اتحاد ما تعیین کننده و سرنوشت ساز است!

اسماعیل مولودی
September 26, 2019

اتحاد ما تعیین کننده و سرنوشت ساز است!

باید برای یک اتحاد طبقاتی کار کرد و تلاش نمود که کارگران مبارز و نیروهای رادیکال جامعه دراعتمادی متقابل با هم همکاری کنند. این مسله یکی از مبرم ترین و نیز درادامه مبارزه علیه حاکمیت فاشیست اسلامی نقش مهمی خواهد داشت و میتوان گفت پایه یک مبارزه سراسری متحدانه در جامعه امروز ایران و در هر مبارزه طبقاتی ، اجتماعی است.
در یکی دو هفته اخیر مبارزات رادیکال کارگران هپکو در اراک و نیز دهها اعتراضات دیگر کارگری در سطح جامعه امروز ایران نشان از آغاز یک جو رادیکال طبقاتی در جامعه است. حمله مزدوران رژیم به کارگران در تمام اعتراضات اخیر و بخصوص حمله به کارگران هپکونمایانگر ترس حاکمیت از گسترش اعتراضات اجتماعی، کارگری است. رژیم اسلامی تلاش میکند هر اعتراضی را بخصوص اعتراضات کارگران را به شدید ترین نحو منکوب کند و تلاش مینماید درجا به آن جواب دهد. این نحو برخورد رژيم به اعتراضات چیز تازه ای نیست اما در شرایط امروز با توجه به بحرانی که کل جامعه را در برگرفته و نیز خود مزدوران رژیم در ایجاد این بحران دست بالایی دارند، حاکمیت در ایران تلاش (از تمام جناحها) میکنند نگذارند از طرف مردم جامعه مورد تعرض قرار گیرند. حمله ددمنشانه نیروههای مزدور به کارگران هپکو دقیقا یک دفاع فعال از وضع موجود است. زیرا این بحران و بلاتکلیفی به ادامه حیات ننگین رژیم کمک میکند و از خلایی که در جامعه در نبود یک اتحاد رادیکال سوسیالیستی علیه رژیم وجود دارد نهایت استفاده را میخواهند ببرند. پس برای تداوم این بلاتکلیفی میکوشند هر صدایی را در جامعه خفه کنند. چرا چون تنها مردم جامعه و اعتراضات آنهاست که میتواند به سر نگونی حاکمیت درایران خاتمه دهد.
پس از یک هفته از اعتراضات دولت اعلام کرد که خصوصی سازی در هپکو را لغو کرده و نیز به کارگران اطمینان دادند که شرکت دولتی خواهد ماند. این عقب نشینی دولت و نیز موفقیت کارگران باعث اختلاف در میان بالایی ها شده روز دوشنبه اول مهر ریئیسی ریئس قوه قضاییه به دولت انتقاد کرد:
رئیس قوه قضائیه با تاکید بر اینکه اقدامات دولت درباره شرکت هپکو «کافی نیست»، ابراهیم رئیسی گفت: «در بسیاری از این شرکت‌ها ضوابط قانونی خصوصی‌سازی رعایت نشده است، کارخانه دچار رکود شده، کارگران بیکار شده‌اند... به اعتراض‌ها توجهی نشده و نهایتاً قوه قضائیه درگیر موضوع شده است».
کارگران هپکو ضمن اعتراض به خصوصی‌سازی این کارخانه، خواستار بازگرداندن مالکیت آن به دولت شده‌اند.
کارگران این شرکت روز ۲۵ شهریور چند ساعت مسیر خط آهن را بسته بودند.
پس از این اقدام، نیروهای امنیتی با دستور شورای تأمین استان ۲۹ نفر از کارگران معترض را بازداشت کردند و ۱۵ نفر از کارگران نیز در حمله گارد ویژه مجروح شدند.
همچنان شش نفر از کارگران این شرکت زندانی هستند.
(بر گرفته از سایت رادیو فردا. ۱مهر ۱۳۹۸)
همین نمونه زنده نشان از این واقعیت است که وقتی اعتراضات حق طلبانه مردم و کارگران اوج میگیرد زمین زیر پای دولتمداران را داغ میکنند و بهم میپرند. این نوع اظهار نظر ریئس قوه قضاییه جنایتکار نشان از ترس حاکمیت از نیروی اعتراضی کارگران ومردم مبارز است.
از طرفی دیگر سرمایه جهانی اصلا موافق نیست که اعتراضات رادیکال در داخل رژیم اسلامی را سرنگون کند. بهمین خاطر بخصوص در دوسال اخیر که اعتراضات کارگری و اجتماعی عمیق تر شده و مبارزات کارگران و مردم دقیقا کل حاکمیت را نشانه گرفته است غرب، آمریکا، روسیه و چین دوست ندارند که اعتراضات اجتماعی، کارگری دست بالا بگیرد و باعث سرنگونی رژیم اسلامی شود. سرمایه داری جهانی اصلا دوست ندارند توازن قوا به ضرر آنها پیش رود. نمیخواهند کنترل براوضاع سیاسی ایران رااز دست بدهند. با توجه به موقعیتی که از نظر ژئوپلیتیک ایران دارد میترسند اوضاع در خاورمیانه از کنترل شان خارج شود. سرمایه داری جهانی نیازمند این بحران منطقه ای است تا بدینوسیله ناموفقیتی های خودرا در اقتصاد و سیاست جهانی لاپوشانی کنند.
