی ِ نخست این که اصلی ترین مطالبه ی 98 هنوز همان مطالبه ی اصلی ِ تحقق نیافته و سرکوب شده ی 57 است که در مرگ بر دیکتاتور بیان می شود، و نشانگر ِ این واقعییت است که محصول و برآمد ِ مرگ بر دیکتاتور ِ 57 دموکراسی نبود، بلکه استبداد ِ کیش ِ شخصییتی ِ پدرسالار و مردسالار ِ تازه نفسی بود که جایگزین ِ دیکتاتوری ِ پیشین شد. امروز ما موظفیم دلایل ِ این جایگزینی را که بخش ِ عمده ی آن در وهله ی نخست و پیش از هر چیز ناشی از عوامفریبی ِ ملاها و ایدئولوژی ِ واپسگرای آنها و دروهله ی بعد بر عهده ی سازمان ها و شخصییت هایی است که با عمده کردن ِ ضدییت با امپریالیسم و لیبرالیسم خاک به چشم ِ« توده های » متوهم پاشیدند و در تبدیل شدن شان به گوشت دم ِ توپ و سرباز ِ جانباز ِ دیکتاتور ِ از راه رسیده کوتاهی نکردند، یافته و در تحلیل های مان از خیزش ِ آبان دخالت دهیم، تا بتوانیم هم راه ِ قدرت گیری را براستبداد ِ منتظرالحکومه ی بعدی بسته و هم بر چشم انداز ِ دموکراتیک ِ بعدی بگشاییم. این هدف ِ دو منظوره نیز جز با شناخت از نیروهای حاضر و غایب در خیزش و درک و برداشت و قضاوت ِ هرکدام از هدف ِ اصلی ِ خیزش در ایران به طور ِ عام، و خیزش ِ آبان به طور ِ خاص به مثابه رشته حرکت های همبسته و همپیوسته امکان پذیر نیست. رشته حرکت هایی که استبداد ستیزی و متضاد ِ آن دموکراسی خواهی همچون حلقه ی رابط آنها را به هم پیوند می زند.

خود ِ دو سویه ی متضاد ِ مطالبه گری و سرکوب، گویای تقابل ِ دو ضد( دو گرایش و عملکرد ِ همستیز) ِ دموکراسی خواهی به مثابه ِ سویه ی فراگیر و عمومی ِ جامعه، و سرکوب گری به مثابه ِ سویه ی  استبداد ِ حکومتی است که با دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی هیچگونه همخوانی و همسویی ِ تاریخی نداشته بلکه به دلیل ِ واپسگرایی ِ ایدئولوژیک، همستیزی ِ تاریخی نیز دارد.

