مبارزۀ کارگران، نتیجه دار است! کارگران متحد و باورمند به خود، سازمان یافته و مسلح پیروز می شوند!

مبارزۀ کارگران، نتیجه دار است! کارگران متحد و باورمند به خود، سازمان یافته و مسلح پیروز می شوند!

مبارزه طولانی مدت کارگران یک کارخانه در بنگلادش، برای برسمیت شناختن اتحادیه و داشتن حق قرار داد دسته جمعی به نتیجه رسید.

بر طبق اطلاعیه اتحادیه ی  بین المللی کارگران(IUF ) بعد از 160 روز مبارزه سخت کارگران کارخانه قاضی  و پشتیبانی هم طبقه ای هایشان در منطقه و جهان، روز 17 فوریه، نمایندگان کارگران و کارفرمای این کارخانه هلندی، توافق کردند که کارگران از حق داشتن اتحادیه و بستن قرار داد دسته جمعی سالانه برخوردار شوند. اکنون نمایندگان کارگران با تشکراز پشتیبانی همه آنهایی که از مبارزه شان پشتیبانی نموده اند، خود را آماده برای بستن اولین قرار داد دسته جمعی شان می کنند.

به باور من، کارگران می توانند و قادرند که به استثمار انسان ازانسان هم پایان دهند. برای این کار!

• - نیازمند به رسمیت شناخت نقش شان در تولید جامعه سرمایه داری که اساسی و تعیین کننده می باشد، هستند. بدون طبقۀ کارگر تولید کالایی انجام نمی گیرد. خود سرمایه کار مرده کارگران هست.

• باور به نیروی طبقاتی خویش آورده  از تکیه کردن به نیروها و سازمان ها و احزاب و مخصوصا دولت های کنونی – دولت سرمایه داران- پرهیز نمایند و طبقه سرمایه دار و دولت های موجود را  در کلیت خود به عنوان دشمن طبقاتی خود برسمیت بشناسند.

• نیروی طبقاتی خود را در تشکلات خود ساخته و متکی بر نیروی طبقاتی شان مانند اتحادیه ها و سندیکاها بویژه حزب سیاسی شان سازمان و متحد نمایند.

• کارگران بر این نکته باید وقوف یابند، مهمترین، اساسی ترین و ضروری ترین تشکل شان، برای رسیدن به هدف طبقاتی شان یعنی لغو استثمار انسان از انسان، حزب سیاسی – حزب کارگران آگاه، انقلابی و کمونیست است. بدون داشتن چنین حزبی،  کارگران در مقابل نیروهای سازمان یافته و مسلح طبقۀ  سرمایه دار یعنی دستگاه دولت که نه تنها شامل نیروی مسلح  سرکوب گر فیزیکی است، بلکه شامل کلیه ارگانهای موچود مانند دستکاه مذهب، آموزش و پرورش، مجالس قانونگذار و اصولا فرهنگ حاکم بر جامعه کنونی، فرهنگ طبقۀ سرمایه دار است،  نمی توانند مقاومت کرده و این نیروهای سرکوب گر را به عقب نشینی و اضمحلال به کشانند. بدون درهم شکستن این نیروی سرکوب گر و مجهز به سلاح های مرگبار فیزیکی و روانی که کارگران در هر اعتصاب و مبارزه بر علیه سرمایه داران، آن ها را در برابر خویش می بینند، پیروزی غیر ممکن است و سازمان سیاسی کارگران  - حزب کارگران آکاه، می تواند، به عنوان بهترین وسیله، کارگران را به عنوان یک طبقه برای این کار آماده نماید.

• موجودیت دادن به حزب کارگران آگاه و توده ای کردن آن بعنی جلب اکثریت طبقه ی کارگر و تشکل یافتن شان در حزب، در شرایط کنونی و در اغلب جوامع موجود که سرمایه داری درهم تنیده و ادغام شدۀ  جهانی – امپریالیستی – بر آنها حاکم است، نیازمند یک مبارزه مخفی و غیر علنی است. نیاز به چنین مبارزه ای و موجودیت دادن به تشکلات برای پیشبرد آن،  که بهترین آنها، با توجه به تجربیات مبارزۀ   طبقاتی کمیته های مخفی و سرخ کارخانه و محل زندگی کارگران است، خاصه در کشورهایی همچون بنگلادش، ایران، ترکیه، برزیل و... یک نیاز واقعی است که از چگونگی مقابله نیروهای دولتی  با کارگران و موجود بودن سازمان های پلیس مخفی و امنیتی دولت های سرمایه داری  سرجشمه می گیرد.

• ما کارگران نمی توانیم، به پیروزی برسیم، مگر اینکه، دولت کنونی را درهم شکنیم. دولت کنونی متکی بر نیروهای مسلح است. پیروزی بر آن، تنها با یک مبارزه ی همه جانبه و سازمان یافته و مسلحانه مقدور می باشد که به آن پیروزی جنگ طبقاتی یا پیروزی انقلاب قهری کمونیستی کارگران می گویند.

7- ما کارگران باید بدانیم و آگاه باشیم که مبارزات روز مره، مثل همین مبارزه کارگران یک کارخانه در بنگلادش، هم ضروری اند و هم لازمند و لازم بودن آنها، بیشتر از هر مسئله دیگری، مهمتر از اینکه به این مبارزات برای رسیدن به خواست و مطالبات روزمره مان، مهترین آنها دستمزد، پایین آوردن روز کار، محیط امن کاری و گذراندن قوانین برای جلوگیری کردن از استثمار بی حد و حصر و توهین به شخصیت ما و...  که تشکل های اقتصادی و سیاسی را لازم دارند، اما، قوف بر نیروی طبقاتی ماست، جلب اعتماد و اتحاد ما به خودماست.  اما و اما، نجات ما، نابودی استثمار انسان از انسان، انسان برسمیت شناخته شدن ما، نابودی جامعه طبقاتی و طبقات و اساسا خود ما به عنوان طبقۀ کارگر بدون مالکیت بر ابزار تولیدمان که حاصل کار ماست، در پیروزی انقلاب مسلحانه ما و درهم شکستن دولت های موجود و ایجاد دیکتاتوری ماست.

به یک عبارت دیگر، پیروزی ما، کارگران ممکن است و اما در یک پروسه نبرد و جنگ طبقاتی یعنی به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی مان، برچیدن سلطه ی طبقاتی سرمایه داران – دولت های کنونی، ایجاد دولت کارگران مسلح، دیکتاتوری انقلابی طبقاتی پرولتاریا – شوراهای مسلح کارگران و متحدین آنها یعنی زحمتکشان شهر و روستا - لغو شرایط موجود اجتماعی یعنی از بین بردن مالکیت خصوصی – دولتی -  سرمایه دارانه بر ابزار تولید، موجودیت دادن به مالکیت دسته جمعی بر آنها. اینها ممکن هستند، در صورتی که خود را متحد، سازمان و مسلح کنیم!

لینک  متن به انگلیسی اطلاعیه

www.iuf.org/w/?q=node/6607

حمید قربانی- سال ۲۰۲۹ اسپارتاکوسی!