سرمایه داری جهانی باژستهای عوامفریبانه مثل حقوق بشر و از این طرهات میخواهند بازار آشفته باشد و هر کدام به سهم خود دست یابند. و نگذارند تقسیمات توافق شده بین خودرا خدشه دار کنند. اگر امروز روسیه چین بر بخش بزرگی از شرق کنترل دارند. آمریکا و اروپا هم بر خاورمیانه، آمریکای لاتین و جنوب شرقی آسیا کنترل دارند. با سرنگونی رژیم اسلامی به نفع مبارزات کارگران و مردم آزادیخواه این تقسیمات وارد مرحله ای بحرانی تر خواهد شد.
بهمین خاطر است که سرمایه جهانی اصلا به نفع مردم هیچ جامعه ای فکر نمیکند و اگر هم خیلی مردم خواه باشند تا آنجا پیش میروند که روند باز تولید و سود دهی سرمایه خدشه دار نشود. در ده سال اخیر و با اتفاقات کشور های عربی که به بهار عربی مشهور شد دیدیم چگونه غرب و روسیه هر کدام تلاش کردند موقعیت خاورمیانه را در کنترل داشته باشند. امروز لیبی و نیز نیجریه جزو سوتی های خود به حساب می آورند زیرا روند فرار مردم از کشورهای خاورمیانه و عربی و آفریقا به اروپا برایشان مشکل ساز شده است. هیچکدام از قدرتهای امروز صحنه مسایل جهانی دوست ندارند ایران عراق یا افغانستان دیگری شود و در همان حالت هم اصلاا مخالف سرنگونی رژیم اسلامی بدست مردم هستند.
این یک طرف صورت مسله امروز ایران است. علیرغم تمام معادلات بین رژیم اسلامی و سرمایه جهانی ، باز طرف اصلی معادله سرنگونی رژیم اسلامی مبارزات مردم و کارگران و آزادیخواهان در جامعه است که اساسی و تعیین کننده برای آینده مردم ایران خواهد بود. حتی این مسله از چشم قدرتهای جهانی پنهان نیست که اگر جنبش اعتراضی اوجگیری کند برایش آلترنایتوی میتراشند، مثلا همین الان عده ای ملی مذهبی راه افتاده اند و مسله گذار مسالمت آمیز را دست گرفته اند و میخواهند محترمانه کلاه شرعی برای اسلام سیاسی بدوزند. زیرا پروژه چهارده معصوم(آنهاییکه نامه منوشتند و درخواست استعفای خامنه ای میکردند) از راه نرسیده رسوا شد.
همچنانکه در فردای اعتصابات کارگران نفت در اواخر تابستان ۱۳۵۷ خورشیدی فورا آمریکا، غرب و مزدورانشان به تکاپو افتادند وبالماسکه گوادلوپ و جنازه از گور برگشته ای مثل خمینی را با پول و سرنیزه به اعتراضات مردم تحمیل کردند. شاید در اوجگیری فردای اعتراضات در ایران این سناریو دوباره تکرار شود، اما در شرایطی که تجربه چهل ساله اخیر پشت جنبش اعتراضی هست و نیز هوشیاری سیاسی که امروز بعد از چهل سال سرکوب و اختناق فاشیستی وجود دارد، تنها اتحاد و همبستگی طبقاتی است که میتواند حافظی باشد برای مردم در مقابل دسیسه های سرمایه داری. در غیر این صورت و در پراکندگی و نبودن اتحاد قطعا باز سناریوی ۱۳۵۷ خورشیدی در قالبی تر خودرا تکرار خواهد کرد و باز مابرای یک دوره دیگر در بلاتکلیفی خود گیر خواهیم کرد. البته در هر تقابل طبقاتی اجتماعی آن نیرویی که بتواند توازن قوا را بنفع خود تغییر دهدمیتواند سربلند و یک قدم به جلوتر برود. حتی اگر ما نتوانیم پیروزی قطعی بدست آوریم اما با اتحاد و همبستگی خود مانع جدی ز تکرار سناریویی شویم که دهها سال مارا به عقب برگرداند.
ضرورت اتحاد و همبستگی زمانی خیلی آشکار است که مبارزه سیاسی در جامعه جزو زندگی روزانه مردم جامعه میشود و بدون مبارزه علیه حاکمیت نمیتوانند آسایش در زندگی روزانه خود داشته باشند. تنها اتحاد طبقه کارگر سوسیالیست و مردم برابری طلب میتواند به این همه جنایات و توطئه پایان دهد.