هرگونه برداشت و تعبیر و تفسیر ِ دلبخواهی و فرقه گرایانه غیر از بیان ِ تحلیلی ِ علمی عقلانی( ماتریالیستی- نظرورانه) ی این همستیزی ِ تاریخن آشتی ناپذیر( ایدئولوژی ِ واپسگرای حاکمییت و دموکراسی ِ پیشرفت خواه و تکامل گرای جامعه)، اگر نه ازموضع ِ استبداد ِ حکومتی، که از جایگاه ِ یک استبداد ِ  پادگانی ِ یونیفورم پوش و یونیفورم اندیش ِ دیگر، گیرم با نام و عنوان ِ دیگرخواهد بود. یعنی در حالی که شهروندان ِ ایرانی در جدال با استبداد ِ سرتا پا مسلح ِ نظامی پادگانی با هدف ِ برقراری ِ فوری ِ دموکراسی و آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی اند، یونیفورم اندیشان تنها سر گرم ِ تبلیغ ِ ایده ها یا درواقع نقشه های فرقه گرایانه و فرقه سازانه ی آزمون پس داده ی کیش شخصییتی ِ خود و به انحراف کشاندن ِ مضمون ِ اصلی ِ جدال و هل دادن ِ جامعه به سمت ِ قدرت گیری ِ خود یعنی از آن ِ خود کردن ِ تمام ِ سهم ِ قدرت پس از به زیر کشیده شدن ِ رژیم ِ اسلامی به نیروی خیزش ِ عمومی و یکپارچه ی شهروندان است. به بیان ِ دیگر، تعبیر و تفسیر ِ دلبخواهی ِ فرقه گرایان ِ قدرت طلب از مرگ بردیکتاتور نه برقرارباد دموکراسی بلکه برقرارباد سرکردگی و حاکمیت ِ ما( یعنی خودشان) است. اینان با تمام ِ ادعاهای شان فرق ِ دیکتاتوری ِ فردی که استبداد است را با دیکتاتوری ِ طبقاتی نمی دانند، وتمام ِ تحلیل های نادرست و غیر ِ علمی و غیر ِ تاریخی ِ تاکنونی شان از جنبش ها و خیزش های شهروندان ِ ایرانی از اینجا ناشی می شود. آنها به دلیل ِ فقدان ِ دانش ِ تئوریک نمی دانند که در جامعه های پیشرفته است که دیکتاتوری ِ سرمایه و مالکییت ِ خصوصی برابزار ِ تولید توام با دموکراسی ِ تاریخی طبقاتی ِ بورژوایی برای حفظ و بقای سرکردگی ِ دولت ِ بورژوایی بر جامعه اعمال می گردد، و این دموکراسی است که امکان ِ کسب ِ آگاهی ِ طبقاتی را به طبقه ی کارگر برای ارتقای خود از طبقه ی درخود به طبقه ی برای خود و مآلن کسب ِ قدرت ِ سیاسی می دهد. در حالی که در ایران چنین مکانیسم ( سازوکار وکرد و کار) ِ دوگانه سوز ِ دیکتاتوری ِ توام با دموکراسی ِ طبقاتی وجود ندارد و هرچه هست استبداد ِ فردی ِ پدرشاهی است که  معلول ِ ایدئولوژی ِ پیشاسرمایه داری است. در آنجا، بنابر تاریخ- دوران، یک طبقه است که نماینده ی جامعه و کارگزار ِ تاریخ برای تکامل دادن و فرابرد ِ جامعه به مرحله ی عالی تر است، درحالی که در اینجا فرمانفرمای مستبد است که با نیروهای مسلح اش بر کل ِ جامعه و تاریخ حکومت می کند و در نتیجه مانع رشد و تکامل ِ جامعه می گردد. با اینهمه، در چنین شرایط ِ اختناق آمیز و سرکوبگرانه ای ایرانی ها به طور ِ مداوم و پیگیر- اگرچه با افت و خیز- برای چندین حق و حقوق ِ معوقه ی خود به اشکال ِ مختلف در حال جدال اند: کارگران که اکثرن پیمانی و درواقع روزمزدند هم برای حقوق و دستمزد ِ ناچیزی که ماه ها به تاخیر می افتد، و هم با دیگر شهروندان برای دموکراسی و آزادی های صنفی و سیاسی مبارزه می کنند. همچنان که زنان برای برابری ِ حقوق در همه ی عرصه ها با مردان، و اقلییت های دینی- مذهبی برای حق و حقوق برابر با دین ِ رسمی، اقوام و ملییت های غیر ِ فارس برای برابری و همترازی با ملت ِ فارس. مطالبات و مبارزاتی که همه در چارچوب ِ دموکراسی و آزادی های بدون ِ حد و منع و قید و شرطی قرار دارند و در واقع تحقق شان در گروی تحقق دموکراسی ِ این دوران است. این ها همه نشانگر ِ تفاوت ِ استبداد ِ نظامی پادگانی ِ حاکم بر ایران و دیکتاتوری ِ توام با دموکراسی در کشورهای پیشرفته و بیانگر این واقعییت است که چرا در جامعه های پیشرفته که دموکراسی ِ بورژوایی وجود دارد هیچ معترضی در خیابان شعار ِ مرگ بر دیکتاتور که مفهوم و مضمون ِ فردی به معنای مستبد دارد، یا شعار ِ مرگ بر دیکتاتوری که مضمون ِ طبقاتی دارد نمی دهد، و این شعارفقط مختص ِ جامعه های کم توسعه یافته و حکومت های استبدادی است. در اینجاست که مفهوم ِ ضمنی ِ مرگ بر دیکتاتور ، برقرار باد دموکراسی است. شعاری که خود ِ رژیم و دیکتاتور، مضمون و مفهوم ِ خاص و عام آن را که شامل ِ رهبر و کلییت ِ رژیم می شود به خوبی می دانند و آن را به درستی هم اهانت به رهبر و هم براندازانه تلقی می کنند.

دومین درس آموزی: ماهمه با هم هستیم.

خیزش ِ آبان ِ 98 برخلاف ِ خیزش ِ 57 که در آن وزنه ی وابسته گی ِ دینی مذهبی بر دیگر گرایش های ایدئولوژیک سیاسی چربش ِ غیر ِ قابل ِ قیاس داشت، اولن نه تنها به ایدئولوژی ِ دینی مذهبی اتکا و اعتنا نداشت بلکه تا آنجا که از شعارها بر می آید خارج از مدار و محورییت ِ دین و مذهب بود. به طوری که در هیچ تجمع ِ اعتراضی به خصوص در تهران و کرج حتا یک شعار ِ مذهبی داده نشد یا نامی از هیچ شخصییت ِ مذهبی چه معمم چه مکلا به عنوان ِ الگوی اعتراض برده نشد. چرا که معترضان به خوبی می دانند در گیر ِ مخالفت و مبارزه با استبدادی هستند که هم با پشتوانه ی دین و مذهب سرکوب می کند، و هم دین و مذهب اصل ِ مقدم بر کرد و کارها وسازوکارهای تمامییت خواهانه و انحصارطلبانه و واپسگرایانه ی آموزشی، فرهنگی و تبلیغاتی ِ آن است. ثانیین، غیر از این مورد، هیچ شعاری به نفع ِ هیچ گروه و دار و دسته ی تمامییت خواهی داده نشد- جز در یک مورد که در میان ِ شعارهای دموکراسی خواهانه و وحدت طلبانه گم شد-. یعنی در تمام ِ مدت ِ اعتراضات، اصلی ترین و عمومی ترین شعارها همان شعار مرگ بر استبداد و در مرتبه ی بعد شعار ِ ما همه با هم هستیم ( نترسیم ، نترسیم، ما همه باهم هستیم) بود.( این شعارهابرروی تمام ِ دیوارهای شهرهای بزرگ با رنگ ِ مشکی و فونت ِ بزرگ نوشته شده و هنوز هم با آنکه روی آنها رنگ پاشیده اند خوانا هستند).   ما همه با هم هستیم در واقع بیانگر ِاتحاد ِ عمل ِ عموم طبقاتی و دموکراتیسم ِ حاکم بر تمام ِ تجمع های اعتراضی و نشانگر ِ آشکار ِ پلورالیسم ِ ایدئولوژیک سیاسی ِ جامعه ی ایرانی درمقطع ِ تاریخی  ِ 57 تا کنون در مواجهه با استبداد ِ انحصارطلب و تمامییت خواه ِ رژیم ِ اسلامی بوده که یقینن هرچه زمان به پیش می رود و هرقدر چهره ی استبداد ِ حاکم و استبدادگرایان ِ قدرت طلب ِ ضد ِ پلورالیسم ِ عقیدتی سیاسی عیان تر می شود، این شعار نیز بیش تر و بیش تر بر زبان و بیان جاری خواهد شد.

سومین درس ِ آبان ِ 98:

اینترنت، همراه ِ اول ِ معترضان علیه ِ استبداد، سانسور و خفقان. برخلاف ِ تبلیغات ِ مرتجعانه ی تجدد ستیزان ِ جامانده ازتاریخ علیه صنعت و تکنولوژی ِ پیشرفته، که علاوه بر توضیح المسائل نویسان و آل احمدها و شریعتی ها شامل ِ بسیاری- و بلکه اکثر ِ- به اصطلاح نظریه پردازان ِ موسوم به چپ هم می شود، خیزش ِ آبان 98 نشان داد اینترنت به مثابه ِ پیشرفته ترین نماد ِ تکنولوژی و یکی از مهم ترین دستآوردهای تاریخی ِ انسان ِ کارورز ِ اندیشه ورز، می تواند به همدست و همراه و در واقع به سلاحی در دست ِ معترضان ِ استبداد و سانسور و اختناق تبدیل گردد. رژیم با آگاهی از این واقعییت، با قطع ِ اینترنت در سومین روز ِ اعتراضات  و همزمان با آن پارازیت اندازی بر آنتن های ماهواره ای هم بیچاره گی ِ توام با ناتوانی ِ خود را در مقابله ی مستقیم با معترضان و نا گزیری اش در کار برد ِ حد اکثری از زور ِ نظامی پادگانی  نشان داد ، وهم فقط با توسل به کاربرد ِ این زور ِ حد اکثری ِ فاشیستی- میلیتاریستی ِ توام با کشتار و بگیر و ببند بودکه توانست معترضان ِ دموکراسیخواه رادر وضعییت ِ بلاتکلیفی و بی خبری از همدیگر قرار دهد و وحدت ِ عمل ِ حساب شده ، هدف مند و آگاهانه ی آنان را که صرفن متکی بر آگاهی از برتری ِ کممی و کیفی ِ خود بر سرکوب گران بود از هم بپاشاند و به زور ِ تهدید و ارعاب از خیابان به خانه برگرداند.

رژیمی که به دلیل ِ ماهییت ِ واپسگرایانه اش نه می تواند و نه می خواهد خود را با جهان ِ امروز و پیشرفت های تکنیکی- مناسباتی آن سازگار نماید( فقط در عرصه ی نظامیگری آنهم با همکاری ِ تسلیحاتی و حتا امنییتی ِ کره ی شمالی، چین و روسیه فعالییت و تخصص ِ تکنیکی و مناسبات بسیار عمیق و دوستانه دارد که ناشی از ایدئولوژی ِ ماقبل ِ سرمایه داری و پدرشاهی ِ آنهاست)، تلاش می کند جهان ِ امروز و به خصوص جامعه ی زیر سلطه ی خود را به عقب برگرداند تا بدین وسیله عمر ِ خود را هرچه می تواند طولانی تر سازد. فیلتر کردن و بستن ِ اینترنت به روی ِ شهروندان و پارازیت اندازی بر روی آنتن های ماهواره ای با هدف ِ جلو گیری از ترویج ِ آگاهی و اتحاد ِ عمل ِ جامعه ی آزادی خواه، یک نمونه ی این تلاش ِ مرتجعانه و سرکوب گرانه است. جامعه ی بیزار از استبداد نیز نشان داده که با این تمهیدات و تهدیدات عرصه ی مطالبه گری را ترک نکرده و تلاش برای کسب ِ آزادی های بی قید و شرط ِ سیاسی را هربار مصمم تر و بیش ازپیش ادامه خواهد داد.